काव्यलेखन

ही एक कविता वहीत टिपून ठेवलेली (त्या गुलजारच्या कवितेसारखीच), पण हिची अवस्था तर आणखी वाईट, कारण हिचे नाव-गाव काहीच माहिती नाही, कर्ताकरविता माहिती नाही.

हुंदका साधा तुझा सांगून गेला
प्राण माझा देह हा सोडून गेला

दाट होते मेघ गगनी भारलेले
नीर भरला मेघ का वाजून गेला

आज चुकले बोल माझे का सख्यारे
जीव हा माफी तुझी मागून गेला

दुःख जाण्याचे असे येथे क्षणाचे

आयुष्यात चाललो, साथ देत एकमेका
झालो एकरूप जणू, ह्रुदयांचाही एकच ठोका
सांग सखे असे कसे, सोसतेस तू हे सारे
आनंद दु़:खांचे माझ्या, तूच वाहतेस भारे
सारख्याच जणू आता, भाग्यरेखा आपल्या भाळा

एक पान पिकून आता पिवळं पडू लागलं
झाडा पासून सुटून ते हळूच खाली पडलं
जन्मभर झाडाला दिली त्याने साथ
वेळ येताच झाडाने मात्र सोडला त्याचा हात
झिजू लागली होती त्याची आता काया
सोडली नाही तरी त्याने झाडावरची माया

पहाट झाली, गजर वाजला
सूर्य अजून नव्हता उगवला
थोडा वेळ कंटाळा केला
सूर्य आजूनही नव्हता आला
परत वेळ गेला थोडा
सूर्याचा का अडला गाडा?
शेवटी त्याला SMS केला
"कारे? जास्त शहाणा झाला?"
लगेच मोबाईल माझा वाजला
त्याचा होता रिप्लाय आला

तोल किरणांचा ढळाया लागला
साज संध्येचा चढाया लागला

लाल झाली पश्चिमा ती लाजली
पाहण्या जोतो जमाया लागला

विहग सारे श्रांत, परतू लागले
वृक्षही तो सळसळाया लागला

लांबल्या त्या सावल्या कंटाळुनी
गाव सारा आळसाया लागला

प्रेमकहाणी..

पाहता पाहता विलीन झाले
रोहीत पक्षांचे थवे
मावळतीच्या आकाशात
आता उगवलेचं कोर दुधाळशी
चांदणं झिरपेल संध्येच्या प्याल्यात

जेंव्हा बुडायला येईल चंद्र
मी असेल निवांत एकटाच
तळ्याकाठी पहुडलेला आणि

भरून आलेलं आकाश
गूढ मंद प्रकाश
हवाही स्तब्ध
कुणीतरी भारलेली
कधी कधी मन
येतं ना भरून
कंठ दाटून येतो
डोळे गरम होतात
भरू ही पहातात
पण बरसत नाहीत
आणि सारं निवळतं
न बरसताच
अगदी हळू, सावकाश
तसच हे
भरून आलेल आकाश
मग …..