होम अलोन
डांग्या खोकल्याच्या अनावर उबळीने हैराण; प्राणांतिक आकांत करणाऱ्या जीर्णजर्जर म्हातार्‍याप्रमाणे चित्रविचित्र आवाज करत, आणि अगडबंब देहाला आचके-गचके देत, महामंडळाची लाल परी एकदाची सुरू झाली.
त्याने चटकन निरोपाचा हात हलवला. ते अधीर ; आततायीपण त्याचे त्यालाच जाणवले अन् तो वरमला. सामानाची ठेवाठेव करण्यात गुंतलेल्या पत्नीचे आपल्याकडे लक्ष नसल्याचे बघून त्याला हायसे वाटले.
आत शिरल्या-शिरल्या; खिडकीकडची जागा बळकावण्यासाठी मुलांनी मांडलेल्या उच्छादाकडे त्याने पद्धतशीरपणे दुर्लक्ष केले.
‘ पोहोचलात की फोन कर,’ गाडी हलली तसा तो बोलला.
रिसेप्शन
मी ऑफिसातून घरी परत आलो होतो. बायकोनं केलेल्या चहाचे घुटके घेत टीव्हीवरच्या बातम्या बघत होतो.
“भागो, हे बघ. वाघमारेंच्या मुलीच्या लग्नाची आमंत्रण पत्रिका. मिस्टर आणि मिसेस वाघमारेंनी स्वतः येऊन आग्रहाने आमंत्रण दिले आहे.”
मी आमंत्रण पत्रिका उलट सुलट करून वाचली. ह्या महिन्यात मला बनियनची जोडी विकत घ्यायची होती. आता ते शक्य होणार नव्हते.
“हे वाघमारे म्हणजे...”
“आधीच सांगते. माझे कोणी वाघमारे नावाचे नातेवाईक नाहीत.“ बायकोनं पदर झटकला. “आमच्यात अशी आडनावे नसतात.”
“माझेही वाघमारे नावाचे कोणी नातेवाईक नाहीत.”
लागोपाठ तीन दारुण पराभवानंतर, “मुंबई इंडियन्स” टीमच्या कर्णधारपदाची धुरा सांभाळण्यासाठी मला पाचारण करण्यात आल्याची वार्ता, एखाद्या वणव्यासारखी, हा हा म्हणता सबंध चाळीत पसरली!
असेल माझा हरी.. (१)
https://www.maayboli.com/node/84928
असेल माझा हरी.. (२)
https://www.maayboli.com/node/84934
असेल माझा हरी..(३)
छत्तीस तासांचा प्रवास करून वसुधा हयूस्टनं ला पोहोचली, तेव्हा तिला रिसीव करायला श्रेयस प्रिया दोघंही एयरपोर्ट वर हजर होते. त्या दोघांना मिठीत घेतलं, तेव्हा आपल्याला इथे यायचं नव्हतं हे वसुधा विसरलीच. प्रिया खूपच गोड दिसत होती. शेवटी आपली मुलं ती आपलीच मुलं.
असेल माझा हरी.. (१)
https://www.maayboli.com/node/84928
असेल माझा हरी.. (२)
आता ह्या वेळची गोष्ट जरा वेगळी होती...
आता वसुधाला जावच लागणार होतं अमेरिकेला..
प्रियाला नुकताच सहावा महिना सुरू झाला होता. नातवंड येणार ह्याचा आनंद तर होताच. पण तिथे राहून तिचं.. पुढे बाळाचं सगळं करणं आपल्याला कसं जमेल ह्याची वसुधाला शंका वाटत होती. तेही त्यांच्या पद्धतीने..!
असेल माझा हरी..(१)
“खरं सांगायचं…, तर मला जरा टेंशनच आलंय.. सगळं कसं जमणार…., मला एकटीला.. माहीत नाही..” वसुधा जरा घाबरतच बोलली. तिचा हा खालच्या आवाजात, घाबरत बोलण्याचा टोन. मुलाशी त्याला आवडणार नाही, असं बोलण्याकरता राखीव असायचा.
“त्यात कसलं आलंय टेंशन..? तिथे बसायचं, इथे उतरायचं.. मी असणारच आहे इथे घ्यायला.. तुला काय प्रॉब्लेम आहे..?” श्रेयसच्या बोलण्यातला हा कडक टोन खास आई करताच असायचा.
अखेर आपण आत्महत्या करायची, असा माझा ठाम निश्चय झाला!
खरे पाहता ; माझ्या निधनाने देशाची अपरिमित हानी व्हायला, मी कुणी समाजसुधारक, समाजसेवक नाही. माझ्या मरणाने अवघा देश पोरका व्हायला मी कुणी मुत्सद्दी राजकारणी नाहीये. देशात न भरता येण्याजोगी पोकळी निर्माण व्हायला; ज्येष्ठ तत्वज्ञ, शास्त्रज्ञ नाहीये. औद्योगिक क्षेत्राचा आधारस्तंभ निखळून पडायला, उच्चभ्रू समाजातील उद्योगपती नाहीये. इतकेच काय पण, एखादी बहुमूल्य कला उघड्यावर पडायला; मी कवी, लेखक, चित्रकार, गायक अथवा अभिनेतादेखील नाहीये.
