तो छोटासा, टुमदार, बंगला हमरस्त्यापासून जरा एका बाजूला होता. बंगल्यातील सर्व लाईट्स ऑफ होत्या. सहाजिकच होतं.रात्रीचे साडेदहा होऊन गेलेले. गावामध्ये यावेळी जाग नसतेच ; पण पोर्चमधला मंद दिवा जळत होता. तो रोजच रात्री असा जळत ठेवलेला असे. बंद गेट पाशी ते तिघे बंगल्याकडे बघत उभे होते.
" जायलाच हवं का ? " दबक्या आवाजात रोहितने विचारलं.
" हो मी रूपालीच्या मागेच उभी होते ना ? निघताना तिने हळूच मला इकडे यायला सांगितलं होतं."
दारावरची थाप भाग 2
आम्हाला ते घर विकून बरीच वर्ष झाली होती. परंतु त्या जुन्या घरात घडलेल्या घटनांची छाया माझ्या मनावर कायमची कोरली गेली . त्या घरात अचानक प्रकट झालेली ती भयानक, रहस्यमयी शक्ती जणू काही पुढे कायमची माझ्या आयुष्यात उतरली होती. गॅलरीमध्ये उभी ती स्त्री, तिचा तो किळसवाणा चेहरा, डोळ्यांतील भीतीदायक चमक, तिच्या ओठा मधून गळणारे रक्त, आणि परत ये अशा इशाऱ्याने केलेली खूण.आजही माझ्या डोळ्यांसमोर उभी राहत होती.
माझा मित्र अनिल. दापोलीला महाविद्यालयीन शिक्षणावेळचा माझा वर्गमित्र. तेंव्हा पासूनच तो काहीसा अबोल आणि अतीसंवेदनशील वगैरे. चार मित्रांच्या घोळक्यात फार न बोलता कडेला उभा राहून विनोदांची मजा घेणारा. शिक्षण पूर्ण झाल्यावर त्याला ठाण्याला एका स्थानिक वृत्तपत्रात नोकरी मिळाली.
चंद्रमौळीच्या अरण्या शेजारी आसलेल्या आदिवासी पाड्यात एका नवशिक्या पोलिस पाटलाची नियुक्ती झाली. इतकी वर्षे या पाड्यावरचा पोलिस ठाण्याचा बंद दरवाजा आज काय तो उघडला. पाड्यावरची दोन चार मंडळी पोलीसाच्या सोबतीला आले. मनावरची आणि ठाण्यातली सगळी जाळीजळमटं काढून पोलिस नव्या उमेदीनं कामाला लागला. गावक-यांना भेटून काही तक्रार तगादा आहे का? ते तपासू लागला. अचानक एक दिवस "जित्या सापडेना व्हं....!!" असं म्हणत चार-एक गावकरी अचानक ठाण्यात आले. त्या नंतर लगेच दुसऱ्याच दिवशी गावक-यांना उघड्या पठारावर स्मशानाशेजारी मानवी खोपडी आणि हाडं सापडली.
