सखे इतके दिवस आपण घालवले सोबत
पण तुला नाही कळली माझ्या प्रेमाची कुवत!
आता तू तोडला माझ्याशी संबंध,
म्हणून घातले स्वतःवर निर्बंध!!
प्रिये तू आता एक काम करशील का.....
माहित आहे का तुला तुझ्यासोबत राहता-राहता!
मि घातला बराच पैसा खर्ची
आता माझ्या तोंडाला लागली आहे मिरची!!
त्यातले तू काही परत करशील का?
कॅन्टीन च्या समोस्याचे राहू दे
पण रेस्टॉरंट मधल्या पिझ्झाचे परत करशील का?
कोल्ड्रिं्स चे हवे तर राहू दे
पण पाइन ऍपल शेक चे परत करशील का?
..
आज नाताळच्या शुभमुहुर्तावर वर्तमानपत्रात एक छान बातमी वाचण्यात आली. एक मराठी माणूस म्हणून अभिमान तर वाटलाच पण स्वप्निलचा चाहता म्हणून खूप कौतुकही वाटले.
बातमी होती,
"स्वप्नील जोशीचे ट्विटर अकाऊंट व्हेरिफाइड करण्यात आलं आहे.
त्यामुळे व्हेरिफाइड ट्विटर अकाऊंट असणारा स्वप्नील हा पहिला मराठी अभिनेता ठरला आहे."
बातमीत पुढे लिहिले होते,
"यामुळे स्वप्नील नाव सर्च केल्यावर स्वप्नील जोशीचं नाव सर्च रिझल्टमध्ये पहिल्यांदा झळकेल."
लहानपणी नवख्या लोणच्याची चव पाहणं हा एक सोहळा असायचा. दुपारी आईची नजर चुकवून बरणीचे झाकण हळूच उघडायचे... लोणच्याची फोड जिभेवर टेकवायची... पाठोपाठ लोणच्यातल्या साखरेला बाजूला सारत करकरीत फोडींची आंबट जर्द चव करवती सारखी सरसरत शेवटच्या दाढेपर्यंत जायची आणि न आलेल्या अक्कल दाढेच्या मोकळ्या परिसरात विरघळून जायची. आहा ! 'अनुभूती' शिवाय त्याला दुसरा शब्द नाही ! पण मोठा झालो तसतशी एक जाणीव व्हायला लागली - ताज्या लोणच्याची चव हवीहवीशी असते हे खरे, पण खाल्ल्यानंतरही त्यातल्या साखरेची गोडी जेवणानंतर खूपवेळ रेंगाळत ठेवणारे मुरलेले लोणचेच जास्त समाधान देते.
दारूचा चौथा ग्लास जळजळतच घशाखाली उतरला.
सहा महिने तो त्या दोघांना फिरताना बघत होता..
मोबाईल बदलावेत तसे त्याच्या मैत्रीणी बदलायच्या..
यावेळी पठ्ठ्या लग्न करायला निघालेला..
तिच्याही आयुष्यातील तो पहिलाच मुलगा नव्हता.. वाडीतच दोन प्रकरणे होती तिची..
त्याला ‘सावध’ करणे गरजेचे होते..
शेवटी मित्र होता त्याचा... जिवलग असा..
बालपण, शाळा, कॉलेज, कट्टा.... कट्ट्यावरची कटींग चाय.. अन दोघांत ओढलेली एकच सिगारेट..!!
क्षणात डोळ्यासमोर तरळले अन त्याच तिरमिरीत तो उठला..
पाचवा पेग अर्धाच सोडून.. दुनियादारीला विसरून..
यारीदोस्ती निभावायला..!
................
................
...........
तर नुकतेच आम्ही मराठी चित्रपटाची तिकिटे अमराठी प्रेक्षकांना ब्लॅक करून एक नवा इतिहास रचला त्याची ही अभिमानगाथा.
दुनियादारी
सुशिंचे अत्यंत गाजलेले सर्वव्यापी पुस्तक... प्रेम, मत्सर, राग, द्वेष, जीवनातले सगळेच भाव ओतप्रोत भरलेले पुस्तक.. सगळेच प्रसंग अलगद म्हणा या जोरदार म्हणा मनाला स्पर्श करुन जातातच.. काही प्रसंग तर कित्येकांच्या कॉलेजच्या आयुष्यात थोड्याफार फरकाने तर घडुनच गेलेले असतात
दिग्या, शिरीन, मिनु सुरेखा, श्रेयस.....ही व्यक्तिरेखा थोडीफार आपल्या मित्रांमधेच बघायला मिळते..
चित्रपट आल्यावर प्रत्येकाचा थोडाफार का होईना भ्रमनिरस झालाच आहे.. काहीजणांचा तर प्रचंड 
श्रेयस म्हणुन स्वप्निल बरोबर नाही.. शिरीन म्हणुन सई मोठी वाटते.. दिग्या म्हणुन अंकुश ने कमी मेहनत घेतली
कॉलेज.… कट्टा.… चहा.… सिगरेट.…दोस्ती-यारी आणि जराशी भाईगिरी.… साधारण असं सगळं असलेली एक कविता, नवीन-नवीन कविता करायला लागलो तेव्हा मी लिहिली होती. कमी अधिक फरकाने असं कॉलेज अनेकांनी पाहिलेलं व अनुभवलेलं असावं, ह्याचा प्रत्यय काल थेटरात 'दुनियादारी' बघताना आला. अनेक पुस्तकं वाचायची बाकी आहेत, त्यापैकी सुहास शिरवळकरांचे मूळ पुस्तक - दुनियादारी - सुद्धा आहे. त्यामुळे चित्रपट जरी त्या पुस्तकावरून घेतला असला तरी मी त्याकडे स्वतंत्र नजरेने पाहू शकलो, अनुभवू शकलो.
दुनियादारी त्यांची आणि आमची
आमची म्हणजे कोणाची तर८०-९०च्या दशकात संपुर्ण कॉलेज तरुणाईचं जिवन व्यापुन टाकलं आणि आम्ही त्या कादंबरीची पारायण केली ...!! पाठ केली.... !!!!
त्यांची म्हणजे ज्यांनी कादंबरी वाचलेली नाही आणि एका तिराहीताच्या नजरेतुन केवळ चित्रपट पहाणार आहेत.
आजच फस्ट डे फ़र्स्ट शो पाहीला.....
एकंदरीत चित्रपट बराच चांगला झाला आहे कथेतले बदल आणि डीटेलींग सोडता, गाणीही छान आहेत.
