रात्रीचे अडीच वाजले आहेत.
लेखक डोळे मिटतो.
झोपण्याचा प्रयत्न करतो.
पण आत सगळा तोच घोंगा चालू होतो.
डोकं फुटायला हवं होतं एव्हाना.
थकून डोळे उघडतो.
तर अंधारात गरगरणारा पंखा दिसतो.
तुम्हाला॑ दैनंदिन जीवनात वन्य प्राण्यांचा कधी सहवास लाभलाय का? तुम्ही त्यांच्या कितपत जवळ गेले आहात? तुम्हाला काही अतर्क्य अनूभव आलेत का? असल्यास जरुर शेअर करा. खरे तर आपले वेमा, अजय यांचाही असा एक अनूभव आहे. पण मी भारतातल्या बद्दल बोलतेय. कारण लहानपणापासुन आपल्या सहवासात आलेले भुभु आणी माऊ तसेच हम्मा व बकरी सोडले तर इतर वन्यजीव जवळ यायची शक्यता कमीच किंवा दुर्मिळ. कधीतरी घरात वा घराजवळ निघालेले विषारी साप सोडले तर आम्हालाही असे अनूभव फार आले नाही.
लेक. वेडी बाई. कुठे आणि कशी तयार झाली ही? पाच फूटही उंची नाही, पन्नास किलोही वजन नसावं. ती खरं तर कोणाच्याही मागे सहज लपेल इतकी लहानशी आहे, पण दोनशे जणांच्या जमावातही तिच्या चेहऱ्यावरचं तेज लपत नाही. अथक, अविरत काम. हत्तींचा वेड्यासारखा ध्यास. किती पर्यटन कंपन्यांनी आजवर कोर्टात खेचलंय, लोकांनी जीवे मारायच्या धमक्या दिल्याएत, हत्तींसाठी तिला कायद्याशी कायद्याने लढायला लागलंय, लोकांच्या पारंपारिक समजुतींच्या प्रवाहाविरुद्ध जाऊन काम करायला लागलंय... अर्जुनाला माशाचा डोळा दिसत होता; हिला हत्तीचा. बाकी कोण काय म्हणतंय याने तिला काहीच फरक पडत नाही.
१६.१०.१५
सकाळी खोलीबाहेर आल्यावर डावीकडे पहिले ही हत्तीण दिसते. जायडी. पासष्ट वर्षांची खवीस म्हातारी तिच्या गोठ्यात सगळ्यात आधी उठून बसलेली असते. आल्या दिवसापासून रोज सकाळची कामं झाली की मी तिच्या माहुताबरोबर जाऊन तिला कलिंगडं भरवते. तिला दात नाहीत म्हणून गाल अगदीच खपाटीला गेलेत. भोपळे चावत नाहीत. राणीसाहेबांना सोललेली कलिंगडं आणि निवडलेल्या चिंचा लागतात.
मागचा भाग (दोन-पायी पाहुणे): http://www.maayboli.com/node/56618
--------------------------------------------------------------------------------
पहिले काही दिवस सगळं नवीन नवीन होतं तोवर फक्त कौतुक वाटलं. किती या सगळ्या गुणी हत्तिणी आहेत नि त्यांचे किती लाड करू आणि किती नको! मग सरावल्यावर त्यांना माझ्या आणि मला त्यांच्या लहानसहान लकबी गोड खुपायला लागल्या. तिन्ही त्रिकाळ त्याच गोतावळ्यात वावरल्यावर, त्यांच्यात रुळतानाच्या या काही गोष्टी. त्या त्या वेळी हाताशी असलेल्या कागद-पेनाने खरडून ठेवलेल्या.
पहिला भागः http://www.maayboli.com/node/56604
------------------------------------------------------------
उरला सुरला ११.१०.२०१५ चा दिवस:
वहानांच्या गर्दीतून डुलत वाट काढताना कितीतरी वेळा हत्ती पाहिले होते. लहानपणी शहराबाहेर तंबू लागायचे तेव्हा सर्कशीतही. मग झू मधे हत्तीच्या पाठीवर बसून फेरी मारून आले होते. आपल्यासमोरचा जिवंत प्राणी अख्खा दिसावा म्हणून मान पाठीला टेकवावी लागते याचीच गंमत वाटायची. लांबलांब पापण्या, सोंडेचं वेटोळं, शांत आणि सुजाण डोळे, असं गणपतीसारखंच, पण हालचाल करणारंही कोणीतरी असतं याचं किती अप्रूप!
