नुकतीच मी फॅमिलीसहित ऐतिहासीक (गड, किल्ले) आणि धार्मिक सहल (मंदिरे) पार पाडली. मला आणि माझी सौ. मंजुषा दोघांना इतिहासाची आवड असल्याने आम्ही जमेल तसे ऐतिहासिक ठिकाणांना भेटी देत असतो. तसेच पुण्यातील टेकड्यांवर भ्रमंती करतो. मुलांना पण आपल्या महान महाराष्ट्राचा इतिहास आणि भूगोल माहीत व्हावा हा सुद्धा एक महत्त्वाचा उद्देश. त्याचे प्रवासवर्णन खाली देत आहे. एसटी आणि इतर सार्वजनिक वाहनांनी आम्ही पूर्ण प्रवास पार पाडला. हा प्रवास अगदी शंभर टक्के नियोजित नव्हता.
दिवस पाहिला (10 Feb 2023)
पुण्याहून सातारा शहराकडे:
खूप दिवसांनी वश्या दिसला. आधीच कळकट ध्यान, त्यात मांजरवक्या रंगाचं ढोपरापर्यंत ओघळलेली हुडी, पायात मात्र फ्लुरोसंट रंगाचे स्पोर्ट शूज होते. आम्ही, म्हणजे मी अन श्याम्या, मुडक्याच्या 'टी शाप' मध्ये बसलो होतो.
"सुरश्या, आलं बघ वश्याच ध्यान!" श्याम्या खाली मुंडी घालून, चहात खारी बुडवून खाताना पुटपुटला. तोवर वेश्या जवळ आला. त्याने नाकाला एका हाताने रुमाल लावला होता. सतराशे साठ खिशे असलेल्या पॅंटीच्या एका खीशातून, दुसऱ्या हाताने एक टिशू पेपर काढून, त्याने आधी बाकड्यावरली धूळ साफ केली. मग उगाच खांदे उडवत शेजारी बसला.
पहाटेच्या प्रकरणाने आता भाऊश्या निमूटपणे येणार हे आम्हाला माहितीच होते. त्यामुळे आम्ही दोघेही बिनधास्त होतो. त्याला काय आणायचे आहे आणि काय नाही आणायचे हे ब्रिफ करून हितेश पुन्हा झोपी गेला. दुपारी १ ला निघायचा असल्यामुळे सगळे निवांत होते. दुपारी १:०० ला मी आणि हितेश स्टॅन्ड वर भेटलो
पहिलेच लेखन ! काही चुकलंच तर लहान बाळ समजून माफ करा ...
पुण्याहून सिकंदराबादपर्यंत शताब्दी एक्सप्रेसने प्रवास करण्याचा बेत नुकताच आखला. दिवस निश्चित केला. मधला दिवस असल्याने आणि परीक्षांचे दिवस असल्याने आरक्षणही भरपूर शिल्लक होतं. शताब्दीतून फेरफटका मारायचा असल्याने पहाटे पुण्याहून निघून लगेच त्याच गाडीने परत पुण्यात यायचं होतं. असं मागं दोनवेळा केलेलं होतंच. अशा प्रवासानंतर खरंच प्रचंड उत्साही आणि समाधानी वाटतं. या दोन्ही बाबी इतर कशातूनही मिळतील असं मला वाटत नाही.
काही महिन्यांपूर्वी पिताश्रींनी हसत-हसवत वयाची ७५ वर्षे पूर्ण केलीत. आप्त-मित्र-परिवार आणि त्यांचे प्रियपात्र विद्यार्थी जमले. दृष्ट लागेल असा समारंभ झाला. साखरतुला, सत्कार, ७५ दिव्यांनी ओवाळणी-औक्षण, देणग्या, केक, शॅम्पेन, पार्टी सगळे सगळे झाले. आनंदलेला दिवस मजेत निघून गेला आणि रात्री उशिरा सत्कारमूर्ती म्हणाले - "मला हवे ते गिफ्ट मिळाले नाहीच अजून!"
मी चकित. किंचित ओशाळलेपणाने विचारले - "ते काय?"
"अरे, मला क्रोएशियाला जायचे आहे, तुझ्यासोबत, लवकरात लवकर."
