विनोदी कविता

महिपतचा पोरगा गणपत कृषी पदवीधर झाला
फर्स्ट्क्लासमधे पास होउन गावाकडं आला
मनात होती हुरहूर
गाववाले होतील चूर
कानातून एकेकाच्या निघेल धूर
जेंव्हा बघतील माझं सर्टिफ़िकिट
गावच्या पुढारीपणाचच ते तिकिट
मनात मांडे खात होता
आपल्यावरच खूष होत होता
*
गाववाल्यांनी ठरवला सत्कारसोहळा
कार्यस्थळ भैरूचं रान
सगळे शेतकरी झाले गोळा
ऐकायला ’ग्रॆड्युएटचं भाषान’
*
पयली चक्कर मारली रानाची
रोपं पाहिली हिरवी
त्यांच्यावरती डोलत होती
फुलंही इवलीइवली
*
शेत दाखवताना भैरूचा
भरून आला ऊर
पण जाग्यावर आल्यावर
ग्रॆड्युएटनं लावला वेगळाच सूर
*
म्हणाला, "गावकरी, किती तुम्ही अडाणी

स्वप्न माझे मेले

तुझी नजर अरूणा इराणी
तुझा नखरा उषा चव्हाणी
ऊर दिक्षिती धक-धक करतो
हालचालीत खट्याळ राणी
*
प्रिती झिंटीश खळि शोभे गाली
पडुकोनीची हसरी लाली
ओठ तुझे जणू मधुबाला
चाल जशी प्रियंका निघाली
*
तुला घेउन गेलो मी बागेत
मेहमूद,कोंडके,आणि लेले आधीच रांगेत
गोदरेज,मल्ल्या, शाहीदही पुढे आले
धक धकायचे स्वप्न माझे मेले
याना चुकवून जसा मी पुढे जातो
इर्फान खान मानगुट पकडतो

मुंबई मधल्या एका चाळीत,
राहत असतो सांडू शेट.
चाळीमधूनच हलवत असतो,
सगळे सगळे धंदे थेट.
सांडूशेटचा धाक मोठा,
गल्लोगल्ली पेरला आहे.
सांडूशेटच्या धाका पुढं,
दिल्लीचा राजा हरला आहे.
सांडूशेटचे पंटर सारे ...
गल्लोगली हिंडत असतात.
जगण्याच्याच हप्त्यासाठी
ज्याला त्याला भांडत असतात ...

सांडू शेटचा फोन आलाय ....S S
एक नवी धडकी असते ....
अक्खा दिवस गल्ल्यांमध्ये
हप्त्यानंतर कडकी असते.
सांडू शेठ मुंबई मध्ये,
कुठल्या गल्लीत राहत असतो.
सांडू शेट मुंबई मधून,
सगळं कसं पाहत असतो ?
ज्याला त्याला प्रश्न असतो,
शेट कसा दिसत असेल ...?
एवढा हप्ता पाहून मग ...
शेट कसा हसत असेल ?

मा. बो. प्रतिसाद

मायबोलीवरचा प्रतिसाद
जणू शेर्लोक होम्सचे भिंग
क्षणार्धात फोडते
प्रतिसादकाचे बिंग

हास्य कोणाचे निरागस,
अन कुत्सित स्मित कोणाचे
स्मायलीवरून ओळखू येते
अश्रू कुणाचे मेणाचे

कुणी जटील तर कुणी कुटील
दे कुणी बोचरे टोमणे
प्रतिसादांची फुले व काटे
उधळुनी विसरून जाणे

कोणी बसते कचेरीत अन
करते आचरटपणा बडा
वेळ काढण्यासाठी काढी
नवीन कवींना ओरखडा

'

सोसलं तेवढं करत जा रे, सोशल सोशल करू नको
सोशल असते सत्यामध्ये, व्हर्चुअली तू झुरू नको

नेटिंग, सेटिंग, च्याटिंग गडबड करू नको
उगी रहावे, काम करावे, निष्फळ बडबड करू नको

फेसबुकावर मित्र हजारो, शेजार्याला विसरू नको,
सोशल होतील बोल इथे, शब्दांमधुनी घसरू नको.

मिठी मारुनी, चित्र काढुनी, अल्बम सगळा टाकू नको
सोशल वरती उघडे केले, आता पिसारा झाकू नको !

झक मारितो झकरबर्गही, नियंत्रण ना असे इथे,
रस्त्यावरती येते सगळे, घरासारखा पसरू नको !

ह्यकर्स असती इथे तिथे, तू त्यांना थारा देऊ नको,
झापड बांधून डोळ्यावरती, नको तिथे तू जाऊ नको.

तो तसा पागल आहे
डोळ्यावर त्याच्या गॉगल आहे
कधी कधी हसत नाही
रिकामाही बसत नाही.

