कवितेच्या पांढऱ्याशुभ्र ठिपक्यांमधून
व्यक्त होणारी माझी भाविकता
पुरेशी नसते म्हणून की काय
तू नित्तनेमाने ढकलतेस माझा निगरगठ्ठ देह
कुठकुठल्याशा जागृत देवस्थानाच्या दिशेने…
मला भिववत-चिथावत नाही पाप
लोभवत-खुणावत नाही पुण्य
तरी चालतो निमूट –
नुकत्याच खरेदी केलेल्या
गुराच्या गळ्यातल्या फुटक्या घुंगरासारखा
आवाजवीहीन – तुझ्या पाठोपाठ
माझ्या वडिलांचे एक पितृतुल्य ज्येष्ठ चुलतभाऊ संस्कृतचे प्रकांड पंडित होते. लहानपणी कधीतरी त्यांच्याकडे काही कार्याच्या निमित्ताने राहिले असताना त्यांच्या मेजावर गणपतीचं काहीसं अपरिचित शैलीतलं चित्र असलेला एक जाडजूड आणि जीर्ण ग्रंथ दिसला होता. पुस्तक दिसलं की चाळल्याशिवाय तेव्हाही चैन पडत नसे. काका जरा तापट होते, त्यामुळे घाबरत घाबरतच त्यात डोकावले होते.
आता काही केल्या त्या ग्रंथाचं नावगाव आठवत नाही, पण गणपती ही मूलतः अनार्यांची देवता असून त्याला असलेली लाल रंगाची आवड ही त्याच्यापुढे दिल्या जाणार्‍या (नर?)बळींच्या रक्ताशी निगडीत आहे अशी माहिती त्यात दिसल्याचं आठवतं.
घर छोड के चले थे, खुशी की तलाश में, खुशी की तलाश में,
गम राह में खडे थे, वहीं साथ हो लिये,
यूँ हसरतों के दाग मोहोब्बत में धो लिये
खुद दिल से दिल की बात कहीं, और रो लिये
अशाप्रकारे सुखाच्या शोधार्थ घराबाहेर पडलेल्यांच्या वाटेवरच उभी असणारी दुःखे, त्यांची सोबत करू लागतात. मग स्वतःलाच त्या दुःखाचा सल सांगून रडून घ्यायची पाळी येते. त्यामुळे दुःख म्हणजे काय हे कुणालाही सांगावे लागत नाही. जन्म घेणारी बालके तर दुःख सहन न होऊन रडत रडतच ह्या जगात अवतीर्ण होत असतात.
खिडकी – जगापासून अलिप्त राहून जगाचं निरीक्षण करण्याची जागा!
माझं लहानपण बैठ्या घरात गेलेलं. घराला खिडक्या होत्या पण बाहेरचं जग अगदीच नजरेच्या टप्प्यात होतं. खिडकीचा अलिप्तपणा तितकासा नव्हता. २००१ साली आम्ही दहिसरला ६व्या मजल्यावरील घरात राहायला आलो आणि खिडकीची एक वेगळी मजा कळली.
