अबोली

अबोली ..!! (भाग -४) ( अंतिम )
_____________________________________

आवाजाचा कानोसा घेत मी अबोलीच्या ताटव्याजवळ पोहचलो. माझा अंदाज खरा ठरला होता.

अबोलीच्या ताटव्याजवळ फुलं खुडणारी तीच तरुणी उभी होती, जिने माझी दोन दिवसांपासून अन्न -पाण्यावरची , झोपेवरची वासना उडवली होती. माझी मनःशांती भंग केली होती.

माझी चाहूल लागताच ती गर्रकन मागे वळली.

मी झपाटल्यागत पुढे पाऊल टाकलं पण, अबोलीच्या झाडांची होणारी विचित्र सळसळ पाहून मी जागीच थबकलो.

पुढे जायची हिंमत काही केल्या मला होईना.

अबोली...!! ( भाग ३ )
_________________________________________

बधीर झालेल्या डोक्याने झोपडीबाहेर येऊन पुन्हा एकदा मी आवाजाचा कानोसा घेऊ लागलो. मी झोपडीबाहेर येताक्षणीच स्वर पहिल्यासारखेच् अचानक थांबले होते.

मला काही सुचेना. भानावर नसल्यागत मी सुन्नपणे झोपडीत बसून राहिलो.

दुपार उलटून गेली होती व दिवस बुडायच्या बेताला आला होता. घडणाऱ्या अकल्पित प्रकाराने माझ्या तहान- भुकेच्या जाणीवेला खीळ बसली होती.

त्यारात्री मला झोप लवकर येईना. शेवटी कसंबसं निद्रादेवीची आराधना करता - करता बऱ्याच उशिराने मला झोप लागली.

अबोली ..!! ( भाग - २ )
______________________________________'___

वेड्या-वाकडया विचारांच्या वावटळीत मेंदूच्या ठिकऱ्या जरी उडत असल्या तरी पुढे काय घडलं आणि माझ्यासोबत काय घडतंय् ते लिहिणं मला भाग आहे.

मी विक्याच्या फार्महाऊसवर पोचलो, तेव्हा सूर्य डोक्यावर होता. विक्या नेमका कामानिमित्त आठ - दहा दिवसांसाठी बाहेरगावी गेलेला. तो जरी तिथे नव्हता तरी बाहेरगावी जाताना माझ्या राहण्याची , खाण्या- पिण्याची सोय करण्याची संपूर्ण जबाबदारी त्याने फार्महाऊसवरचा त्याचा विश्वासू नोकर असलेल्या नंदूवर सोपवली होती.

अबोली...!! ( भाग -१ )
_____________________________________

मला ठाऊक आहे की, माझ्या ह्या हकीकतीवर सहजपणे कुणीही विश्वास ठेवणार नाही. एका लेखकाच्या कल्पनेतून साकारलेली ही एखादी चित्तथरारक कथा असावी असा तुम्ही विचार कराल, पण मी हे सगळं कुठल्या परिस्थितीत लिहितोय् ह्याची तुम्ही कल्पनाही करू शकणार नाहीत , अश्या विलक्षण चमत्कारिक परिस्थितीच्या विळख्यात मी ह्या जागी अडकून पडलोय्...!

मी जो अनुभव घेतोय् तो कुणाला खरा वा खोटा वाटू दे पण जे घडलंय् आणि जसं घडतंय् ते मी ह्या डायरीत लिहिणार आहे , जोपर्यंत माझ्या हातात लेखणी धरण्याचे बळ आहे तोपर्यंतच..!!

फुलं आवडणारी माणसं असतात. फुलं केसात माळणारीही... फुलांच्या माळा गुंफणारी, तशीच देवाच्या चरणी वाहणारीही. पण तो मात्र फूलवेडा होता. आणि तेही एका अशा फुलासाठी ज्याचा कसलाच गंध नव्हता. अबोली. अबोलीची फुलं त्याला खूप आवडायची. मोठ्या बंगल्यात राहायचा तो. सोबत वडील फक्त. आई तो लहान असतानाच निवर्तली होती. भावंडं कोणी नव्हतं. वडिलांचा एकही शब्द खाली पडू द्यायचा नाही. वडील खूप बोलके. ओळख नसलेल्या माणसालाही चुटकीसरशी मित्र बनवतील. पण हा अगदीच शांत. घुम्या म्हणावा इतका कधीकधी.

अबोलीच्या फुलांचे
तुझ्या-माझ्या मनांचे
घरांच्या अंगणांचे
कुणी ऐकायचे ?

छतांच्या झुंबरांशी
कड्यांच्या बंधनांशी
जवळच्या अंतरांशी
किती भांडायचे ?

स्मृतींच्या पाउलांना
पसरत्या सावल्यांना
तरल कातर छटांना
कसे वाचायचे ?

तुझे येणे न होते
तुझे जाणे न होते
तुझे असणे न होते
कधी सांगायचे?

इथे सारा पसारा
अनावर कोंडमारा
छुप्या पाऊसधारा
कसे टाळायचे ?

तरीही हाक द्यावी
उरी आशा रुजावी
नजर ओली थिजावी
कुणी समजायचे ?