शोध

एक सुरवंट होता ... त्याच्या मनात असंख्य विचारांची गर्दी जमली होती . तो पाहत होता आजूबाजूला .... प्रकाश काय असतो हे त्यास माहीत होते , परंतु हा अंधार ! ही रात्र ! ती मात्र त्याच्यासाठी नवीन होती. त्याला हा अंधःकार भासत होता एका पिंजऱ्यासारखा.... दशदिशांचा एक पिंजरा... ज्याच्या गूढगर्भात असेल कुठे भयंकर आग कुठे भयानक विजांचा कडकडाट तर कुठे अक्राळविक्राळ पक्षी जे त्याला ग्रास बनविण्यास तत्पर आहेत. त्याला हा अंधार असह्य होऊ लागला. जेंव्हा ही सृष्टी प्रथम त्याने पहिली होती तेंव्हा ती होती तेजस्वी, प्रकाशमान, सगळ्यांचा रूप स्वच्छ आणि स्पष्ट दाखवणारी... पण आता...

रस्ता तापलेला आहे. डांबर जणू पुन्हा वितळत आहे. उन्हामुळे इकडे तिकडे बघवत नाही म्हणून रस्त्याकडे मान वळवावी तर रस्त्याकडेही बघता येत नाही. धग लागत आहे. डोळ्यांमधून चमका येत आहेत त्या प्रखर काळेपणाकडे बघताना. चपलांमधूनही रस्त्याचा गरमपणा पावलांमध्ये चढून झिरपत आहे. त्यातच वरून कोसळणारी गरम हवा पावलांना भाजून काढत आहे.

अनेकदा कोण्या एका लेखकाच्या कल्पनेचा विस्तार असणार्‍या आणि तत्कालात असंभव वाटणार्‍या गोष्टी नंतर खरोखरच प्रत्यक्षात आलेल्या आहेत. आयझॅक असिमोव्ह, आर्थर क्लार्क अशी नावे या संदर्भात लगेचच आठवणारी.....

जुन्या गोष्टींमधला उडन खटोला ही भन्नाट कवीकल्पना पण 'ड्रोन'द्वारे वस्तू पोहोचवल्या जाणार ही लवकरच प्रत्यक्षात येऊ घातलेली घटना.

आपल्यालाही अशा काही कल्पना सुचत असतील तर त्या इथे मांडा. किंवा आपण त्याला विज्ञानाकडून असलेल्या अपेक्षा म्हणूया ! त्यामुळे आपल्याला लहानपणापासून चॉकलेट्चा बंगला ई. कल्पना कानावर पडत असतात, त्या प्रकारच्या कल्पना इथे मांडणे अपेक्षित नाहीत.

माणूस निघतो समाधानाच्या शोधात
सगळीकडे फिरतो, खूप खूप शोधतो
पण समाधान काही सापडत नाही
वाटेत त्याला अनेक माणसं भेटतात
त्याच्यासारखीच, पण वाट चुकलेली
सगळे एकमेकांना विचारत राहतात
पण समाधान कोणाकडेच असत नाही
समोर असतात असंख्य वाटा
कोणती वाट पकडायची कळत नाही
पकडलीही एखादी वाट तरी
पार कशी करायची उमगत नाही
त्या वाटेवरसुद्धा असतात अनेक वाटाडे
वाट दाखवण्याचं आश्वासन देत
आधी पोहचवलेल्या माणसांच्या
कहाण्या सांगत आणि फुशारक्या मारत
माणसे त्यांच्यावर विश्वास ठेवतात
पण माणसांचा शिधा हडप करुन
वाटाडे गडप होतात आणि
माणसे मात्र फिरत राहतात
पुन्हा त्याच अनोळखी वाटांवर

शोध

चालली आहे कधींची सावल्यांची नेत्रपल्ली
या मनाच्या मांडवी जणू, वाढणारी विषवल्ली

भासते कधि नृत्य धीमे, गात आहे कुणि विराणी
भोवताली चाललेली बाहुल्यांची नाचगाणी

भास आहे मी म्हणू की सत्य आहे अंतरंगी
सत्य ही का भास आहे, मिथ्य आहे विविधरंगी

पाहतो त्यांचे इशारे हातवारे गूढ त्यांचे
अर्थ त्याचा मज कळेना फ़ेर धरुनी धुंद नाचे

‘ही’ खुणावे बाहुली, ‘ती’ बोलवे मजला समीप
येत आहे ती पहा पथ दाखवी घेऊन दीप

शांत आहे मी तरीही ना कळे हे काय चाले
सूत्रधारी कोण आहे वाटते गतकर्म बोले

कोणते परिमाण की जे तेच आहे सर्वकाळी
मावळे ना जे कधी वा रोज ते उगवे सकाळी