नृत्य

आतापर्यंतची चढण ही तीस अंश किंवा फार तर चाळीस पंचेचाळीस पर्यंत होती.
कमी चढणीवर धावणे, पाय ओढत पुढे झुकत चालत राहिल्याने शरीराचा जणू मल्लखांब होत चालला होता. आता पुढचे पाऊल टाकले तर हाडाचे लोह होईल असे वाटत होते.

आता मात्र साठ अंशाचा कोन सातत्याने लागत होता. हाताचा आधार घेऊन वर चढावे लागत होते. पुढे सुळका होता. सत्तर ते ऐंशी. पण पुढे पुढे जाणे आवश्यक होते.

न जाणो "ते "मागेच असतील तर ?
थकून तो थांबला. पाण्याचा घोट घेऊन त्याने डोळ्याला दुर्बीण लावली..

असे कधीच म्हणू नये.
कारण,

• लोकांना आनंद होतो. बरं झालं पीडा गेली असे म्हणतात
• वाचूनही अनुल्लेख केला जातो. त्यामुळे सोडून जाणार्‍यास जास्त त्रास होतो. मला कुणी जवळ घेत नाही असा हंबरडाच फोडायचा राहतो.
• लोक अंदाज घेत राहतात कि किती दिवस संकल्प टिकतोय.
• आपण ठरवून काही होत नसते. दीवार मधे मदनपुरी यांनी म्हटलेले आहे. ये वन वे ट्रॅफीक है. यहा आनेका रास्ता है,जानेका नही.
• अशी घोषणा केल्यानंतर जर सांत्वन सोहळा पार पडला नाही तर माघार घेणे अवघड होते. माबोकर गप्प बसून गंमत पाहण्यात वस्ताद आहेत.

आणखी काही मुद्दे सुचले तर कळवा.

नायडू-नितीश डिपेंडंट आघाडीचे सरकार येऊ घाले आहे असे दिसते.

या दोन एन च्या रूपाने एक्स्ट्रा 2ab सापडलेला दिसतो आहे.

तर या सरकारच्या कामाबद्दल बोलण्यासाठी हा धागा.

(भाजपा विनोदाच्या धाग्यावर ३००० पोस्टीं झाल्याने नवा काढा असं भरत यांनी सुचविले होते, तेव्हा हे तिथून पुढे)

परवाच वीकांताला क्रु नावाचा मजेशीर चिक फ्लिक गर्ली चित्रपट बघितला. क्लायमॅक्समध्ये नाट्य मय प्रसंग घडत असताना चोली के पीछे गाण्याची रिमिक्स व्हर्जन आहे. दिल्जित दोसंथ व इतर मंडळी, जास्त रॉकिन्ग संगीत आहे. तेव्हाच घरी गेल्यावर चित्रपटाचा साउंड ट्रॅक स्पॉटिफाय वर ऐकायचे ठरवले होते. तसा तो ऐकला. गाणे छान आहे. पण ओरिजिनलची सर नाही. म्हणून लेखन प्रपंच.

थोडक्यात सांगायचं तर..

रॉकी और राणी

काही तुकडे चांगले आहेत, पण 'क्या करू ओं लेडीज मैहूं आदतसे मजबूर' या नेमाने मधेमधे केजोने डिझायनर कपड्यांचे ठिगळ जोडले आहे. त्याने ही गोधडी शेवटी 'न्यूयॉर्कमध्ये भीक मागताना पांघरावी जशी'- अशी बटबटीतच झाली आहे. यांना पेट्रियार्की विरोधात बोलायचा आव आणून फक्त लक्ष वेधून घ्यायचं असतं. ते कुठल्याही बाजूने नसतात. 'खरा भाव व उगा खळबळ ' यातला फरक आजकालच्या प्रेक्षकांना कळतो.

सतराव्या वर्षी लग्न ठरलं आणि अठराव्या वर्षी झालं सुद्धा. मग अनेक परीक्षा, कर्तव्ये , अडथळे-शर्यत पार करताकरता साठी आली सुद्धा. पण थोडे जगायचे, अनुभवायचे राहुनच गेले. नवतारुण्याचे ते फुलपाखरी दिवस, छोटे छोटे आनंद ... कधी जिमखाना ग्राउंड वर बेदी ( स्पिन बोलर) आला आहे तर त्याला बघायला धाव घेणे, हाँगकाँग लेन मधून एखादेच नेलपॉलिश आणणे. ते निगुतीने लावणे, ऑक्सिडाइज्ड सिल्व्हरची ज्वेलरी तेव्हा नव्यानेच आली होती, एखादे कानतले घेणे व दिवस दिवस ते किती गोड आहे म्हणून घालून मिरवणे..... एखादी सुरेख पर्स दुकानातच बघून नोकरी लागली की नक्की घेउ म्हणून स्वतःला प्रॉमिस करणे,

आमच्याकडे एक बरीच जुनी मळकट कार आणि एक थोडी जुनी बेढब वॅन आहे. या दोन्हीही मी नियमित चालवत असते. पण दोन तीन वर्षात आमच्या नेबरहूडात हळूहळू सगळ्या टेस्ला दिसायला लागल्यात. किंवा साधुसंतांना सगळीकडे जसा ईश्वर दिसतो तशा मला ह्याच दिसत असतील. मागच्या वर्षीपासून तर ड्रायव्हिंग करताना दर तीन मिनिटाला एक टेस्ला बाजूने सुळकन निघून ही जाते. आणि मला आपोआपच हीन भावना येते. कसं ते सांगायला '3 ईडियट्स' मधल्या रँचो सारखा डेमो देते. त्याशिवाय काही ही हीन भावना तुमच्यापर्यंत पोचणार नाही.

आपला सर्वांचा लाडका सलमान परत आला आहे.
बिग बॉस. बस नाम ही काफी है.
हा धागा चर्चेसाठी.

आयपील आणि फ्रेंच ओपन चालू आहेच, पण बिग बॉस म्हणजे पुढचे चार महिने हमखास एंटरटेनमेंट.
यावेळी जबरदस्त प्रतियोगी आले आहेत.

माझे पैसे रुबिना वर.

जसमीन आणि राहुल वैद्य टॉप ३ मध्ये वाटतोय.

मृणाल यांच्या धाग्यावर मी माझी शाळा सांगितली आणि लगेच दोन जणांनी प्रतिसाद दिला की ते पण त्याच शाळेतले. बॅच वेगळी निघाली मात्र.
इथे शेयर करूयात का कोणती शाळा ते.
कोणास ठाऊक तुमच्या वर्गातील कोणीतरी इथे असेल. लोक असले विचित्र आयडी घेतात आपल्याला कळले ही नसते.

माझ्यापासून सुरुवात

किंग जॉर्ज - भांडुप