केरळ

मुन्नारमध्ये गेलात तर तेथील प्रसिद्ध अशा हॉर्टीकल्चर गार्डन ला जरुर भेट द्यावी.. इथे गेलो असता रंगीबेरंगी फुलांमध्ये रंगपंचमी खेळतोय असे भासत होते.. मी तर म्हणेन अशा गार्डनसाठी एक अख्खा दिवस द्यावा तरच समाधान होईल.. त्या फुलांना जवळून पाहताना तर आपणही भ्रमर बनुनी फुलांच्या पाकळ्यांमध्ये खेळावेसे वाटत होते... येथील प्रवेश शुल्क केवळ दहा रुपये व कॅमेर्‍यासाठी दहा रुपये.. इथे काही वनस्पतींची विक्रीदेखील होते..

माटटूपेट्टी डॅम.. जिल्हा इड्डूकी.. या परिसराची ओळख करुन द्यायची झाली तर केरळमधील मुन्नारपासून अंदाजे १३ किमी अंतरावर.. १७०० मी. उंचीवर असलेले.. हिरव्यागार डोंगरांनी वेढलेले... 'शोला' फॉरेस्टच्या कुशीत असलेले.. निसर्गसौंदर्य अनुभवण्याचे एक उत्तम ठिकाण... याचपुढे काही अंतरावर इको पॉईंटसुद्धा आहे.. इथेही तुम्हाला डोंगरकाठचा जलाशय ही चीज काय असते ते अनुभवता येइल..

मी पोहे खाल्ले नाही

संदीप खरे ची क्षमा मागून .....माझे केरळ मधले अनुभव

मी पोहे खाल्ले नाही,शिरा ही खाल्ला नाही
किती दिवस झाले, साधा चहा ही प्याले नाही

भवताली पार्टी चाले, ती विस्फारून बघताना
कुणी इडली कुस्करताना कुणी रस्सम ओरपताना
मी ताट घेऊन बसले जेवणाकरीता जेंव्हा
एका पोळीसाठी देखील कुणी मला विचारले नाही

भुकेला माझा चेहरा, सुटलेली घाबरगुंडी
सांबार न् भात पाहता भर उन्हात वाजे थंडी
मी coconut oil खाल्ले, काही उपाय नव्हता तेंव्हा
पण उपीट-केळे खाणे मला कधीच जमले नाही

अव्यक्त फार मी आहे मूळ लुंगी जिथल्या तेथे

श्री गणेश

एक आहे भारती....
एक आहे भारती... खरंतर भार”थी”!

फक्त दीड वर्षांची. आईच्या मायेला पारखी झालेली. आता सुब्रमण्यच्या मायेत वाढणारी. तिच्या वयाच्या इतरांप्रमाणे तिलाही चालायचं असेल, धावायचं असेल, मस्ती करायची असेल, खोड्या काढायच्या असतील...

पण ती चार महिनांची असताना तिला संधीवाताचा आजार जडला आणि चालणं धावणं तर दूरच पण तिला जागचं हलताही येईनासं झालं. मग सुब्रमण्यमनं तिच्यासाठी उबदार घर तयार केलं. तिचा मायेनं सांभाळ केला. पण इतकं गोंडस बाळ एका जागी पडून राहीलेलं त्यांना पहावेना. खूप उपचार केले पण गुण येईना. भारथीनंही उठावं, खेळावं असं त्यांना फार वाटे.

काही दिवसांपूर्वी केबलवर पुन्हा एकदा मणिरत्नमचा ’गुरु” पाहिला. “बरसो रे मेघा मेघा” म्हणत धो धो पवसात चिंब भिजणारी ऐश्वर्या पाहीली आणि पुन्हा एकदा केरळच्या अथिरापल्ली वाळाझालची आठवण झाली. या गाण्यातल्या काही भागात जो धबधबा दिसतो, तो आहे अथिरापल्ली वाळाझाल! (वाळाझाल मधला “ळ” चा उच्चार करताना जीभेचे वेटोळे करुन ते स्वतःच्या टाळ्याच्या मागच्या बाजूला टेकवावे)

ही खूप छान पण खूप कमी लोकांना माहीत असलेली जागा आहे. केरळ मधली मुन्नार, अलेप्पी, पेरीयार, थ्रिसूर सारखी टिपीकल स्थानं सगळयानाच माहीत आहेत पण केरळ मधे अशी वेगळी स्थानं खूप आहेत. केरळला “देवभूमी” का म्ह्णतात ते तिथे गेल्यावर कळ्तं.

काही दिवसांपूर्वी केबलवर पुन्हा एकदा मणिरत्नमचा ’गुरु” पाहिला. “बरसो रे मेघा मेघा” म्हणत धो धो पवसात चिंब भिजणारी ऐश्वर्या पाहीली आणि पुन्हा एकदा केरळच्या अथिरापल्ली वाळाझालची आठवण झाली. या गाण्यातल्या काही भागात जो धबधबा दिसतो, तो आहे अथिरापल्ली वाळाझाल! (वाळाझाल मधला “ळ” चा उच्चार करताना जीभेचे वेटोळे करुन ते स्वतःच्या टाळ्याच्या मागच्या बाजूला टेकवावे)