गणेशोत्सवाच्या निमित्ताने माझ्या आईने फुलांच्या सहाय्याने केलेली गणपतीची रेखाटने.
सर्व पाने फुले फळे भाज्या घरातल्या बागेतील आहेत.
--
--
मी मायबोलीवर येऊन एकोणीस वर्षं आणि सहा महिने झाले, म्हणजे ऑनलाइन गप्पांसाठी फक्तं याहु मेसेन्जर असलेल्या काळापासून ते ऑर्कुट, मायस्पेस, फेसबुक, इन्स्टाग्रॅम, स्नॅपचॅट असा भला मोट्ठा टेक्नो प्रवास, journey from my 20’s to 40’s !
तसं असलं तरीपण मायबोली वरचं माझं वय अजुन साडे एकोणीसच आहे, बोले तो ‘अजुनही टिनेज’ आहे 
असो , तर मायबोलीची ओळख अर्थातच माझ्या मोठ्या बहिणीने ‘मैत्रेयी’ ने करून दिली, त्यावेळी मी बे एरीआ मधे रहायचे.
गाडीत एकटी, दूरचा प्रवास आणि हवी ती गाणी लावायचं स्वातंत्र्य. आणखी काय हवं वाटत असतानाच समोर लक्ष गेलं आणि आॅफिस कॅाम्प्लेक्स आल्याचे तिच्या लक्षात आले. ईंडीकेटर देत गाडी वळवुन गाडीतल्या घड्याळाकडे नजर टाकत ती कॅम्पसमध्ये आली. आज ती नेहमीपेक्षा लवकर पोचली होती, स्वाईपची घाई करायची गरज नव्हती. पार्कींग लॅाटमध्ये गाडी लाऊन लॅपटॅाप बॅग घेण्यासाठी तिने मागचा दरवाजा ऊघडला आणि गोंधळून आतल्या मोठ्या बॅगेकडे पाहात राहिली.
काहीच सुचत नाहीय. सगळीकडे फक्त अंधारच अंधार. कानावर फक्त पाण्याचा आवाज पडतोय. मनाला एक अनामिक हुरहूर लागून राहिलीय. तेवढ्यात दरवाजा उघडला जातो.
काहीच सुचत नाहीय. सगळीकडे फक्त अंधारच अंधार. कानावर फक्त पाण्याचा आवाज पडतोय. मनाला एक अनामिक हुरहूर लागून राहिलीय. तेवढ्यात दरवाजा उघडला जातो.
वर्षभरानंतर खाली उतरतोय. माहित नाही यावर्षी काय वाढून ठेवलय. गेल्यावर्षी एक एक जवळचे कितीतरी लोकं माघारी फिरताना दिसलेले.
ढोल वाजंत्री नव्हती, रोषणाई नव्हती , सगळं सुनसान! एरवी भरभरून वाहणारे रस्ते ओस पडलेले.
यावेळी मनात घोकत आलो, निभू दे सगळं नीटपणे. जुने आप्त दिसू देत.
काहीच सुचत नाहीय. सगळीकडे फक्त अंधारच अंधार. कानावर फक्त पाण्याचा आवाज पडतोय. मनाला एक अनामिक हुरहूर लागून राहिलीय. तेवढ्यात दरवाजा उघडला जातो.
हातातले साखळदंड अपसुक तुटून पडले. सगळे दारवान काळझोप लागावी तसे झोपलेले. शेजेखालच्या टोपलीत त्याला ठेवले अन बाहेर पडलो.
पावसाचा जोर वाढत चाललेला. कसाबसा तोल सांभाळत तीरावर आलो. नदी आज उफाणावर होती. तसाच आत घुसलो. डोक्यावर टोपली ठेवून मध्यापर्यंत आलो पाण्याचा जोर वाढलेला. वाटलं संपलं सगळं. पण नाही, त्याच्या पायाला पाण्याने स्पर्श केला अन पाणी उतरू लागले.
समोरच्या उंबऱ्यावर टोपली ठेवली अन परतलो.
फार जुनी गोष्ट आहे. इसवी सन २००० च्या शेवटी आमचं गलबत अमेरिकेच्या पश्चिम किनार्‍यावर येऊन थडकलं. त्या काळी (फार जुन्या ऐतिहासिक काळाबद्दल असंच बोलतात ना?!) भारतात टर्रर्र टिन्टॅन टिणॅण टिणॅण खर्रर्र असा आवाज करणारे मोडेम वापरून इन्टरनेट उघडून ईमेल्स डाउनलोड करण्याइतकंच वापरलं जात होतं. कारण नेट चा स्पीड हा सुमारे ३ केबिपिएस वगैरे असा मिळायचा! त्यामुळे अमेरिकेत आल्यावर अगागागा एम बिपिएस मधे इन्टरनेट चा स्पीड असू शकतो? हे एक प्रचंड अप्रूप होते.