हातात घेऊन एक काठी
वन-वन फिरत असतो
शांत सावलीत कधी बसून
उन्हा सारखा झुरत असतो.

त्याची कहाणी कळत नाही,
धागा सुद्धा मिळत नाही.

जाता जाता तो एकदा
सिनेमाला जाऊन आला.
येता येता तशीच एक
मैत्रीण सोबत घेऊन आला.

ती हि तशीच पागल असते
मधून मधून उगीच हसते .
हसनारीही पागल आहे
दिसणाराही पागल आहे !

दोघांची आता यारी आहे
ती त्याची प्यारी आहे .
दोघे खूप फिरत असतात,
चौपाटीवर चरत असतात.

तरीही तो पागल असतो
डोळ्यावर त्याच्या गॉगल असतो
कधी कधी रुसत नाही
मान लटकून बसत नाही.

आता त्याची ओळख पटली,

चेअरमन बाळासाहेब पाटील यांचे बालपण
सहा वर्षाचं बच्चं
मडकं अजून कच्चं
आईला वाटायचं तिचं पोरगं लई ग्वाड
खरं तर होतं पक्कं कोल्हापुरी द्वाड
ताटात आई वाढायची भात आणि वरण
याला हवं असायचं रस्सा आणि मटण
नाजुकपणे आई द्यायची चिउ-काउचा घास
पोराच्या नाकात मात्र मासा-बाऊचा वास
घरी दूध दिलं तर मुळीच नाही शिवायचं
गंगावेशीत कट्ट्यावर वाडगाच तोंडाला लावायचं
मुळीच नाही आवडायची मुगामटकीची उसळ
चव घेऊन चापेल मात्र खासबागची मिसळ
संध्याकाळी शेजारच्या तालमीत जाउन बसेल
जोडीचा पैल्वान दिसला तर पटात त्याच्या घुसेल
हळुहळू मोठा होऊ लागला बाळा
बाप त्याच्यासाठी शोधु लागला शाळा

कधी कधी मला तुझी खूप आठवण येते..

मग तुझ्या आठवणींनी व्याकूळ होऊन..

मी..

मी.. दुसरं काही नाही,

तुला एक message करते..

आठवण करुन देण्यासाठी,

की मी इथेच आहे..

पॄथ्वीतलावर..,

मग तुझ्या msgची वाट पाहण्याचा सुरु होतो खेळ..

जेव्हा जेव्हा msg beep होतो..

वाट्तं,

तुला आलीच शेवटी माझी आठवण..

मी वेड्यांसाऱख अधीर होऊन,

लहान मुलाच्या उत्साहाने inbox पाहावा तर..

तुझा msg नसतोच..

मग पुन्हा तुझ्या नावाचा जप(की शिव्यांच्या लाखोल्या?)..

messages येतच राहतात..

पण त्यातला एकही नसतो तुझा..

आणि मग पारा चढत जातो माझा..

जेव्हा अगदी टोकाला पोहोचतो..

जय देवी जय देवी जय लता देवी
शंभर वर्षे माझेही करियर करवी |

त्रिभुवनी भुवनी पाहता तुज ऐसे नाही
सारे श्रमले तरीही तू गात राही
काही विवाद करिता पडले प्रवाही
तुझा गायन निर्झर अखंड हा वाही |१| जय देवी...

सांगलीवरुनी उड्डाण मुंबई-पंढरी
किती गायिकांची भरली शंभरी
वीणा, नुपूर आणि आली बासुरी
तुझिया वाणीमध्ये परा वैखरी |२| जय देवी....

हृदयामध्ये उमले नित्य नवी उषा
मीनासंगे सागर रमवी जगदीशा
अंबे तुजवाचून कोण पुरवील आशा
सारेगमपधनी पळवी निराशा |३| जय देवी...

सनईचे मंगल सूर सभागृहात मंगलमय वातावरण तयार करीत असताना, व्यासपीठावर मात्र अजूनही माईक, बॅनर, हार, सतरंजी, व माणसे, अशा सर्व महत्त्वाच्या व बिन-महत्त्वाच्या वस्तूंची मांडणी व पुनर्मांडणी चालू होती. कोणत्याही क्षणी कविसंमेलनास सुरुवात होईल, असे दर पाच मिनिटांनी जाहीर करण्यात येत होते. अशाच कित्येक क्षणांच्या प्रतिक्षेनंतर, व्यासपीठावर आगमनकर्ते झालेल्या कवींचे सर्व काव्यरसिकांनी टाळ्यांच्या कडकडाटात स्वागत केले.

पांढरी विजार व खादीच्या कुर्त्यातील निवेदकाने सराईतपणे माईकचा ताबा घेत स्वागतपर निवेदन सुरु केले,