उदविग्न मनाचा उद्रेक...
होईल आता उदविग्न मनाच्या संतापाचा उद्रेक...
घडले नाही कधी असा घडवेल एल्गार अनेक...
मिटलेल्या मुठीमध्ये, तुटलेली स्वप्ने घेऊन अनेक...
न्याय निवाडा उरला नाही, शोधी संघर्षाची मार्गे अनेक...
अनेक मिटले, मिटतील अनेक मृगजळ समान न्यायातून...
उरलेले मरतील भूक, द्वद्व, अन कोल्हेकुई समाज विवंचनेतून...
त्याच अंधारातून पुन्हा प्रकाश निघेल एक...
न्यायामागच्या अन्यायाला फाडतील किरणे अनेक...
मागून मिळत नसेल तर तो मिळवावाच लागतो...
संघर्षासाठी एक वेळ शस्त्र हातात घ्यावाच लागतो...
याआधीचे भाग येथे वाचा.
संघर्ष भाग १
संघर्ष भाग २
_____________________________
पूर्वभाग-
आम्ही तर आमच्या डोळ्यांवर त्याच्यावरच्या आम्ही ठेवलेल्या विश्वासाची आणि कृतज्ञतेची पट्टीच बांधली होती. या हतबलतेमुळेच तर या पट्टीच्या अलिकडे असलेला त्याच्या डोळ्यांतील मुळचा क्रूर आणि लोभी भाव आम्हाला दिसलाच नाही!
याआधीचा भाग येथे वाचा.
संघर्ष भाग १
पूर्वभाग -
किर्‍याकाका तर आमच्या जीवावर उठला होता. त्याचा मुद्देमाल न सापडल्याने तो धुमसत होताच. त्याने जागोजागी माणसं पेरून आम्हाला वाळीतच टाकलं होतं. मग घाईतच आमची मतं जाणून न घेता बापाचं ठरलं,
शेकडोंची पोशिंदी मुंबैमाता आपल्याला पदरात सामावून घेईल.
×××××××××××××××××××××××××××××××××××
आता पुढे-
×××××××××××××××××××××××××××××××××××
एक सुरवंट होता ... त्याच्या मनात असंख्य विचारांची गर्दी जमली होती . तो पाहत होता आजूबाजूला .... प्रकाश काय असतो हे त्यास माहीत होते , परंतु हा अंधार ! ही रात्र ! ती मात्र त्याच्यासाठी नवीन होती. त्याला हा अंधःकार भासत होता एका पिंजऱ्यासारखा.... दशदिशांचा एक पिंजरा... ज्याच्या गूढगर्भात असेल कुठे भयंकर आग कुठे भयानक विजांचा कडकडाट तर कुठे अक्राळविक्राळ पक्षी जे त्याला ग्रास बनविण्यास तत्पर आहेत. त्याला हा अंधार असह्य होऊ लागला. जेंव्हा ही सृष्टी प्रथम त्याने पहिली होती तेंव्हा ती होती तेजस्वी, प्रकाशमान, सगळ्यांचा रूप स्वच्छ आणि स्पष्ट दाखवणारी... पण आता...
