लेखन

खरं तर मायबोली सापडली आणि परदेशात माहेर सापडल्यागत झाले. बरेच दिवस फक्त वाचत होते, काही आवडले की दाद देत होते. हिंमत करून झुळूकेवर गेले त्या दिवशी गिर्‍याने ड्यु. आयडी असे घोषित करून मोठ्ठा दिवा दिला होता शहरांच्या बीबीवर अम्मीने chinnu सगळीकडे फिरत आहे असा आरोपही केला होता. सन्मीने मलम लावले म्हणून हिंमत करून लिहायला सुरूवात केली.

बसले होते अशीच..
आभाळाचे पसरलेले असंख्य तुकडे गोळा करून,
प्रत्येक तुकडा वेगळा, अस्तित्वहीन..

गेल्या वर्षी श्रावणात वेचलेल्या पागोळ्या होत्या ओच्यात,
त्यांचं चांदणं ओवायचं होतं..

पण मनात होती अनामिक भीती..
पागोळ्या सांडल्या तर?
माझ्या आभाळाच्या विजोड चिंध्या झाल्या तर?

मग कुठून तरी आली मौनरवे हजारोंनी,
डोळ्यांत तरळली तुझी स्निग्ध नजर..
घेऊन आली माझी चिऊ-काऊची स्वप्ने..

आणि आई! क्षणाक्षणाला थरथरणारी पानं शांत झाली.
दरवळली जाई जुईची वेल..
क्षणात आभाळ चमकू लागलं,
चांदण्यांचा कशिदा खुलून आला,
मायेची सय मनाच्या डोहातून तरंगत गेली..

आई, तू जन्मोजन्मींची कुबेर..

दु:ख नवे नाव जुने
मन वेडे कुणकूणे!

ओळखीचे कोण ते
नजरेचे भाव उणे?

काल होते आज ना
हळहळते गाव सुने

साबण तो काय बरा?
जमले ना घाव धुणे!

सूनवे बघ जिंदगी
मांडियले डाव जुने!!

बरीच जुनी....गुलमोहोरात पुन्हा नको म्हणून इथे ....या प्रकाशचित्रासाठी अभिजीतचे मनःपूर्वक या आभार

सर्वांनाच हवं असतं
हक्काचं आकाश..
उडायचा मोह नसला तरीही..

मलाही मिळालयं माझं आकाश-
क्षितीजाच्या रेषा रुंदावत उडतांना,
जमीनीची आठवण न येऊ देणारं-माझं गुणी आकाश;

त्या मऊ मऊ ढगांच्या हातांना धरून सांगावसं वाटतं-
तुझ्या मायेने पुष्ट पंख पसरून,
होईन मी आकाश..
नाही पडून देणार दु:खाचा टिप्पूसही जमीनीवर..
अगदी तुझ्याचसारखं!

तुला एक ओळ लिहायची होती, राहून गेली
अल्लड स्वप्नं पापणीत येता येता राहून गेली

हाक देतच होत्या झुंजुमुंजु पाऊलवाटा
पानावरचे दवं का गं पापणी भिजवून गेली?

दाराआड लपल्या पावसाची थोडी गंमत करायची होती
तुझी छत्री नेमकी कुठेतरी राहून गेली!

तरारून आली होती जाणीव गेल्या श्रावणात
मनातून काढायची तेव्हढी राहूनच गेली

रात्रभर गुंतवले भावनेच्या गुंत्याने
नादावली पहाट, उगवायचेच विसरून गेली!

तशी ती भेट पहिलीच होती
पण ती 'जुनी ओळख' असावी तशी हसली.
हलकीशी खळी दोन्ही गालावर थबकली.
आपलेपणानं ती हवं-नको ते पहात होती.
मुलांना सांभाळणं, जेवण, वाढणं, आवरणं, अंथरूणं... वगैरे.
प्रत्येक कामात सराईतपणे वावरत होती.
बरचं काही बोलावसं वाटत होतं,
पण बोलणं असं जास्त झालच नाही.
न राहवून शेवटी तिला एक विचारलच,
"शिकतेस का ? "
नकारार्थी मान हलली. "सहावीत शाळा सोडली."
"शिकावसं वाटतं ?"
"हो..." पुन्हा गोड हसली आणि खरकट्याकडे वळली.
निघालो तेव्हा घरातल्यांसारखचं आपलेपणानं "पुन्हा या" बोलली.

.
..
.....

इथे स्थानकावर 'चाईल्ड लेबर'ची उद्घोषणा ऐकली.
तेव्हा का कुणास ठाऊक..

धुंद चांदणरात साजणा, शुभ्र भासती फुले
नयनात तुझ्या, हास्यात तुझ्या गोड हासती फुले

मम हृदयाचे पाणी पाणी, जीवघेणी ती खळी
ओठांवरच्या शब्दकळ्यांचे गीत माळती फुले

पुसटता स्पर्श तुझा, निसटते नजर खाली,
गुपित मनाचे तुला सांगता, लाजलाजती फुले

शीळ घाली खट्याळ वारा, गूज सांगते मखमाली
पदरात माझ्या भान हरपोनी डोलडोलती फुले

तू नसता सारे स्तब्ध, खिन्न सार्‍या दिशा
ये प्रिया, रास रचू या, तुझीच वाट पाहती फुले!

कविता हरवली
सापडेचना!

इथेच तर होती
उन्मनीचे भाव आलापत-
अजून उमलतच होती..

विचारून आल्ये-
कळीच्या उसाश्याला,
पेंगुळल्या पानातून ठिबकणार्‍या-
पागोळ्यांच्या माळेला...

नकळत उश्याशी शोधता शोधता
सापडली एक आर्त सुरावट,
आणि ती पांघरूनही थरथरणारी एक उत्कट रात्र!
एका कोपर्‍यात चिंब काही सुगंधीत श्वास...
झांजझांज न्यासनक्षीचे-
वेड्या पावसाचे ठसे..

-अन क्षणात उमगले मजला, हे कोणाचे पिसे!