तरही गझल

काय होती वेदना आनंदण्याची कारणे?
प्रसवली होती जणू पस्तावण्याची कारणे

वेस आली आडवी अन् गाव तेथे थांबला
हेरली तेव्हाच मी ओलांडण्याची कारणे

वाचले सारे खुलासे लाजर्‍या डोळ्यात मी
गोड होती तू दिलेली बिलगण्याची कारणे

मी फुलांचा गंध होतो अन् ऋतूंचा लाडका
ही अशी स्वप्नेच होती झोपण्याची कारणे

एवढे झाले तरीही भेटतो आहोत ना?
सांग ना आतातरी नाकारण्याची कारणे!

वाट अंधारात होती, जायचे होते पुढे
देत गेलो चांदण्यांना चमकण्याची कारणे

स्फोट झाले, जीव गेले, क्षणभरातच संपली -
माणसांनी माणसांना जगवण्याची कारणे

कारणांमध्येच गेला जन्म सारा बापुडा
भाळण्याची कारणे, सांभाळण्याची कारणे

"खोल खोल आतवर तुझी नजर" या तरहीसाठी माझा सहभाग -

खोल खोल आतवर तुझी नजर
पोचते तिथे जिथे तुझेच घर

आसवांत वाहिल्या तुझ्या खुणा
साचले रूमालभर तुझे शहर!

विरह वाढता रडायचीस तू
(मी असायचो उगाच थेंबभर)

आठवांत राहती जुन्या व्यथा
सांग मग पडेल का तुझा विसर?

चालतो तसेच पाय ओढुनी
वाट हरवली कधीच दूरवर

जीवना तुझा लळाच लागला
मरणही तुझीच वाटते कुसर

तू निवांत वाच एकदा कधी
मी तुझेच पत्र अन् तुझी खबर

- नचिकेत जोशी

कैलासरावांचा उपक्रम चालू ठेवल्याबद्दल अभिनंदन आणि धन्यवाद बेफिकीर!

माझाही एक प्रयत्न -

आवरता बघ आवरतो का,जगण्याचा हा वेग अनावर
श्वासाचा मी ब्रेक दाबता, मृत्यूचा ये गाव मनोहर ||१||

शिफ्ट संपली या जन्माची,तरी होइना मुक्त ड्रायव्हर
चक्र फिरे चौर्‍यांशी योनी, टाक नव्याने पहिला गीयर ||२||

फसवे जग हे बावन पानी,बदाम सत्ती राणी किलवर
राजाला बाजूला सारे, बाजी मारे फसवा जोकर ||३||

असते नित्यच क्षुल्लक कारण,येण्याला हमरीतुमरीवर
फुटून जाते परत एकदा,माझे कोपर तुमचे ढोपर ||४||

प्रश्न कळीचे दाबुन ठेवा, हाती द्या आरक्षित गाजर
तुम्हांस पडल्या नाहित भेगा, तुम्हा कशाला फुटेल पाझर ||५||

