दिवसभर केलेल्या
तडजोडी, व्यवहार...
सगळ्याची पुटं
चढत रहातात त्याच्यावर.
लोकांची पापं स्वत:वर घेत
त्यांना आशिर्वाद देत
तो सगळा राप
स्वत:वर चढू देतो
भक्ताला आश्वस्त करत
सगळे शाप लेवत जातो
स्वत:वर
अन मग दुसऱ्या दिवशी
सचैल स्नानाने शुचिर्भूत होऊन
पुन्हा उभा रहातो कृष्ण,
....... दर्शनासाठी!
शांत पसरली सांज सुखाची मंद दिवे लावूनी
चंद्रकलेचे रूप पाहण्या रुळली तारांगणी
रमली खुलली कळी उमलली अबोल गंधाळुनी
अवचित किरणे पर्ण चुंबने घेता कवटाळुनी
कूजनमाला स्वररत्नांच्या बनी घुमू लागल्या
सांन्द्र धुक्याने बिलगून घेता हरितलता झाकल्या
कणकण मुरले अमृत झरले दवबिंदूंच्या हाती
ओल सुखाने बहरून आल्या नवतेजाच्या ज्योती
चित्र गोजिरे जणू स्वप्नवत सरले उमलून रजनी
सांजसखी तू अशी सोयरी रोज फुलावी नयनी
- अनिरुद्ध
पाऊस येण्या आधी
मन भरून यावे सारे
मग नभात घुसमटलेले
ते झरून जावे तारे
थेंबात मुरावे त्याच्या
माझ्या शब्दांचे शिंतोडे
कोण कुणाला भिजवे
हे धुक्यास पडले कोडे
क्षणभर लखलखणारी
एक वीज अशी स्मरावी
ज्या जखमा लिंपून भरल्या
एक चिर तिथेच पडावी
वाऱ्या परी माझ्या अंगी
सळसळते उधाण यावे
या तगमगणाऱ्या डोहाचे
सारे मग बांध फुटावे
अतृप्त वनात जेव्हा
पाऊस असा कोसळतो
तो निनाद रिमझीमणारा
निःशब्द करून ओसरतो
निष्पर्ण झाड झाले तरी ही मुळं उखडू नको
जाईल वेळ ही पण, बस जगणं सोडू नको
शत्रू अति भयंकर चालून जरीही आला
फेकून शस्त्र आपले त्याच्या पाया पडू नको
जळल्या अनेक वस्ती वणव्यात आज येथे
तू पोळला जरासा म्हणून इतका रडू नको
आयुष्य माणसाचे ही असते सुरेल कविता
चुकले यमक थोडे म्हणून सगळं खोडू नको
निसटून दूर गेले काही धागे तुझ्या हातातून
तरी कापून नाळ पुरती तू एकटा पडू नको
जिंकशील तूच अंती हा खेळ जीवनाचा
फासे उलटे पडले म्हणून डावच मोडू नको
जाईल वेळ ही पण....बस जगणं सोडू नको...!
- अनिरुध्द
(सात सात शब्दांचा समूह, म्हणून सप्तपदि.
एका मैत्रिणीचा सायकलीवरून वारी करण्याचा संकल्प आहे. तर त्यावरून पहिली सप्तपदि सुचली. मग पुढचंही काही सुचत गेलं. चुभूद्याघ्या.)
चालवुनि चाका, गरगरा पायी
भेटीलागी जिवा, चक्रधारी!
चालविशी किती, अनाथांच्या नाथा
आस लागली, पंढरीनाथा!
डोईवरी हात, ठेवी आजोबा
त्यांच्यातच पाही, विठोबा!
अभंग गाई, तुक्याची सावली
टेकतो माथा, विठुमाऊली!
संपत्ती सत्ता, संपेना हाव
सुटो पाश, गुरूराव!
सोडोनिया सारा, सग्यांचा संग
आलो पायाशी, पांडुरंग!
चित्तचोरटा
तुलाच सांगते सखी कुरंगनेत्र राधिका
नकोच संग माधवा विरुन जाई ऐहिका
नकोस पाहु त्याकडे नको भुलूस केशवा
क्षणातही मनात ते ठसेल रुप तेधवा
विचार तू तुलाच गं, नको खुळावु साजणी
असेच वेणू वादनी भुलाविल्या किती जणी
कितीक सांगते तुला वनी न जाय एकली
सुरात वेणूच्या बुडून चित्तवृत्ती लोपली
चुकेल व्येवहारही नये पुन्हाचि जागृता
शुकादी गात तत्कथा हरुन भान पूर्णता
प्रपंच भान लोपले मीरा तुका विशेषता
नयेचि ओळखू तयात कोण भक्त देवता
कळेल काय कौतुका सदैव नाटनाटका
खुणा पुसून टाकितो कमाल चित्तचोरटा
होळीच्या पूर्वसंध्येवर एक हलकीफुलकी कविता लिहिली होती. खास पुणेकर प्रेमींसाठी, यात बरेचसे पुण्याचे संदर्भ आहेत. मी पुण्यात पूर्वी राहिलो असल्याने माझे संदर्भ आधीचे आहेत.
खूप झाले एफसीचे कट्टे आणि वैशालीचे दोसे
ते कॉफीत झुरन आणि मनात बोलणं
गुडलक मधे बसून स्वतःलाच बॅड लक म्हणणं
सारा राग मग पार्किंग नाही म्हणून काढणं
सार आता संपवून टाकू
तू हिंजवाडीला येते की मी कोथरुडला येऊ ते सांग
एकदाच काय ते मनातल सारं बोलून टाकू
प्रेमगीत !
तू लहर प्रेमाची
वाट वादळाची
लाट प्रकाशाची
चंद्र ताऱ्यातली...
दरवळतेस तू
माझ्यात परंतु
शोधता थकतो
बात तुझ्यातली...
तू हवीशी हवीशी
मोकळी जराशी
मनाची मनाशी
गाठ बंधातली...
मी जसा निजलासा
जागविशी असा
जशी झंकारते
तार वाद्यातली...
तू नाहीस भुलावा
नच काही कावा
जादुई रात्र ती
आत मनातली...
तू ते संगीत माझे
सूर ताल जे ते
मनाने घातली
साद सुरातली...
मी मानसी
जीर्णोद्धार
प्राण फुंकीता वा-यात
वारा वाहे सळसळ
प्राण फुंकीता मेघात
नदीमध्ये खळखळ
जीव इथे तिथे आला
अवघा जागला चराचर
प्राण फुंकता पाषाणी
देव सगुण साकार
देव असा कलीयुगी
मानमरातब भोगी
देवपण गेले लया
जेव्हा ठिकरली काया
झाला नव्याचा गजर
देवळाचा जीर्णोद्धार
कुठे, कशी जुनी मुर्ती
का कशास कोण खंती ?
जुने खांब भक्कम
सोईचे, तेच तरले
बाकी सारे आता
आठवातही न उरले
