अत्यन्त गर्दीच्या रस्त्यात
असते कधी मी एकटी
मनात असता
आनन्दी पावसाच्या धारा
मलाच नसते जागा
माझ्या आभाळा एव्हड्या
मनामध्येही.....
कल्पना धर्माधिकारी
घरातली ही खोली, माझी
मीच निवडलेली
जराशी आडबाजूची
बरीचशी अडगळीची
श्वास खोलावणार्या अंधाराची ...
डोकवायचंच असेल आत तर
ढकलावा लागेल तुम्हालाच दरवाजा स्वतःच्या जोखमीवर.
एक हलकीशीच, पण निश्चयी फुंकरही पुरेल
माफ कर दुखा मला
ठेवले तुला हदयातच....
येऊ न दिले कधी ओठावरी
कारण दुख असते एकट्याचे
जसे रडके मूल फक्त आईचे....
पण तुझ्यामुळेच कळली
सुखाची किमत...
पण सुखही असते अपुलेच फक्त...
नयनाच दिसते कधी कधी कुणाच्या
असे जिवन जगल्यापेक्षा मेलेले बरे
भिती वाटते मरनाची म्हणुन पिलेले बरे
म्हणुन म्हनतो दोस्तानो माझि तिरडी तुम्हिच सजवाल
त्यावर वाहयची फुले आदी दारुत भीजवाल
माझ्या मॉतीला सारे शुद्दीत असतिल
नजर जाईल तोवर
पसरलेल जंगल
विटा दगडांच्या समाधीत
विसरलेल जंगल
हिंस्र श्वापदांना मुक्याने
झेलणार जंगल
काळाजावर आघात
पेलाणार जंगल
भजेल त्याला नित्य
पावणार जंगल
धगधगत्या रुळांवर
धावणार जंगल
'त्यां'नी मशिदीशेजारी घरं बांधली
आणि मंदिराशेजारी यांनी
आपापल्या परमेश्वराच्या रक्षणाची
जबाबदारी, पेलू लागले दोघेही
मग एके दिवशी
मंदिर नव्हतं...
मशिद नव्हती...
नव्हते दोघांचेही काही भाईबांधव
पण..
दुसर्‍या दिवशी पुन्हा,
काही दिवसांपुर्वी
एक गाव बातम्यातुन पाहिलं...
घाटावरचं सारं सारं
पाण्यामधुन वाहिलं...
कुणाची दुधाची बाटली
कुणाचं तांब्याचं पातेलं
झाडावर लटकताना दिसलं
तिचं पातळ फाटलेलं....
सगळ्याची भाषणं झाली
विमानातुन त्यानी भेट दिली
रिकामं रिकामं
एकटेपण भरुन जातं..
जेव्हा तुझ्या आठवणींचं कोडाळं होतं...
मग मी अपुरी रहात नाही....
सगळ्या सुंदर क्षणांची माळ लेवुन
मी श्रीमंत होते.
माझ्या अंगणात मी उभी
सुर्याचं तेज पांघरुन.
कुंपणाबाहेर दूर उभी दिसते
कुठल्याशा एका डब्यात
मुठ्भर काळ्या मातीत
तिनं छोटंसं रोपटं लावलं
तुळशीचं.
आठवणीनं पाणी घालुन
रुजवलं...जोपासलं..
कधी गंधाचं बोट
कधी उदबत्तीचा गंध...
तिनं तुळस सजवली,
श्री क्रुष्णा सोबत उजवली...
आताशा
जिच्यावर टाकले होते मी माझे मन ओवाळून
पहा कसे तिने माझे मन मोडीले
आणून मला मध्यसागरी
पहा कसे तिने मला अधांतरी सोडीले
सुखदु:ख हे सोबत भोगु
हि शपथ शब्दजालातच राहिली
दु:खाच्या पहिल्याच ठोक्यात
मि सर्वप्रथम तिचीच पाठ पाहिली
