''नमस्कार श्रोतेहो..हे आकाशवाणीचे औरंगाबाद-
परभणी केन्द्र आहे.सकाळचे सहा वाजून दोन मिनिटे
आणि बारा सेकंद झालेले
आहे.आता ऎकुया मराठी भक्तीसंगित..''
माझ्या लहानपणीच्या अविस्मरणीय क्षणातील हा ऎक
क्षण..रेडिओने मला इतक्या काही सोनेरी गोष्टी बहाल
केल्याहेत की हे आजच आयुष्य त्याने कळत-नकळत
माझ्यावर केलेल्या संस्काराच फलित म्हटल्यास
अतिश्योक्ती नसावी..!!
रेडिओ माझ्या जन्माआधीच वडिलांच तिसरं अपत्य म्हणून
त्यांच्या गळ्यातील ताईत झाला होता..खरं तर
तो ट्रान्झिस्टर होता.फिलिप्स कंपनीचा नामांकीत सहा सेल
असणारा मर्फी रेडिओ.भला मोठा,त्याला चामड्याच,बेल्ट
गेल्याच आठवड्यात माझ्या मोठ्या जावेचे ऑपरेशन मुंबईतील एका टर्शियरी केअर हॉस्पिटलमध्ये करण्याचे ठरले. ऑपरेशन दुपारी अडीच वाजता होणार होते. चार तास शस्त्रक्रियेसाठी लागणार होते.सर्व नातलग हजर होते. अडीचच्या सुमारास त्याना ओ.टी. त नेले. हॉस्पिटलच्या नियमानुसार एकच जण ओ.टी. च्या बाहेर थांबू शकत होता. दादांना तिथे थांबवून आमची रवानगी रिसेप्शन लॉबीत झाली. दादांना काही लागले तर कळवा असे सांगून आम्ही सगळे खाली आलो आणि त्यानंतरचे चार तास आम्हाला चार युगांसारखे भासले.या चार तासांत बरंच काही अनुभवलं. दडपण, अधीरता, काळजी, असहाय्यता अशा संमिश्र भाव्-भावनांची स्थित्यंतरे बरंच काही शिकवून गेली.
इच्छा मरण कायदेशीर असावे का ?
इच्छा मरण कायदेशीर असावे का ?
तुम्हाला काय वाटते ?
माझा एक बालमित्र शेखर आठवले याचा ‘अक्षरधूळ’ नांवाचा ब्लॉग आहे व त्यावर तो सतत काहीतरी लिहीत असतो.
त्याने लिहीलेल्या अशाच एका वृद्धाच्या समस्येविषयी आज मी येथे तुम्हाला थोडक्यात सांगून त्यावर तुमचे मत किंवा तुम्हाला काय वाटते ते विचारणार आहे.
हा इसम एक सधन ६८ वर्षांचा वृद्ध असून डेक्कन जिमखान्यावर त्याचा स्वत:चा बंगला आहे. याला दोन विवाहित मुले आहेत. थोरला सहकुटुंब अमेरिकेत आहे व तेथे दोघेही नोकर्याि करतात. दूसरा ओरिसात भुवनेश्वरला असून ते दोघेही तेथे नोकरी करतात.
नुकतेच एका सुंदर टेड टॉकचे मराठीत भाषांतर केले. मूळ टॉक इतका सुरेख आहे की भाषांतर करताना कुठेही अडखळायला झालं नाही आणि आपल्या मराठी भाषेची गोडी आणि समृद्धी दोन्ही जाणवली. पण कोणत्याही चांगल्या कलाकृतीचे/अभिव्यक्तीचे एक परिमाण हेही असते की ती कलाकृती इतरांना प्रेरणा देते. आणि ह्या भाषांतरादरम्यान असेच झाले. ह्या टॉकशी संबंधित जे अनेक नवे विचार/पैलू डोक्यात येत राहिले ते कागदावर उतरवण्याचा हा प्रयत्न. ह्या टॉकचे निरुपण/रसग्रहणच म्हणा ना. अर्थात मूळ टॉक ऐकून हा लेख वाचला तर तो अधिक भावेल पण स्वतंत्रपणे लेख म्हणून लिहिण्याचादेखील प्रयत्न केला आहे.
प्रत्येकालाच एक कम्फर्ट झोन असतो. ती अमुक एक गोष्ट केली की बरं वाटतं, किंवा अमुक एक पदार्थ खाल्ला, कॉफी प्यायली की बरं वाटतं. अशा सारखेच काही कम्फर्ट झोन्स ऑटीझम असलेल्या मुलांचेही असू शकतात.
फक्त फरक हा आहे, की ती मुलं आपल्याला येऊन सांगू शकत नाहीत. त्यामुळे केअरगिव्हरलाच त्यांच्या दृष्टीने विचार करून वेगवेगळ्या अ‍ॅक्टीव्हिटीज कराव्या लागतात.
अमानुष
फुलाशी गप्पांत त्याच्या..शब्दांच्या शृंकला,
माणूस पाहुनी मात्र...तो न जाने का भुंकला!
मंदिरात मूर्तीशी हात जोडीले भक्तीने,
उतरताना पायऱ्या...भिकाऱ्यापाशी तो थुंकला.
उठले रोमांच अंगी, तो उंची अत्तरात गुंतला,
वाऱ्यात येता वास माणसाचा, तो तिरस्कारी शिंकला
नरकाचे शाप दिले...त्यासी जगाने,
झोपुनी पैश्यावर तो म्हणे, मी स्वर्ग जिंकला.
--आशिष राणे
भेट / गिफ्ट म्हणून मिळालेली रक्कम ५०,००० रुपये पेक्षा अधिक असेल/ वस्तूची किंमत ५०,००० रुपये पेक्षा अधिक असेल तर भेटीवर इन्कम टॅक्स भरावा लागतो. पण भेट नातेवाईकांकडून असेल तर असा इन्कम टॅक्स भरावा लागत नाही. यात नातेवाईक म्हणजे कोण क्वालीफाय होते त्याबद्दल माहिती हवी होती. जालावर शोधले पण गोंधळ उडाला. जाणकार मायबोलीकरांनी कृपया मार्गदर्शन करावे. धन्यवाद.
गेल्या आठवड्यातली गोष्ट. सकाळी मुलाचं शाळेत जाण्यासाठी आवरून देणे चालले होते. माझं नेहमीचं Race against time आणि मुलासाठी रोजचंच बस काय? शाळा काय? आणि आवराआवर काय कुठे पळून जातात का म्हणून रमतगमत.
त्याने अचानक विचारले, " आई, Do you like boys?"
मी एकदम सतर्क पण तसं न दाखवता त्याची पँट पुढे करून, " हं. (प्रश्नाचा रोख काय कळला की मग नक्की हो-नाही सांगता येइल.) पाय घाल रे, किती उशीर?
