ड्रीमलँड-२
विमान लँड व्हायला लागलं तसं, पलीकडच्या सीट वरून डोकावून, सारिका बाहेर बघता येईल तितकं बघायला लागली. खिडकीशी रौनक बसला होता. तोही मोठ्या उत्सुकतेने सगळं डोळ्यात साठवत होता. तिच्या उजव्या हाताला समीर बसला होता...
त्या तिघांनाही ह्या नवीन देशाबद्दल प्रचंड उत्सुकता वाटत होती. आज पर्यंत कधीच, त्या तिघांनीही, ‘सेवर्थलँड’ ह्या देशाचं नावही ऐकलं नव्हतं. आणी समीर ला अचानक तिथे कंपनी च्या कामा करता नसतं जावं लागलं.., तर पुढेही कधी ऐकलं नसतं...
ड्रीमलँड
(1)
आज सकाळीच कार सर्विसिंगला दिल्यामुळे सारिकाने शाळेत जायला स्कूटर काढली. रौनकची शाळा सुटायला अजून बराच अवकाश होता, पण सरिकाला आवडायचं, तिथे जरा आधी जाऊन गंमत बघत उभं रहायला...
काही वर्गांना शेवटचा गेम्स पिरीअड असायचा. मग ती मुलं बाहेर फुटबॉल वैगैरे काहीतरी खेळत असायची. काही मुले नुसतीच दंगा मस्ती करत असायची. शेवटचा पीरियड असल्यामुळे टीचर पण जरा दुर्लक्ष करायचे मुलांच्या दंगा मस्ती कडे. कधीतरी त्या खेळण्यात रौनकही असायचा.
डेडलॉक
दिवसातला हा त्याचा पाचवा फोन !
‘पण तू नक्की येशील ना माझ्या बरोबर?’, नेहमीप्रमाणे त्याने पुन्हा शंका काढली.
मी हो म्हणालो.
‘ तुला केव्हा वेळ मिळेल? कधी जाऊ यात?’ त्याचा प्रतिप्रश्न.
‘आता जरा घाईत आहे. थोडी सवड झाली की कळवतो, करतो तुला फोन.’
‘बाय द वे ; नेमकी कसली खरेदी करणार आहोत आपण?’, मी सहज म्हणून विचारले.
‘आपण जाऊ तेव्हा कळेलच तुला.’, मोघम उत्तर देत त्याने फोन ठेवला.
“लोचा”
मी जेव्हा प्लांट मध्ये काम करत असे त्यावेळची ही कथा आहे.
काही तरुण आणि एक म्हातारा.
आजचा दिवस आमच्या गँगसाठी खास होता. कारण आमच्या गँगच्या एका मेंबराची म्हणजे पक्याची कसोटी होती.
एक लघुकथा.
उन्हाळ्यातल्या एका संध्याकाळी ते त्याला गच्चीवर घेऊन गेले. तिथून त्याला पदुआ शहराचा देखावा दिसत होता. संध्याकाळ सरली आणि अंधाराचे साम्राज्य प्रस्थापित झाले. आकाशात सर्च लाईट टाकले जात होते. बरोबरचे दारुच्या बाटल्या आणण्यासाठी खाली गेले. गच्चीत आता फक्त तो आणि लुझ होते. लुझ बेडवर बसली होती. ती फुलासारखी टवटवीत दिसत होती.
Being Sentimental.
मी आपला खुशाल सकाळचा चहा नाश्ता करण्यासाठी टपरीवर बसलो होतो. चहावाल्याने रेडिओवर हिंदी सिनेगीत लावलं होतं. मूड एकदम मस्त जमला होता. पण तुम्ही तुमच्या धूनमध्ये आनंदात आहात हे लोकांना आवडत नाही, देव सुद्धा त्यांच्या मदतीला धावतो.
कसं ते पहा.
मी चहाचे घुटके घेत होतो तर “सैय्या बेईमान...” हे गाणं वाजत होतं. तर आलाच तो. चुरगळलेला झब्बा पायजमा, डोळे तारवटलेले. झोप झाली नसणार. माझ्याच शेजारी येऊन बसला. जब गीदड़ की मौत आती है तो वह शहर की ओर भागता है
विचित्रविश्वात भागो.
एक काळ असा होता कि मी खूप गरीब होतो. पदवीधार झालो नि तडक मुंबई गाठली. कुरिअर कंपनीत नोकरी मिळवली. त्या कंपनीतच मित्र मिळाले. त्यांच्या खोलीतच एक कॉट घेतली. भाड्याने.
मग घरातले सगळे लग्न कर म्हणून पाठी लागले. मुलगी गावातलीच आमच्यापैकीच होती, माहितीतली होती.
“बाबा, पण मला राहायला जागा नाही.” मी तक्रारीच्या स्वरात सांगितले.
बाबा एकदम भडकले, “लग्नाचा आणि जागेचा काय संबंध? अरे तिची पत्रिका मी बघितली आहे. निवासस्थानाचे ग्रह उच्चीचे आहेत. तुम्ही दोघं राजा राणी बनून राजवाड्यात रहाल. राजवाड्यात.”
बाबांच्या भरोश्यावर मी लग्न करून टाकले.
