नाना

रात्रीचे दिड वाजले असावेत. अंगणात मुहुर्तमेढ रोवलेली होती. लहानसा मांडव बांधलेला होता. शेजारीच मनगटाएवढ्या जाडजुड उसांनी ऐसपैस चौक बांधला होता. अनेक प्रकारची फुले, फळे, नागवेलीची पाने, सुपारी यांनी चौक रंगीबेरंगी दिसत होता. समोर देवीचे, खंडोबाचे टाक वगैरे होते. तेथेच हातभर उंचीची दिवटी आणि पितळी बुधला होता. त्या दिवटीचा आणि जमीनीत खोचलेल्या मशालींचा उजेड चौकावर पडल्याने तो मोहक दिसत असला तरी भितीदायकही दिसत होता. अंगणात एक-दोन पिवळ्या प्रकाशाचे प्रखर दिवे लावलेले होते त्यांचा काही प्रकाश जागरण-गोंधळ जेथे सुरु होता तेथवर पोहचत होता.

या वादाबद्धल तुमचं मत काय आहे.

कृपया हा धागा चालू घडामोडी मध्ये कसा हलवायचा कोणी तरी सांगा.

माझा बाबा मांडीवरती वळता वळता दोरी
रटाळवाण्या एक दुपारी बसला होता दारी
समोर पसरवलेली होती जमीन काळी सारी
अंग जाळत्या उन्हात होती माती तळमळणारी....

खुरटे होते केस पांढरे त्याच्या दाढीवरती
दुरुन जाणवणारी थरथर होती मानेवरती
घाम निथळता अंगावरचा टोचत होता बहुधा
माशा भणभण करीत होत्या ओल्या डोक्यावरती...

मिचमिच डोळे ओठ कोरडे बोलत होता काही
यंदासुद्धा शेताची का झाली लाही लाही
गुरे लेकरे घरच्या बाया करती रोजंदारी
विहिरीमध्ये घागर भरण्याइतके पाणी नाही....

गुडघ्यावरती तळपायाला टिचरं भळभळणारी
तरीही डोळ्यामधे काळजी टपटप ओघळणारी
दिंडी गेली रित्या हाताने दारावरुन परतून

नाक्यावरच्या भटकंतीची ठरलेली वेळ, संध्याकाळच्याच आसपासची. तोच रस्ता, तीच दुकाने, आजूबाजुला भटकणारी तीच ती माणसं. पण आज संध्याकाळी मात्र एका मुलीला पाणीपुरी खाताना बघत होतो. तुम्ही तर रोजच बघत असाल नाही, पण राव ऐका तर पुढे. भैय्याने पाणीपुरी वाटपासाठी एक प्लेट तिच्या हातात धरताच तिने त्याच्याकडून एक चमचा मागून घेतला. आता त्या पाणीपुरीच्या गाडी कम स्टॉलवर "विठ्ठल शिंदे पाणीपुरीवाला, आमची कुठेही शाखा नाही" असे शुद्ध मराठीत लिहिले असले तरी विठठल भाऊंनी पाणीपुरीवाटप करायला हाताखाली एक भैय्याच ठेवला होता. कारण आपल्याकडे भैय्याचा हात लागल्याशिवाय पाणीपुरीतला खारटपणा जाणवत नाही ना..