#कविता

......डाव.....

घरात आरसा जसा असायलाच पाहिजे !
मनी तसा मलाच मी बघायलाच पाहिजे !

कुणी म्हणे "तिशीत" तो हवेमध्ये तरंगतो ,
नभात जायचे मला गं प्यायलाच पाहिजे !

जसे तसे करून ते कसे पुढ्यात पोचले ,
अता मलाच चाटुटा शिकायलाच पाहिजे !

तुझ्या गं रुप चांदण्यात मी स्वतःस आवरू?
अशात पेटता दिवा विझायलाच पाहिजे !

सरीसरींमधून ही गझल अताच बरसली ,
तिला मिठीत घ्यायला भिजायलाच पाहिजे !

सुखास मात द्यायला समोर दुःख मांडले ,
बरोबरीत डाव हा सुटायलाच पाहिजे !

वृत्त - कलिंदनंदिनी (लगालगा ×4)
(काही सूचना असल्यास नक्की कळवा)

"लोक"down

मंत्री संत्री बिजनेसवाले कुणाला फरक नाय
पण जे "लोक"झाले त्यांनी करायचं काय...
कुणी कुणी चमचमीत अन्न रोज पोटभर खाय
पण जे "लोक"down झाले त्यांनी करायचं काय...

पडली बंद रोजनदारी नाही हाताला काम
मरण यातना उपवासाने कधी मिळेल हो दाम
पोट आहे हातावर ज्यांचे त्यांचा सवाल हाय...
पण जे "लोक"down झाले त्यांनी करायचं काय...

हायवेवरती गर्दी कसली मजुरांची ही लाट
शहर आता ते पडले मागे धरली गावाची वाट
कधी आपल्या घरी पोहचू चालून थकले पाय...
पण जे "लोक"down झाले त्यांनी करायचं काय...

कोणीतरी विचारलं,
कशासाठी ‘लिहत’ असतेस तू?
कोणी वाचतं का हल्ली!
मी हसून म्हटलं,
कशासाठी ‘जगता’ तुम्ही?
कोणी विचारलंय तुम्हाला कधी!
मी लिहते माझ्यासाठी!
तुम्ही सांगा तुम्ही ‘जगता’ का?
तुमच्यासाठी?
.
.
त्यादिवशी पासून ते गप्प आहेत.
आणि मी मात्र लिहतेच आहे,
पूर्वीसारखी..!

~ सांज https://chaafa.blogspot.com/?m=1

उषःकाल

चिरून छाती रात्रीची तांबडे फुटेल परत
दूर मग क्षितिजे उधळतील रंग गगनात

प्रभाव काळ्या निषेचा लुप्त होईल क्षणात
अनुपम सुंदर उषेचे रूप राहील मनात

परत एकदा आशेची हृदयात फुटेल पालवी
विश्वास होईल प्रबळ बदलेल सगळी स्थिती

मंतरलेल्या क्षणात तरी सावट कधी पडते
देखावा मोहक जरी वास्तव मग पछाडते

करते चिंता घर जादुचाच ठरेल प्रहर
वेगाने होईल क्षय उन्हे बोचतील परत

राहील तरी प्रतीक्षा उषेची मनातील सदैव
आशा राहील अतूट आणेल अभिप्रेत अर्थ

दिलीप फडके

मी काही फार काळ
तुझ्यासोबत असणार नाही

मी काही फार काळ
तुझ्यावरती रुसणार नाही

मी काही फार काळ
तुझ्याशिवाय मुरणार नाही

मी काही फार काळ
तुझ्याभोवती दिसणार नाही

मी काही फार काळ
तुझ्यामागून चलणार नाही

मी काही फार काळ
तुझ्यासारखी फुलणार नाही

मी काही फार काळ
तुझ्याचसाठी मळणार नाही

मी काही फार काळ
तुझ्यापासून उगणार नाही

मी काही फार काळ
तुझ्यावाचून सलणार नाही

- कन्यकापरमेश्वरी गंगाजळीवाले
- 9 ऑगस्ट 2020

( @भरत यांची खंबीर साथ , खूप खूप धन्यवाद सर ... जनरली मी माझ्या कविता प्रकाशचचित्रातच लिहीत असतो )
अनारत

एक गझल लिहीण्याचा प्रयत्न केला... कविता होऊन गेली...
परत त्या कवितेला गझलेत बांंधायचा प्रयत्न करू की नको?

मला खर तर या कवितेची इमेज फाईल अपलोड करायची होती... कोणीतरी नंंतर मार्गदर्शन करावे ही नम्र विनंती!

तुला सांजवेळी

तुला सांजवेळी दार, सोडता न आले
दारातून आत मला, बोलावता न आले

घुटमळलो कुंपणापाशी वाट शोधत
मजकडे एकदाही पाहता न आले

रातांधळी गवतफुले धुंडाळत राहीलो
फुलाचे कारण कुणा सांगता न आले

पाहिली वाट तुझी, तुडवत माती तुझी
मातीतल्या तुझ्या गंधास हुंगता न आले

फुल

सारेच कसे गुलाब होतील,रुबाब घेऊन जन्माला येतील!
ताठ पाकळ्या, उंच फांद्या आणि दांडीवर काटे,
आपणच आहोत फक्त या बागेत, असेच त्यासी वाटे.
मोहक लाल रंग आणि क्लिष्ट पाकळ्या जोडीला,
भासवतो असे कि आहे इतकेच त्याच्या देहाला.
पण तो कुठे कुणाला शिरू देतो आपुल्या अंतरंगात,
लपवून ठेवतो सारे पराग त्याच्या दलांच्या आतल्या थरांत.
ठाव नाही लागला अजून त्याच्या मनीचा कुणास,
कसा जगतो कुणास ठाऊक घेऊन काटेरी सहवास.

ती आणि तो

तिला खूप काही सांगायचंय,
बरंच काही बोलायचंय.

पण तोही ऐकत नाही,
आणि तीला विचारत नाही.

तिला नेहमी ऐकायचीच सवय,
पाहिलंय तिने आईला, लहान होतं वय.

निर्णय घरातले कोण तिला घेऊ देतो,
तो लाडेच म्हणतो 'तू म्हणेन तसे करतो'.

त्याला आवडेल तसेच ती करते,
हक्काच्या स्वयंपाक घरात देखील,
तिच्या स्वतःचे असे काहीच नसते.

भाज्या, फळे असोत काहीही,
तिला आवडतं का?,
हे कोणी विचारत नाही.

सासरी येऊन मुळी विसरतेच ती सारे,
आवडी-छंदादी, फक्त त्याचेच असतात कारे?

याचना

आर्त

घोघावत झंझावत नको पण झुळूक होऊन ये,
ह्या चैत्रातल्या धर्तीवर श्रावण होऊन ये,
सरी वर सर नसेल तरी उडून तुषार ये,
माध्यन्हेच्या पांथाला संध्या होऊन ये,
कोरड्या रुक्ष आयुष्यात पालवी फुटून ये,
चातकाला ह्या चंचूत थेंब होऊन ये,
प्रेमाने ओले करून सगळे-सगळे द्यायला ये.

चिंतन