ती

ती, मी आणि बरंच काही :२ . . .

दुपारी १.३२च्या झपाझप येणाऱ्या ट्रेनच्या आवाजाने ती पुन्हा भानावर आली. बॅग उचलून घरी निघून गेली.
मी मात्र विचारात तिथेच हरवून बसलो.

ती, मी आणि बरंच काही . . .

बेधुंद ती, अलगद ती,
अलवार ती, हळुवार ती,
सुंदर ती, मोहक ती,
कोमल ती, प्रेमळ ती,
अल्लड ती, अशक्य ती,
विचारी ती, गंभीर ती,
बालिश ती, समजूतदार ती,
खट्याळ ती, खोडकर ती,
रडणारी ती, रडवणारीही ती,
चिडणारी ती, समजवणारी ती
हसणारी ती, हसवणारी ती,
माझी ती, माझी ती..!

वेळेवर येणे याला जमणारच नाही ! संतापाने पुटपुटत सोन्या , शंकुच्या नावाने शिमगा करत येरझारा घालत होता. त्याला कसलिशी चाहूल लागली आणी त्याने वळुन डावीकडे पाहीले. डोळे भक्कन मोठे झाले, तोंडाचा आ झाला, हातपाय थरथरु लागले . समोरुन ती तिच्याच धुंदीत चालत येत होती. उजळ वर्ण, वार्‍यावर उडणारे मऊशार केस, डौलदार चाल चेहेर्‍यावर आत्मविश्वास झळकत होता. सोन्या स्तब्ध होऊन तिला नजरेने पित होता.

काय रे? मला उशीर झाला ना ! असे म्हणत शंकु मागुन आला आणी तो पण नजर विस्फारुन त्या सौंदर्यवतीकडे बघु लागला.

तिचे त्याच्या जीवनात डोकावणे
म्हणजे बागेत भटकणे असते
चार घटका थिजल्या जगात
एक स्पार्क पेटवणे असते

ते चार शब्द मैत्रीचे
ते चार शब्द प्रेमाचे
यातून खरतर
काहीच निष्पन्न होणार नसते
तरीही ते रिझणे मनाचे
हुरहूरणे क्षणांचे
देह मनास मिळणारे
एक संजीवन असते

कदाचित जग त्याला
एक उद्दीपनही म्हणेल
खच्चून मारलेल्या कश सारखे
त्या धुरात त्या क्षणात
हरवून जाते वर्तमान
विसरते सर्व भान
अस्तित्व गुदमरून टाकणारे

ती
काळ्या-कुट्ट अंधारात धडपडत,
कोरड्या, शुष्क पडलेल्या जाणीवा,
संवेदना पायांखाली तुडवत....
सुजलेल्या खोल डोळ्यांत डोकावून बघत
एकामागून एक अर्थहीन प्रश्नांचे दगड भिरकावून
उठवते तरंग डोळ्यांच्या कडांपर्यंत.....
तिच्या आजूबाजूला गर्दी जमली की
धूसर होतात एकाकीपणाची भयाण चित्रं
आणि विरून जातो
नीरस, पोकळ गप्पांमध्ये आतला
छळणारा आवाज.....
काहीवेळाने
आसपासची माणसं हा हा म्हणता पसरून जातात...
मृगजळाची नशा ओसरून जाते...
ती पुन्हा काळ्या-कुट्ट अंधारात हरवून जाते...
बघता बघता नाहीशी होते..

ती गेली

*****

चार तपांची साथ ही सुटली
क्षणात सुटली
सौख्य सारी

आताच भेटली गमते मजला
आताच फुलला
होता ऋतु

तव गजर्या चा गंध अजून तो
बघ दरवळतो
कणोकणी

तीच सळसळ तव पदरांची
गृह चैतन्याची
साक्ष असे

आणि किणकिण देही भरली
चुड्या मधली
रुंजी घालते

येईल हाक अहो म्हणूनी
अवचित कानी
सदा वाटते

कुठे न गेलीस कधी न सांगता
मग हे आता
घडे कसे

सोबत सदैव हवी तुला ना
मग सांगना
काय झाले

ती , हो आवडते मला, का प्रेम करतो म्हणून?
नाही हो
आधी आवडली म्हणून तर प्रेम झाला ना
का आवडते ती मला, कारण अनेक आहेत, actually रोज ती नवे कारण देते मला तिच्या प्रेमात नव्याने पडायला
ती आवडते मला सुंदर दिसते म्हणूनच नाही पण मनाने खूपच सुंदर आहे म्हणूनही
ती आवडते मला माझ्यावर प्रेम करते म्हणूनच नाही पण माझी खूपच काळजी करते म्हणूनही
ती आवडते मला लहान मुलीसारखी वागते म्हणूनच नाही पण खूपच maturity दाखवते कधी कधी म्हणूनही
ती आवडते मला लेखणीशी संवाद करते म्हणूनच नाही पण माझ्यावर कविता करते म्हणूनही

सरीत सरलेल्या,चिंब चिंब झालेल्या..
अशक्य बहरलेल्या,कधी दरवळलेल्या
फुलांच्या मळ्यांत, एकाकी तळ्यात..
निळ्या आसमंतात,थोड्या निमिषभरात..
अलगद अवतरली "ती" परीच्या वेशात..

शुभ्र वस्त्र , निळे अभ्र
बंद ओठातून निघेना "ब्र"
निळे डोळे, काजळ काळे...
गुलाबी गालांत मोहक खळे..
मोरपिशी कुंडले कानात..
चिक मोत्याची माळ गळ्यात..
अवचित नजरेचा ठाव थेट काळजात..

तिला पाहता प्रीत जागली परंतु
सांगावे तिला वाटलेही परंतु
धीर येण्यास थोडा वेळ लागला परंतु
शब्द जुळवून वाक्य झालेही परंतु
जवळ जाउनी तिच्या हाक मारली परंतु
तिने वळूनी पाहिलेही परंतु
धास्तावलो ती रागावली तर परंतु
भावना बाजूला वाजले किती परंतु
हासुनी तिने वेळ सांगितली परंतु
हासण्याने निर्धार वाढला परंतु
परत भावनांना उभारी परंतु
बस तिला घेऊनी गेलीही परंतु
शब्द राहिले मनातच परंतु
हा प्रांत आपला नाही परंतु
परतुनी दिसता ती परंतु
मनामध्ये पुन्हा कालचाच परंतु