कथा

उषा म्हणाली ," माझी कहाणी याच्या पुढेच सुरु होते .मी झपाटल्यासारखी रविच्या पाठोपाठ गेले खरी पण त्याचा काहीच उपयोग झाला नाही . रविच्या मनाचा काहीच थांगपत्ता लागत नव्हता तो आपल्या दोघींशी सारख्याच आपुलकीने वागायचा . एकदाचा काय तो सोक्षमोक्ष लावून टाकावा म्हणून मी त्याच्या मागोमाग गेले पण सेमिनार संपेपर्यंत त्याला मुळीच स्वस्थता नव्हती . मी देखील हट्टाला पेटले होते . मी तिथेच ठिय्या दिला . सेमिनार संपल्यावर कुठेतरी बाहेर जाऊ आणि मग त्याच्या मनाचा ठाव घ्यावा असा विचार करून मी तिथे थांबले होते .
मीच हट्टाने त्याला सिमल्याला जाऊयात असे सुचवले पण इथल्यापेक्षा जास्त काय निसर्ग

1988/89 ची गोष्ट आहे. त्या दिवशी ऑफिसला जायच्याएवजी डायरेक्ट कस्टमर कडे गेलो होतो. ऑफिस वर पोहचता पोहचता पाच वाजून गेले होते. ऑफिस मध्ये शिरतोय तोच प्यून .. "सर कुठे होतात ? तुम्हाला प्रभात रोड पोलिस चौकीतुन फोन होता .. तुम्हाला चौकी वर बोलवलय ....ताबडतोप"

हि कथा वाचल्यानंतर आपल्याला काय वाटते हे नक्की सांगावे
***************************************************************

ही कथा माझ्या blog वरूनच घेतली आहे. New Jersey च्या साहित्य कुंज मध्ये २०१० साली सौ. राजेश्री कुलकर्णी यांच्या संपादनाखाली प्रकाशित झाली होती, त्यानंतर श्री. अशोक विद्वांस यांनी गुजराथी मध्ये भाषांतर केले Philadelphia च्या त्र्यमासिकासाठी. दोघांचेही विनम्र आभार. येथे माझा शाळा मित्र आणि माबो चा चाहता राजू उर्फ विनायक परांजपे साठी खास सदर करीत आहे.

उषा , तू , मी आणि रवी लहानपणापासून एकाच चाळीत राहिलो , एकाच शाळेत शिकलो, महाविद्यालय देखील एकच निवडले. मोठे होता होता माझी रवी बद्दलची मैत्रीची भावना प्रेमात कधी
बदलली ते माझं मलाच कळलं नाही "
" अगदी खरय ! माझ्या बाबतीत देखील अगदी असंच घडलं . उषा हळूच पुटपुटली . तरीसुद्धा ते निशाला ऐकू गेलंच
" मलाही ते जाणवलं होतंच" निशा म्हणाली
" कसं काय ? मी तर ते उघड होणार नाही याची पुरेपूर काळजी घेतली होती !" उषा उद्गारली

" त्यात काय अवघड ? मी पण त्याच अवस्थेतून जात होतेच की !"
चोराच्या वाट चोराला ठाऊक नसणार तर आणखी कोणाला असणार?.
.

"घर तुमच्या नावावर होतं? मग कशाला त्याच्या नावावर केलंत? सरळ हाकलून द्यायचंत सगळ्यांना घरातून"

एक रात्र सरपटलेली ~‘~‘~‘ ...!!
.
.
.

अकल्पित

थोड्या वेळाने सावध होऊन निशाने डोळे उघडले . तिने पहिले तर तिचे डोके त्या तरुणीच्या मांडीवर असून ती अत्यंत मायेने तिच्या केसातून हात फिरवत होती .
तिचं आश्चर्य पुन्हा एकदा उफाळून आलं-" उषा , तू इथे कशी ? तू आणि रवी इथे केव्हापासून आहात ? इतकी वर्ष झाली तुम्हा दोघांना आमची कोणाची आठवण नाही न आली?
आम्ही मात्र तुमची दोघांची डोळ्यात प्राण आणून वाट पहात होतो. तुमच्या आठवणीनी तुमचे आई बाबा कसे झुरत आहेत याची तुम्हाला कदाचित कल्पनाही नसेल कदाचित
नाहीतर तुम्ही दोघांनी आमच्या सर्वांच्या आयुष्यातून स्वतःला असं अलगद बाजूला केलं नसतत. निशा एकदम भडाभडा बोलतच सुटली .

"खरंच सांगतोय.. आय अ‍ॅम डन विथ हर"

'रेवा इन' च्या त्या प्रशस्त आणि सुंदर रोपांनी नटलेल्या गार्डनमधील एका टेबलवर बसलेल्या कुमारने ग्लासमधील एक घोट घेऊन हे वाक्य उच्चारले आणि ग्लास टेबलवर ठेवला. छान सम साधली होती त्याने हे करताना. त्याचे आयुष्यच लयबद्ध होते. चालणे, बोलणे, वागणे, हासणे, क्लाएंट्सना ट्रीट करणे आणि घरच्यांना प्रेम देणे या सगळ्यात एक लय असायची. पेहराव, निवड, स्वप्ने, प्रयत्न हेही सर्व लयीत. लय बिघडलेली चालायची नाही त्याला.

कुमारला भेटणारा माणूस त्याच्याकडे आपोआप खेचला जायचा.