मनाचा मालक

सप्तरंग नकळत देऊन जातो उन्हात पाऊस येऊन
बरसणाऱ्या नभात तेंव्हा मज दिसतात दोन डोळे

आभाळाचे काळे अंगण जिथे घालीशी तारे पिंगण
लुकलुकणाऱ्या ताऱ्यात मजला दिसतात दोन डोळे

मज वाटते असे काही जग याहून निराळे नाही
जग विरघळले ज्यात माझे ते दिसतात दोन डोळे

हा भास कि काय जाणण्या मी मिटतो दोन्ही पापण्या
मिटल्या डोळ्यानाही पण आता दिसतात दोन डोळे

जुळवून कशाशी नाते मन पिसाट मोर होते
गळलेल्या पिसातही मज तेच दिसतात दोन डोळे

प्रीती जयात साचे दर्पण तिच्या अंतराचे
मज वेड लावणारे ते दिसतात दोन डोळे

नका म्हणू गड्यानो सोड वेड माझे मला हे गोड
मी आंधळा प्रेमात तिच्या पण दिसतात दोन डोळे

वाटोळा दगड बनून
तुझ्या प्रेमात भिजावं
तुझ्या प्रवाही वाहताना
ज्या दगडानं झिजावं

तुझ्या प्रेमापोटी झिजताना
दृढ व्हावी नाती
न कळावे झिजता झिजता
कधी बनलो रेती

पुढे पुढे जाताना
विसरून भेद अन जाती
हे देशा तुजसाठी
वाटे अखेर व्हावे माती

पुन्हा त्या मातीची
घेऊन कुणी आन
झिजावं झिजावं आमरण
तुझी राखण्या शान

पावसाळून टाकणाऱ्या ढगांच्या गर्दीपलीकडे
एक ‘निळे’ जग आहे
ढगांच्या पलीकडे ‘त्या’ जगात
माझा विचार जात नाही
मी करतोच विचार केवळ पोटापुरता!

ते जग कसे असेल?
त्याची व्याप्ती किती असेल?
तिथेही लोक असतील का?
या आणि तत्सम ‘निरर्थक’ प्रश्नांना
माझ्या विचारांच्या दुनियेत
सुईच्या टोकावर जागा असते
तेवढीही जागा मी देत नाही
पांडवाना जागा न देणाऱ्या कौरवासम!

जाणूनच कि असे प्रश्न काही दिवस
मनात पालं ठोकतात
एकाचा हात धरून दुसरा,दुसऱ्याचा तिसरा
प्रश्न येत राहतात
शहराकडे घोंगावत येणाऱ्या गर्दीसारखे.
अख्या मनाची झोपडपट्टी होते.
झोपड्या अधिकाराची भाषा करतात मग हळूहळू !