मराठी कविता

कितीक आली आणि गेली
पाखरे गोंदून नक्षी ,
जीवनाच्या आकाशाचा
एक माझा मीच साक्षी !

कितीक वाहिले वादळवारे,
कितीक तुटूनी पडले तारे,
आकाशही कोसळले सारे...
वेदनेच्या त्या क्षणांचा मीच साक्षी!

सुखामध्ये आतुर झालो,
दुखा:मध्ये कठोर झालो,
भावनेला फितूर झालो…?
भरकटलेल्या त्या क्षणांचा मीच साक्षी!

हारलो ना,जिंकलोही,
बे-ईमान विकलो नाही,
कर्तव्याला मुकलो जरि,
निर्णयाच्या त्या क्षणांचा मीच साक्षी!

ग्रीष्मामध्ये वठलो नाही,
शिशिरात गोठलो नाही
वसंतात फुललो न जरि,
फुललेल्या त्या क्षणांचा मीच साक्षी!

मला येथली प्रीत न कळली,
जगण्यामधली रित न वळली,
विरले जीवनगीत जरि,

असे आज काही घडावे कशाने
तुझी याद यावी सुचावे तराणे...

कधी गायिलेले तराणे उमटता
अवेळीच यावे भरोनी नभाने...

नभाने करावी धरा चिंब आणि
धरेने नटावे नव्या वैभवाने...

नवे साज ल्यावे, नवे गंध प्यावे
नवे गंध वार्‍यात मिसळून जावे...

नवे गंध जावे नभाच्या प्रवासा
नभाला कळावे तुझे गूज त्याने...

नभाने कथावे खुळ्या पश्चिमेला
तिने लाजुनी सप्तरंगात न्हावे...

अशी सांज बघता नुरावेच भान
तुझ्या आठवांनी झुरावेच प्राण...

पुन्हा आज काही घडे हे अशाने
तुझी याद आली नि सुचले तराणे....

सप्तरंग नकळत देऊन जातो उन्हात पाऊस येऊन
बरसणाऱ्या नभात तेंव्हा मज दिसतात दोन डोळे

आभाळाचे काळे अंगण जिथे घालीशी तारे पिंगण
लुकलुकणाऱ्या ताऱ्यात मजला दिसतात दोन डोळे

मज वाटते असे काही जग याहून निराळे नाही
जग विरघळले ज्यात माझे ते दिसतात दोन डोळे

हा भास कि काय जाणण्या मी मिटतो दोन्ही पापण्या
मिटल्या डोळ्यानाही पण आता दिसतात दोन डोळे

जुळवून कशाशी नाते मन पिसाट मोर होते
गळलेल्या पिसातही मज तेच दिसतात दोन डोळे

प्रीती जयात साचे दर्पण तिच्या अंतराचे
मज वेड लावणारे ते दिसतात दोन डोळे

नका म्हणू गड्यानो सोड वेड माझे मला हे गोड
मी आंधळा प्रेमात तिच्या पण दिसतात दोन डोळे

हे खेळ संचिताचे .....!

काजळील्या सांजवाती, चंद्रही काळोखला
का असा रे तू समुद्रा निर्विकारे झोपला

सर्वसाक्षी तू म्हणाला "सर्वमय आहेस तू"
हस्त माझा रेखतांना का असा भांबावला

हंबरूनी वासराने हंबरावे ते किती
आज गायीने पुन्हा तो मुक्त पान्हा चोरला

तृप्त झाल्या क्रुद्ध वाटा, पावले रक्ताळूनी
का कशाला धोंड कोणी जागजागी मांडला

पाठराखा का मिळेना, का मिळेना सोबती
झुंजतांना एकला मी, श्वासही सुस्तावला

साठले कंठात होते, सप्तकाचे सूर मी
साद ती बेसूर गेली, नाद ही मंदावला

संचिताचे खेळ न्यारे, पायवाटा रोखती
चालता मी "अभय" रस्ता, काळही भारावला

मयुरेश, मित्रा हे विडंबन नक्की नाही तुझ्या विचारांचे
नक्कल करणे आहे तुझ्या हुकमी हुंकाराचे
------------------------------------------------

कसा अडकलो कोण जाणे
तिच्या सावळ्या केशपाशात
आत आत गुंतत गेलो
घुसमटत घुसमट्त अजाणवयात

एक दिवस माझे मलाच कळले
जिच्या संगतीत मी घालवला एकेक क्षण
दु:खाचा वा वेदनेचा
माझा भास होता
ती पण जळते माझ्या बरोबर, दु:खाच्या क्षणी
सोडते सुस्कारा आपल्या खोल वेदनेचा

उशीरा कळले ती आहे अभिसारीका
कोणाच्याही हाती जाणारी
अग्नीच्या साक्षीने
आभास निर्माण करणारी
साहचर्याचा, सहवेदनेचा

ह्रदयापाशी नेली म्हणजे
क्षणभरासाठी मती गुंग करणारी