विसरणेही तुझ्या लक्षात नाही
मना, सुटका तुझी इतक्यात नाही

तुझा मजकूर तर केव्हाच कळला
भलेही तो तुझ्या पत्रात नाही

जवळ येणे तुला जमलेच केव्हा?
विलगणे अन् तुझ्या हातात नाही

नको ती ओढ स्वप्नांची जराही
खरे आयुष्य हे स्वप्नात नाही

मना, तू चल, पुकारे चांदणे बघ!
तुझे कोणीच या गावात नाही

तुझीही वेगळी आहे कहाणी
हवे जे तुज, तुझ्या नशिबात नाही

तुम्ही जो पाहता तो मोकळा मी
खरा मी कैद! - पण माझ्यात नाही

- नचिकेत जोशी

नाकळे पुरुषार्थ त्यां रे ऊठ तू आता तरी
षंढ म्हणती लोक सारे ऊठ तू आता तरी

धैर्य आणी बुद्धी यांचा मेळ तू आहेस रे
गांगरूनी गप्प का रे ऊठ तू आता तरी

व्हायचे ते जाहले ती ईश्वरेच्छा मानुनी
घे भरारी पाखरा रे ऊठ तू आता तरी

राहिले आयुष्य त्याला देइ आता न्याय तू
त्या दिशेने वळव वारे ऊठ तू आता तरी

झाड तू औदुंबराचे दाट रे छाया तुझी
नभ बरसते अमृता रे ऊठ तू आता तरी

राधा न ती ,ना राहिला तो श्याम पहिल्यासारखा
कोठे मनाला वाटतो आराम पहिल्यासारखा

सातत्य नाही राहिले संजीवनी ना राहिली
संकल्प डगमगता तसा ना ठाम पहिल्यासारखा

पर्वा कुणाची ना कुणा जो तो मनस्वी या इथे
आता कुणी ना होतसे बदनाम पहिल्यासारखा

सत्यात नजरेआडची स्वप्नेच स्वप्ने राहिली
स्वप्नात खासा भासतो विश्राम पहिल्यासारखा

आता कुणी ना सोडवे ते प्रश्नही रस्त्यावरी
होतो कुठे शहरात चक्का जाम पहिल्यासारखा

उठतो उशीरा सूर्यही येताच संध्या बावरे
छाया प्रकाशाचा नसे मुक्काम पहिल्यासारखा

नव्या तरही वरील माझा सहभाग. ही ओळ सुचवल्याबद्दल भूषणजींचे मनःपू र्वक आभार

=============================================================

जेथे मिळे करतो तिथे विश्राम पहिल्यासारखा
कोठे मनाला वाटतो आराम पहिल्यासारखा

गंधाळण्या घामामुळे कामात घेतो झोकुनी
अंगास कोठे लाभतो तो घाम पहिल्या सारखा

झोडावया ,फोडावया,ठेचावया, वृत्तीस त्या
होशीलका आता तरी बेफाम पहिल्यासारखा

पाणी जरा से घालुनी डोक्यास केले थंड मी
होईल राडा वागलो उद्दाम पहिल्यासारखा

''कैलास''च्या विनयास जे षंढासमानी मानती
आता तिथे वागेन मी मुद्दाम पहिल्यासारखा

बघेन र्‍हास कौतुके, गुमान एकदा तरी
ठरेन या जगात मी, महान एकदा तरी..

भले नको लुटू तुझे हजार चांद मजवरी
मिटून टाकु दे तुझ्यात, जान एकदा तरी..

जिथे विजेस लागलाय छंद कोसळायचा
उभे करीन त्या तिथे, मकान एकदा तरी..

करेल कुठवरी तमा, अशीच लोटली युगे
रचेल मूक क्रंदने, तुफान एकदा तरी..

जरी असेल शांत आज सूर या गळ्यातला
भिडेल उंच अंबरास, तान एकदा तरी..

वादात या कुणीही सहसा पडू नये
दुरुनी सुगंध घ्यावा कलिका खुडू नये

जपते किती उराशी घरटे तुला मला
फुटताच पंख पण का आम्ही उडू नये ?

आयुष्यभर झगडलो अडलो पदोपदी
माझ्याविना कुठेही दुनिया अडू नये

डोळ्यांतली सुरा ही प्राशून धुंद मी
कुठलाच नाद आता मजला जडू नये

तू घातली न केव्हा फुंकर कधी कुणा
धरली अताच खपली तू खरवडू नये

मोक्षाहुनी जिण्याची भलतीच ओढ ही
कोडे मलाच माझे, का उलगडू नये ?

-- अभिजीत दाते

जीवनावर संधिछाया लागल्या पसरायला
थांबणे सोसेल तोवर लागते चालायला..

दात माझे, ओठ माझे, दोष कोणाचा असे
चेहरे माझेच होते, मजसवे भांडायला...

मांडला बाजार ज्यांनी ते पुजारी थोर रे
देव आता मंदिरातुन लागला निसटायला..

श्वास होते रेशमी त्या काळचे काही असे,
चाहुलींनी चांदणे लागायचे पसरायला...

उदर भरता छान होती दशदिशा स्वर्गापरी,
लागते पण भाकरी असली क्षुधा शमवायला..