* घर तिघांचं *
आजकाल आपली कुटुंबे पहिल्यासारखी मोठी राहिलेली नाहीत. आपल्या कुटुंबात मोजकेच लोक असतात. मुलेही एक किंवा दोनच असतात बहुतेक ठिकाणी . त्यामुळे साहजिकच आपले खूप प्रेम असते आपल्या मुलांवर. आपल्याला शक्य ते सर्व त्यांना पुरवण्याचा आपण प्रयत्न करतो .
आपण म्हणताना म्हणतो , आमचे कुटुंब इतक्या इतक्या जणांचे आहे . पण एखादी गोष्ट करताना , घेताना मुलांना विचारात घेतलेच जात नाही दुर्दैवाने , घरातला महत्वाचा घटक असे मानले जात नाही त्यांना बरेचदा .
पालक म्हणून मुलांना घडवताना त्यांच्याबरोबर आपणही वाढत असतो. चुकत असतो, शिकत असतो आणि पालक म्हणून वाढत असतो. सगळेजण नक्कीच सहमत होतील याच्याशी.
आमच्या पालकत्वातील या काही चुका -
आपल्या हिंदू संस्कृतीमध्ये आपल्यावर पूजा -अर्चा , श्लोक पठण, स्तोत्र म्हणणे याचे संस्कार लहानपणापासून होतच असतात. बहुतेकांच्या घरामध्ये धार्मिक वातावरण असते. ज्योतिषशास्त्रामध्ये यावर खूप लेखन केले गेलेले आहे.
मी गरोदर असताना माझे वाचन चालू होते..थेरॉटिकल नॉलेज मिळवणे म्हणा ना, लहान मुलांच्या बौद्धिक वाढीवर मी काढलेल्या नोट्स वर आधारित एक लेख मी यापूर्वीच लिहिलेला आहे.
https://www.maayboli.com/node/76764
आजची ही जनरेशन खूप हुशार आणि चौकस आहे , असा माझा सार्वत्रिक अनुभव आहे. आपल्या आजूबाजूला घडणाऱ्या सगळ्या गोष्टींकडे खूप बारीक लक्ष असते त्यांचे आणि खूप कुतूहल असते त्यांच्या नजरेत. मग ते शमवण्यासाठी मुले आपल्याला सतत प्रश्न विचारत राहतात.
मुले प्रश्न विचारतात, हे त्यांच्या हुशारीचे , त्यांची विचारप्रक्रिया सतत चालू असल्याचे द्योतक असते. पण त्यांच्या ह्या प्रश्नांना उत्तरे देणे म्हणजे पालकांची खरोखर कसोटी असते.
असाच आमची कसोटी पाहणारा हा किस्सा आहे.
प्रत्येक व्यक्ती चा स्वभाव वेगळा, तशी प्रत्येकाची उपजत आवड पण वेगवेगळी असते. स्वयमला पहिल्यापासूनच प्राण्यांचे वेड होते. कळायला लागल्यापासून त्याला हंबा खूप आवडायची. कितीही रडत असू देत, हंबा दिसली की तो शांत व्हायचा. त्याच्या "हंबा"मध्ये गाय, बैल, म्हैस सर्वांचा समावेश होता.या सर्वांना तो हंबा असेच म्हणायचा.
मी आणि माझी पत्नी आम्ही एकत्र राहील्यास भाण्डणे होतात म्हणून वेगळे राहातो. आमच्या मुलाचे सन्गोपन चान्गले व्हावे यासाठी आम्ही काय करावे? या परीस्थीतीतून गेलेल्या लोकान्चे किन्वा समपदेशकान्चे अनुभव काय आहेत ?
मुलं बोलायला लागली एक दिड वर्षाची झाली.. की त्यांची बड्बड..सुरू होते. आपल्या अवती भोवती पाहिलेल्या.. ऐकलेल्या गोष्टींबद्दल त्यांना कुतुहल वाटायला लागतं. आणि मग आपोआपच त्यांचे प्रश्न सुरु होतात. आपण आपल्या परीने... ह्या छोट्या दोन पाच वर्षाच्या बाळांना उत्तरे देतोही. काही वेळा त्यांना ती पटतात तर काही वेळा.. आपल्या उत्तरांमधून नवे प्रश्ण निर्माण होतात. मुलांना खरंही सांगितलं पाहिजे..आणि त्याना पट्लंही पाहिजे.. मग असे करताना अनेकदा गमती होतात्...तर काही वेळा मुलं आपल्याला प्रश्न विचारून भंडावून सोडतात.
पिल्लू : आई गणपती बाप्पा शर्ट का घालत नाहीत ?
मी : ते अंगावर शेला घेतात म्हणून. 
वय वाढत तस मुलांचे प्रश्न पण वाढत जातात आणि जास्त प्रगल्भ होत जातात. जेव्हा बाहुल्यांबरोबर खेळणारी चिमुरडी विचार करायला लावणारे प्रश्न विचारते तेव्हा पालक होण्याची जबाबदारी फक्त मोठीच नाही तर कठीण वाटायला लागते.
