काव्यलेखन

लेखी बोली चित्र मुकी
भाषा येवो कुठल्याही रूपे
कुणा कुणाला भावून जाई
त़र कुणाच्या मनी खुपे

भाषा अगदी पाण्या सारखी
जिला स्वत:चा रंग नाही
देणाऱ्याने दिलेला, घेणाऱ्याने घेतलेला
रंग सदा वाह़त राही

भाषा अगदी पाण्या सारखी

तुझ्यानंतर..

आता उतरेल सांज पापण्यांवर
केशरी किरणे जरा काजळतील
हृदयकमळ आनंदाने फुलून
पाय तळ्याकाठी निघतील

आणि तिथे तू मला भेटशील...

संथ पाण्यावर तरंग उठताना,
कमळदेठ वार्‍यावर डहुळताना,
पांखरांचे सूर मंद होत जाताना,

पानं गळून पाचोळ्या झालेल्या वाटेवर
पर्णहीन झालेल्या फांदीतून सुर्य येतो
विखरतात कोवळी किरणं अवतीभवती
दवात भिजलेली पाने सजीव होतात
पिकलेले रंग थेंबथेंब ओघळू लागतात
कधीतरी कुजून मातीत मिसळून जातात