CADRC -क्लिव्हलँड अल्झायमर्स डिसिज रिसर्च सेन्टर ,एक अल्झायमर्स डिसिज क्षेत्रात काम करणारी जगदमान्य संस्था . डॉ. जगन्नाथ सुखठणकर, वय वर्ष 45 , हे भारतीय वंशाचे तेथील नामांकित रिसर्च फेलो .
काल रात्रीपासूनच जगन्नाथाची तब्येत ढासळली होती .त्याला तातडीने आय.सी.यु त शिफ्ट केले होते . डॉ. इंगे गृन्दके हेड ऑफ न्यूरो -इम्युनोलॉजी स्वताः जातीने सर्व उपचार पाहत होत्या .
मोक्ष मुक्ती नको देवा
जन्म पंढरीत व्हावा
तुझ्या नामाची ही गोडी
मज तुजसंगे जोडी
देह कापूर होऊनी
तुझ्या पायाशी जळावा
साधू संत येता दारी
तुझा गाभारा उजळावा
तुझ्या नामाचे सेवन
हरपेल भूक तहान
सरूदे रे देहभान
गळूदे बुध्दीची जाण
तुझी दासी मी होईल
तुझी आरास करील
घालील पंचामृत स्नान
तुज प्रेमाने भरवीन
ऐसी घडू द्यावी सेवा
जन्मोजन्मी हे केशवा
नको संपत्ती वा धन
पायी एकची मागणं
© दत्तात्रय साळुंके
"हणम्या, जरा चहा पाण्याचं बघ! दिवस हातभर वर आलाय. ऊन तापायच्या आधी रानात खेटा मारायचाय!"
हानाम्याने लगबगीने मालकाच्या पुढ्यात, लाल भडक तांब्याचा लोटा अन तांब्याचाच वीतभर उंच पेला ठेवला. पुन्हा घरात फेरी मारून, ताज्या दुधाचा, विलायची-अद्रक घातलेला, वाफाळलेला चहाचा कप आणला.
थिजल्या नजरेने समोर पडलेल्या अचेतन देहांकडे ती सगळी पाहत होती.
"काय करायचं?" बाक्रे गुरुजी स्वत:शीच पुटपुटले.
"’ऑफ’ झाले पाहता पाहता." बाक्रे वहिनी मृतदेहांकडे निरखून पाहत होत्या.
" ’ऑफ’ काय? बटण आहे का माणूस म्हणजे? काहीही तारे तोडता." बाक्रे गुरुजींचा अगदी संताप संताप झाला.
"सगळे तेच म्हणतात म्हणून म्हटलं." वहिनींची नजर अजूनही आजूबाजूला पडलेल्या देहांकडेच होती. कसेबसे त्या दोघांनी सगळे मृतदेह एकाठीकाणी आणले होते.
"काय करायचं ते सांगितलं नाहीत." गुरुजी खेकसले.
मुक्ती
चंदनापरी झिजलो मी
सुगन्ध कधी दरवळला नाही
खूप वेडे वाकडे चाललो मी
परी, रस्ता कधी वळला नाही
ध्येय उचित होते,
पुण्य पण संचित होते,
प्रारब्धाला कळले नाही
वांछिल ते लाभले पण
वेगळे काहि मिळले नाही
सुख चोहोबाजूंनी धावून आले
दुःखाला वाट मिळाली नाही
मुक्ती साठी तळमळे आत्मा
परमात्मा अजुन भेटत नाही
राजेंद्र देवी
काही वर्षांपूर्वी वडिलांचा मृत्यू झाला. आमच्या मूळ गावापासून दूर शहरात असणाऱ्या मोठ्या इस्पितळात आयसीयूमध्ये त्यांचा दुर्दैवी मृत्यू झाला. ती त्यांची अखेरची रात्र होती हे त्यांना कळून चुकले होते. ते त्यांनी आम्हाला डोळ्याच्या खुणेने सांगायचा प्रयत्न केला पण आम्हाला ते कळले नाही. पोक्तपणाने सल्ला देणारे मोठे असे कोणी आमच्याजवळ नव्हते. आईच्या मनाला हि गोष्ट फार लागून राहिली आहे. इतक्या वर्षानीही तिला असे वाटते कि त्यांना त्या रात्री आपण गावाकडे हलवले असते तर बरे झाले असते. एकटेपणी आयसीयूमध्ये त्यांचा शेवट झाला.
