मायबोली

नमस्कार मित्रांनो

व्यावसायिक कामानिमित्ताने मी मुंबईमध्ये भायखळा येथे आलेलो आहे.
फक्त उद्या संध्याकाळच - सहा तारीख माझ्यासाठी मोकळी आहे. म्हणून
सोमवार दिनांक ६ जानेवारी २०२५ रोजी संध्याकाळी ६ नंतर भायखळा येथे एक माबो गटग करण्याचे ठरत आहे. सोमवारचा, म्हणजे कामकाजाचा दिवस असल्याने फार लांबून कोणी येऊ शकणार नाहीत ह्याची कल्पना आहे. घाईत कळवल्याबद्दल क्षमस्व !

परंतु भायखळा परिसरात किंवा मुंबई उपनगरांत रहाणारे कोणी माबोकर येऊ शकत असतील तर त्यांचे सहर्ष स्वागत आहे. (केवळ एकमेकांची सदिच्छा भेट आणि गप्पा-टप्पांचा कार्यक्रम एवढाच ह्या कट्ट्याचा मूळ उद्देश आहे.

त्यांची माझी प्रत्यक्ष ओळख नव्हती. माझा आयडीही त्यांच्या आयडीला जुजबीच ओळखत होता. त्यांच्या मायबोलीवरच्या वावरातून, लेखनातून, अभिप्रायांतून, गप्पांमधून एक प्रतिमा मनात घडत गेली होती. विविधरंगी कागदी कपटे जोडून चेहरा जुळवावा तशीच आणि तेवढीच ओळख.

शब्दभ्रमर = https://marathigames.in/index6.html
यामध्ये दिलेल्या अक्षराचा समावेश असलेले शब्द तयार करायचे आहेत. या खेळ साधारण "Spelling Bee" या इंग्रजी खेळासारखा आहे. याच्या तीन कठीण्य पातळ्या आहेत ज्यात अनुक्रमे चार, आठ व बारा शब्द तयार करायचे आहेत.
चित्रखेळ = https://marathigames.in/index5.html

ती बस स्टॉपजवळ येत होती तेव्हा लांबूनच तिने त्याला ओळखल, कॉलेज मधे पॉप्युलर, विशेष करून तिच्या वर्गातल्या मुलींमध्ये.. तशी झपाट्याने पावलं टाकत ती तिथे पोहोचली.
“एकटाच दिसतोय.. वा काय संधी मिळलीये.” स्वतः च्या नशिबावर ती भारीच खूष झाली
आता ह्याला कसं हाय म्हणून बोलायचं असा विचार करत असतानाच.. अचानक पाऊस सुरू झाला. .तेही पावसाळ्याचे दिवस नसताना.
अर्थात त्याच्याकडे छत्री नव्हती. पण नेहेमी सगळ्या परिस्थितीसाठी सुसज्ज असणाऱ्या तिने सुहास्य वदनाने बॅगेतून लाल छत्री काढली..
“ जभी देता.. देता छप्पर फाडके.. “ मनात गुणगुणतच..

हे नेहमीचच होत त्यांचं…
हा पेटीवर बसणार, एक धून वाजवणार .. “ओळख..”
मग ती पक्की असुर/ बेसूर.. आठवून आठवून एखादा guess करणार.. बहुदा ते चुकलेल असणार.
दोन तीन वेळा प्रयत्न फसला की दुसरी धून…
परत “आता हे ओळख..”
परत तिचे तर्क- वितर्क..तिचं चुकीचं उत्तर..
असा अर्धा एक तास तरी चाले.
त्या रविवारी सकाळी हा कार्यक्रम सुरू झाला.
“ओळख..”
या वेळेला पहिलाच टुका बरोबर लागलेला..
हर्षभरित ती त्या पेटीच्या सुरांवर मात करून गाऊ लागली.. आणि काही क्षणातच तो चित्कारला…

इकडे ते अंधारात दबा धरून बसलेले. घोरपड बुरुजावर पोहोचली, तसा एकेक जण दोरखंडाला धरुन वर पोहोचला.
खालच्या अंगाला मेजवानी आणि नाच गाण्यात मश्गूल असणाऱ्या गानिमाकडे तुच्छ कटाक्ष टाकत त्यांनी आपापल्या मशाली पेटवल्या आणि हातात नंग्या तलवारी घेऊन ते सज्ज झाले.
सरदाराने ध्वज फडकवला…
नाचणाऱ्या गानिमातील एकाचे सहज वर लक्ष गेले.
डोंगरावरील ते दृश्,
शेकडो मशालीच्या त्या धगधगत्या प्रकाशात तळपत्या तलवारी आणि शत्रूचा ध्वज फडकताना, बघून त्याची चांगलीच तंतरली..
भागो भागो म्हणत त्याने खाली रस्त्याकडे धाव घेतली.

नाव : इरा दिग्विजय देसाई
वय वर्ष : ७ वर्ष

माशा अँड दि बेअर हे आवडते कार्टून आहे. माशा आम्हाला सगळ्यांनाच आवडते.
बेअर काढायचा पण विचार होता पण जरा खाडाखोड झाली मग एवढेच चित्र राहू दिले

गणेश चतुर्थीच्या दिवशीचा नैवेद्य.

निर्जन जंगल .. पाणवठ्यावरची थोडी दलदल आणि सांजवेळ. पाणकोंबडी पकडायला अजून काय हवे. बस फक्त थोडी सबुरी. ती तर म्हादूकडे बक्कळ होतीच आणि पिढीजात अनुभवसुद्धा. आज पाटलाच्या वाड्यावरच्या जंगी पार्टीचे मुख्य आकर्षण शमवणे म्हादूच्याच हातात होतं. खास भूयारासारख्या केलेल्या ठिकाणापासून सावजाचा शोध सुरू झाला...
पावसाची रिपरिप चालूच होती.

दबक्या पावलांनी थोडं पुढे गेल्यावर चिमुरडी मंदा दिसल्याने तो जागेवरच थिजला. विचारांनी आणि पावसानं अचानक जोर धरला. पाटलाने पुन्हा डाव साधला होता. आजच्या पार्टीचे कारण कळल्यावर तिथं आता दोन कलेवर होती.

जेरी ने खूप वेळा सांगून पाहिले पण मेरी कसली ऐकतेय .
टॉम पासून सतत सावध रहावं लागतं आणि तिला हि सांभाळावं लागत .
तिच्या गावात सवय नाहीना ट्रॅप ची कितीवेळा सांगितले कि अग
चीज दिसलं कि लगेच खायला जाऊ नकोस , अनु मावशी चीज बाहेर चुकून कधीच विसरणार नाही .
रात्र झाली मेरी आणि जेरी अनु मावशी झोपल्यावर हळूच बाहेर निघाले. किचन मध्ये पडलेले बिस्किट्सचे तुकडे आनंदाने खाऊन टेरेसवर जाणार इतक्यात मेरीने ट्रॅप मध्ये लावलेला चीज चा तुकडा बघितला .
जेरीने थांबवायच्या आधीच पळत जाऊन ट्रॅप मध्ये शिरली आणि अडकली.