शाळेत असताना मार्च महिना आला की वार्षिक परीक्षेचे वेध लागायचे. पण परीक्षेच्या आधी शेवटची मज्जा करायचे दोन सणही मार्चमध्येच यायचे. एक म्हणजे अर्थातच होळी. दुसरा रूढार्थाने ’सण’ नव्हे, पण ’साधुसंत येती घरा, तोचि दिवाळी दसरा’ या न्यायाने आमच्या घरी संत एकनाथांच्या पादुकांचं आगमन व्हायचं, तो दिवस आम्हाला सणासारखाच वाटायचा.
वारी वियोग
अष्ठगंध भाळीचा आज जाहला उदास
तुळसीच्या माळेचाही हरवला सुवास
अबिराचा टिळा, झाकोळली भाग्यरेख
गळा दाटोनी गा आले,विठू वियोगाचे दु:ख
गातो अभंग संतांचे परी बोल झाले मुके
उमटेना विठू मनी निनादेना टाळ ठेके
आसावलो पंढरीसी जशी माहेराला लेक
कोण भरविल यंदा मज मायेचे भातुके ?
उपवास आषाढीचा निरंकार मी केला
कुठे स्नान चंद्रभागा, संत मेळा कुठे गेला
नाही नामाची पायरी, ओका ओका गोपाळपुरा
काय आगळीक देवा का मुकावे मी माहेरा
वारी
दिंडी आली हाकारत
चला जाऊ पंढरीसी
ओढ सरेना प्रपंची
मनी एक कासाविशी
तुका ज्ञानाच्या गजरी
शांत होऊनी काहिली
घोर लागतो जीवाला
कधी भेटेल माऊली
वाचे उच्चार नामाचा
रुप विठूचे नयनी
आर्त होऊनी हाकारी
मज भेटवा जननी
दिंडी निघे पंढरीस
सल ह्रदयास चिरी
विठूमाई पालविते
उभारोनी दोही करी
श्वास श्वास ओवूनिया
नाम ठसूदे अंतरी
ध्यास विठूचा सतत
क्षणोक्षणी साधो वारी...
....................................
विठ्ठल, विठ्ठल जय हरी विठ्ठल
ज्ञानोबा माऊली तुकाराम
बाप कसा असा तू न्यावे खांद्यावरुनी
नामघोष पंढरीचा माझ्या कानी आला
विकलांग देह , मन आले माझे भरुनी
विरह सोसण्याचा अतिरेक झाला
बाप कसा असा तू न्यावे खांद्यावरुनी
नामा नाचता दारात थिरके माझा पाय
किर्तनी तुकयाच्या हरखले पंढरपूर
सारे पुण्यवंत देवा मीच पापी काय
पापणीत दाटे तुझ्या दुराव्याचा पूर
गलितगात्र देहातही चैतन्य जागवीतो
तुझ्या कृपाप्रसादाने विश्व आनंदले
गंजला ओठही गाणे तुझे गातो
मज मात्र कष्टविशी अपराध काय झाले
गोत्र माझे भागवत
आज सोनियाचा दिन
दिंडी येतसे वेशीला
संतमेळ्यासवे विठू
स्वये जाई पंढरीला
दिंड्या पताकांचे भार
आले वैकुंठ घरास
विठु नामाचा गजर
काय वानावी मिरास
भाळी अबीर चंदन
मुखे हरिचा गजर
नुरे संसाराचा पाश
विठु व्यापी अवकाश
तुका-माऊली गजर
धन्य गर्जते अंबर
डोळे वाहती भरुन
भक्ति अंतरापासून
विठु सखा भगवंत
गोत्र माझे भागवत
वारकरी गणगोत
नमनाची रीतभात
वारी जाते पंढरीला
चित्त वाहिले विठ्ठला
दुजे नाठवे जीवाला
नामरुप श्वास झाला .....
महाराष्ट्रातल्या तमाम वारकर्यांची पावले आज पंढरपूरच्या दिशेने वळलेली आहेत. पावसाचा जोर जरी म्हणावा तसा नसला तरी वारकर्यांचा जोश मात्र नेहमीप्रमाणेच मुसळधार आहे. मिडियाच्या कृपेने घर बसल्या सगळी क्षणचित्रे पहायला मिळताहेत. वारीला न जाता वारीचा आनंद लुटता येतोय. घाटातली अभुतपुर्व गर्दी, रिंगण सोहळा, दिंडी.... वारी पहाणे हाही एक अविस्मरणीय सोहळाच.
