गज़ल

आहे तुझ्या घराच्या,रस्त्यात आज गर्दी..
मेणा तुझा निघाला,आली आताच वर्दी..

लावण्य पाहण्यासी, कित्येक येत होते..
हवेशे आणिक नवशे,थोडे तयात दर्दी..

जोतास बैलजोडी,मातीत फाळ आहे..
पेरे कुणी बियाणे,करण्या जमीन कर्दी..

मणले मणा मणाने, सोने तिच्या महाली..
नशिबात आमच्या हो,फुटकीच एक अर्दी..

लुटती असे समाजा,कित्येक राजनेते..
भरल्यावरी घडा हा, होणार फक्त छर्दी...

पाप पुण्या पल्याड, दिलेस कैक वेडेपण
इतका न कधी प्यायलो, न कधी गायलो भजन.

हर्षात उबदार उन्हे, दुःखात नयन बरसात,
अशा नित्य श्रावणात, माझ्या मनाचे मंथन.

जादू तुझी की क्लृप्ती, का हीच देवभक्ती,
तु सोडून गेलीस तरी, न सुटले तुझे चिंतन.

अजब तुझे हे नियम, तु केलेले जे, ते प्रेम,
मी केले तर माझ्या चारित्र्यावर लांछन.

मी माणुसकी शोधत, ठोठावले दार दार,
कुणाची गावभर धिंड, कुणाचे मनोरंजन.

पुन्हा चाललीस तु, मागे सोडून आठवण,
जमल्यास दे परत, माझे सरलेले यौवन.

पहिली वहिली गझल. मुक्तमनाने टिका करा, चुका काढा आणि दाद द्या. त्याशिवाय शिकणे नाही.

स्थळ: मुलुंड वेळ: रात्रीची काळ: पावसाळा T.Y.B.Sc.
नुकतीच सुरु झालेली मुंबईतली एफएम रेडीओ स्टेशन्स आणि त्यांनी लावलेली जुन्या हिंदी गाण्यांची अवीट गोडी. माझा मेड इन चायना एफएम रेडीओ आणि स्वरांच्या राज्यातून स्वप्नांच्या राज्यात प्रवेश करणारी मी. कानात जगजितसिंग यांचा तलम मुलायम आवाज ऐकू येतो आणि निद्रेच्या दिशेला निघालेली माझी पावलं थबकतात.
मैं कैसे कहूँ जानेमन
तेरा दिल सुने मेरी बात|
ये आँखोकी सियाही ये होठों का उजाला
यहीं है मेरे दिनरात|

बिनसले आहेच थोडेफार हल्ली
कोरड्या श्वासांस असते धार हल्ली!

ठाव नसतो या मुळी चित्तास माझ्या
अन् विचारांना नसे आधार हल्ली!

बोचर्‍या असतात या नजरा जरा पण
सोसवत नाहीत त्यांचे वार हल्ली!

त्या तिथे मेघांत नसतो अंशसुद्धा
दाटते आभाळ डोळ्यांपार हल्ली!

भक्तिचा श्रुंगार लेउन झाक भीती
मंदिरे ही जाहली बाजार हल्ली!

तू जशी आहे तशी तुज पेलणारी
माणसे नसती अशी दिलदार हल्ली!

जे पुढे गेले तयांनी आखलेल्या
पायवाटा जाहल्या बेकार हल्ली!

दगड-मातीतून असतो 'राम' माझा
माणसातुन घेइना अवतार हल्ली!

ती वेळ मुर्ख होती, अन् काळ धूर्त होता
सर्वस्व संपण्याचा, तोची मुहूर्त होता!

अस्वस्थ फार होते, माझ्या मनात गाणे
सूर धीट होते मात्र, स्वर आर्त आर्त होता!

झाली अवेळ सांज, आला तुझा निरोप
झाले अबोल तोही, माझाच स्वार्थ होता!

निष्क्रीय वल्गना ही, वाटेल तुज तरीही
प्रत्येक अक्षराला, माझ्याच अर्थ होता!

ठावूक ना तुलाही, उरले असे न काही
प्रत्येक दडवण्याचा, तो यत्न व्यर्थ होता!

डोळ्यात पूर आला, स्वर कंप कंप झाला
तु आठवात येणे, हा अन्वयार्थ होता!