तो आणि मी
पुन्हा एकदा संदीप खरेची क्षमा मागुन ....माझे IT अनुभव...
मी हजार चिंतांनी हे डोके खाजवतो
तो bugzilla उघडतो अन शीळ वाजवतो
मी जुनाट पास्कलपरी झेली सारा राग
तो नविन डॉटनेट फक्त ड्रॉप अ‍ॅण्ड ड्रॅग
मी GUIसाठी जीव गंजवित बसतो
तो त्यातही एक अ‍ॅडिशन सांगुन जातो
डोक्यात माझिया Requirements अन जावा
रोज मागतो client रिझल्ट नव नवा
तो त्याच रिझल्टचे बनवतो Document
अन टास्क म्हणुनी SVN update करतो
मी कधी बापड्या DB वरती चिडतो
तो त्यातही डेटाटाईप एरर काढतो
मी गुगलुन एकदाचा कोड लिहीतो अंती
तो स्वच्छ मोकळ्या मुक्त मनाने बग शोधतो
"ओळखीचा पाऊस"
अशाच एका संध्याकाळी
पाऊस होता मुसळधार
अनोळखी ही नजर माझी
शोधत होती एक आधार
तोच म्हणे पाऊस अचानक
अनोळखी मज म्हणशी का गं
माझीच सखे अनेक रूपे
तुझाच जणू अविभाज्य भाग
मी ही राणी पोटामध्ये
लखलखणारी वीज ठेवतो
तरीही खोट्या आनंदाने
ढगामधुनी गडगडतो
तू ही अशीच ठेवतेस ना ग
हृदयामध्ये दाबून कळ
हास्य घेउनी ओठांवरती
मनामधले झाकतेस वळ
मीही बघ न जमिनीला
भेटायाला वरून येतो
जाताना मी होऊन रिता
तिला प्रफुल्लीत करून जातो
तुझीही ओंजळ संपून जाते
तुझ्याच सार्‍या लोकांसाठी
तुझी स्वप्ने तुझ्या अपेक्षा
तुझ्या मनाची होते माती
वेदनेचे रूप माझे
संध्याकाळ
अशाच एका संध्याकाळी तुझी आठवण दाटून आली
डोळ्यामध्ये साठवलेले अश्रू सहज सांडून गेली
एकेक दिवस एकेक क्षण तुझ्या माझ्या भेटी मधले
एकेक भाव एकेक स्पर्श तुझ्या निश्चयी मिठी मधले
तोच चंद्र तीच रात तीच झुळूक वार्‍याची
आजही वेडी प्रीत माझी वाट पाहते या सार्‍याची
बकुळीची फुले पाहता तुझा स्पर्श आठवतो
त्या माळेचा सुगंध सजणा आजही मन भरून वाहतो
आज ही कंठ दाटून येतो होतो आठवांचा पसारा
आज ही तुझाच भास होतो झेलून घेता पाऊसधारा
सारे काही तसेच आहे पाऊस, वारा, बकूळमाळ
आता फ़क़्त परकी झाली तुझ्याविना ही संध्याकाळ.....
पाऊस
'पाऊस' त्याच्यासाठी कोसळतो,
तिच्यासाठी बागडतो
त्या दोघांच्याही विश्वात
तो वेगवेगळा बरसतो
'पाऊस' म्हणलं की तिला आठवतात
त्यांच्या चोरून झालेल्या गाठीभेटी
त्याच्या प्रत्येक अबोल प्रश्नांची
असलेली उत्तरं तिच्या ओठी
त्याला मात्र आठवतात
रंगलेल्या फूटबॉल matches
अन् भज्यांसोबत जीरवलेले
बंक केलेले college classes
तिला आठवतं याच पावसात
त्यांनी पहिल्यांदा propose केलेलं
त्याला आठवत याच पावसामुळे
तिन उत्तरं देण टाळलेलं
तिला आठवतो तो गारवा
पहिल्या भेटीत जाणवलेला
त्याला आठवत त्याच्याच नंतर
तिच्या अंगी ताप भरलेला
तिला आठवते bike drive
याच पावसात केलेली
मी पोहे खाल्ले नाही
संदीप खरे ची क्षमा मागून .....माझे केरळ मधले अनुभव
मी पोहे खाल्ले नाही,शिरा ही खाल्ला नाही
किती दिवस झाले, साधा चहा ही प्याले नाही
भवताली पार्टी चाले, ती विस्फारून बघताना
कुणी इडली कुस्करताना कुणी रस्सम ओरपताना
मी ताट घेऊन बसले जेवणाकरीता जेंव्हा
एका पोळीसाठी देखील कुणी मला विचारले नाही
भुकेला माझा चेहरा, सुटलेली घाबरगुंडी
सांबार न् भात पाहता भर उन्हात वाजे थंडी
मी coconut oil खाल्ले, काही उपाय नव्हता तेंव्हा
पण उपीट-केळे खाणे मला कधीच जमले नाही
अव्यक्त फार मी आहे मूळ लुंगी जिथल्या तेथे
"आठवणींचे मोरपीस"
सारे काही तसेच आहे
तेच कॉलेज तोच कट्टा
तोच तू अन ती च मी परी
भिन्न जाहल्या साऱ्या वाटा
हाच रस्ता हीच वाट
इथेच पडली आपली गाठ
हाच पार अन हीच टपरी
तसाच आहे यांचा थाट
तुझीच मी अन तूच माझा
तुझाच मजला लागे छंद
हेच सारे जिवलग साक्षी
जुळले जेंव्हा आपले बंध
परी तुटले बंध जसे
एकेक मोती हरवत गेला
भेट देता त्या काळाला
आठवणींचा गोफ मिळाला
रिती करते समोर ओंझळ
तूही मोती जोडून बघ
गोफ गुंफुनी क्षणापुरता
आठवणी काही आठवून बघ
पूर्वी सजणा माझ्यासवे
हि बाग तुझ्यावर रुसायची
तू मनवता मला सख्या मग
स्वतःही खुदकन हसायची
"बाप"
दोन अक्षरांचा शब्द पण मोल त्यास अमाप
पोटासाठी पोरांच्या राबतो माझा बाप
चिंता नाही रे स्वतःची करी रातीचाही दिन
कष्ट आले त्याच्या भाळी, राही अन्नपाण्यावीन
त्याच्या स्वप्नांचा चुराडा पण माझ्यासाठी सेतू
सुखी व्हावे मी जीवनी हाच जीविताचा हेतू
नाही कोणतीच आशा नाही कोणतीच अट
भवितव्यासाठी माझ्या त्याची मुठ बळकट
मागितलेले सारे त्याने मला पुरविले
फाटलेल्या शर्टाला मग ठिगळं जोडीले
मनासारखे सासर जेंव्हा मला मिळाले
कष्टाचे त्याच्या चीज त्याच्या डोळ्यात दिसले
धाडताना मला तिथे त्याचे डोळे पाणावले
माझ्या "बा" चे खंबीर मन कसे इथे ढासळले?
प्रेम त्याचे दिसले त्याची कळली हो माया
