आज वर्षातला शेवटचा दिवस..
या गोरठलेल्या थंडीत, कडक वाफाळता चहा पीत सगळ्या कडू गोड आठवणींचा पुन्हा एकदा आस्वाद घेत मी बसली होती..
या वर्षातील आठवणींनी, अनुभवांनी आणि 'आपलं माणूस' म्हणता येईल अशा जीवाभावांच्या लोकांनी भरलेली माझी समृध्द ओंजळ न्ह्याहाळत होती..
पाहता पाहता हे ही वर्ष निघून गेलं..प्रत्येकाने आज मनाच्या पटलावर आपल्या वर्षाचा हिशोब मांडलाच असेल..
कुणासाठी यश घेऊन येणार हेच वर्ष कुणाला मात्र अपयश देऊन गेलं असेल..
कुणासाठी प्रत्येक क्षण आनंदाचा तर कुणासाठी दुःख वारेमाप असेल..
कुणाला भेटला साथी आयुष्याचा तर कुणाचे आभाळ हरवले असेल..
अध्यक्ष महोदय, सन्माननिय व्यासपीठ व माझ्या बंधू भगिनिंनो.
माझ्या पहिल्या कवितेच नांव आहे, 'गोळाबेरीज'
मास्लो च्या पिरॅमिडचे
पास्त्यासारखे बारीक लांब धागे
ओकॅमच्या वस्तर्याने चिरून..
माझ्या मेंदूच्या चरबीत फ्राय करून
मलाच सर्व्ह करताना
तो मठ्ठ काळा बैल
अंधारातून माझ्यावर म्यांऽव करून गुरकावतोय
असं उगीचच मला वाटत रहातं..
बैलाच्या गाडीला स्वत:ला जुंपून भीमप्रयत्नांनी ओढून नेलेला तो पास्ता
स्वतःच हादडत असताना बकासूर बनून
डँबीस असा भारतिय माणुस
अधुन मधून ठोऽ करीत
माझ्यावर लहान सहान अतिरेकी हल्ले करीत रहातो,
केविलवाण्या भगव्या पट्ट्या कपाळावर बांधून,
झारापकर अभिनंदन
पु.ल. देशपांडे नावाच्या अवलियावर सिनेमा काढण्याचा प्रयत्न केल्याबद्दल!
--समाप्त--
झारापकर महाराष्ट्राची माफी मागा!