नर्मदा

माझी नर्मदा परिक्रमा डॉट ब्लॉगस्पॉट डॉट कॉम या संकेतस्थळावरील लेखांक ८२ मधील लेखनाचा संपादित सारांश

नर्मदार्पणमस्तु

नर्मदार्पणमस्तु

माझी खंडित झालेली नर्मदा परीक्रमा २०२० !..

पाण्यात या शिरू नका
पुराशी त्या खेळू नका
चिडली ही नदी माय
तिची साक्ष काढू नका
.
जीवनाची धात्री जरी
सारे नाही तिच्या हाती
वरुणाचे देणे कधी
जड होते तिच्या माथी
.
युगेयुगे धावती ती
तिला ठाव तीच गती
तेच पाणी दिसे तरी
नित्य नवी होते रिती
.
पाणियाचा धर्म पाणी
गाणे जीवनाची गाणी
खोलवर डोहामध्ये
परि कालियाची फणी
.
आदबीने वागायाचे
काठावर राहायाचे
सहज ती होता पुन्हा
अंगावरी लोळायाचे
.
देणारीही तीच आहे
घेणारीही होते कधी

आकाशीचे शुभ्र तेज
पांघरून छतावर
शांतपणे निजलेली
पिठूर इवली घर

दाटलेली चंद्र प्रभा
साऱ्या कणाकणावर
सुख अद्भुत मोहिनी
जडलेली प्राणावर

गर्द पानातून किर्र
गुंजे प्राचीन संगीत
शांत मुग्ध निळाईत
गूढ दाटला एकांत

धुंदावणारा सुगंध
विशाल आम्र मोहरा
ओळखीची सळसळ
अनोळखी तरुवरा

ओघळला मेघ कुठे
कुणास शांत निजवी
थकल्या पायात बळ
माय गातसे अंगाई

अर्थ मुळी नव्हताच
कुठल्याही अस्तित्वाला
नच कुणी पाहणारा
दर्शनी सोस कुणाला

कोण मी इथे कशाला
नुरली आठव खंत
नितळ निवांत शांत
पाजळलो प्रकाशात

विक्रांत प्रभाकर

किनाऱ्यावर थबकलेले
साचलेले पाणी
बुडालेल्या घाटावर
अवघडलेले पाणी
जागेवाचून स्नानाला
खोळंबले भक्तवर
त्या त्यांच्या विनंतीस
मैयाही निरुतर
आवारात मंदिराच्या
घुसलेल्या गाड्या
अतिपरिचयात
झालेली अवज्ञा
धीरगंभीर प्रसन्न
एकमुखी दत्त
चैतन्यानी दाटलेले
जागृत आसमंत
कुठल्याही धनाविन
ऋण मुक्तेश्वर
भरलेले पाणी तरीही
पंपाचा आधार

विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/

मैया काठी
आत खोलवर
गूढ एकांती
शांत गंभीर

भल्या पहाटे
पिठूर चांदण्यात
दोन माता
गार गोट्यांत

बसल्या होत्या
पूजा करीत
निर्भय धीर
शांत आश्वस्त

चार दिवे
त्यांनी सोडले
हळूच लहरत
जवळ आले

गार बोचरा
वारा आणि
दुधाळ पाणी
खळखळ गाणी

उष्ण अश्या
प्रेमळ प्रवाही
देहास सोडून
दिले मीही

मी मैया त्या
चार ज्योती
चंद्रप्रभा अन
पाण्यावरती

कितीवेळ मग
माहित नाही
चंद्र उतरला
माझ्या देही

घाटावरचा नावाडी
होता नाव वल्हवित
नेक धंदा पिढीजात
आपला प्रेमे करीत

डोळ्यामध्ये पण त्याच्या
उद्याचे काहूर होते
गाव आणि घाट त्याचे
बुडून जाणार होते

बाप आजा पणजोबा
या घाटावर जगले
मी भाऊ अन ताईनी
इथेच जग जाणले

दुजे काम करू काही
पोटाची या चिंता नाही
माईची पण साथ ही
आता मिळणार नाही

उदास स्वरात त्याच्या
विरहाची आग होती
नाळ तुटल्या इवल्या
अर्भकाची हाक होती

नर्मदा मैया
अजूनही तुझे अष्टक
माझ्या ओठातून
नीट नाही फुटत
अजूनही तुझ्याकडे
येणे नाही घडत
कोसतोय मी स्वत:ला
का न मी तुझा होत
इतकी वर्ष आयुष्याची
उगाच आहे भटकत
आता चालव मला
तुझ्या किनाऱ्याने
प्रेमाच्या चाकोरीत
जीवनाच्या अंतापर्यंत
अमरकंटक ओंकारेश्वर
मिठीतलाई नेमावर
पुन्हा पुन्हा परिक्रमेत
जन्म जगणे अवघे जावे
तुझ्याशी एकरूप होत

विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/