लेखन

बरेचदा असं होतं, की आपल्याला काहीतरी लिहायची सुरसुरी येते, पण योग्य ती सॉफ्टवेअर्स उपलब्ध नाहीत म्हणून किंवा त्या बाबत फारशी माहिती नाही, म्हणून लिहिले जात नाही.

मायबोलीवर आपल्याला आपले लिखाण लिहून, ते सेव्ह करायची सोय आहे. मदतपुस्तिकेमध्ये असलेल्या http://www.maayboli.com/node/1523 दुव्याच्या अनुषंगाने आणि वेळोवेळी या विषयावर आलेल्या प्रश्नांकडे पाहून असं वाटलं, की मायबोलीच्या 'अप्रकाशित लेखन' या सुविधेचा लाभ बरेच मायबोलीकर काही ना काही कारणाने घेऊ शकत नाहीयेत/ घेत नाहीयेत.

पंढरपूरवरून तसं माझं कायमचं येणं जाणं. आईचं माहेर बार्शी त्यामुळे कोल्हापूर बार्शी रस्त्याला पंढरपूर लागायचंच. लहानपणी एस्टीतून जाताना आई विठोबाला नमस्कार कर असं सांगायची.

"नऊ वाजत आलेत. पिझ्झा खाऊन पोरं निवांत आहेत. आता आपल्या जेवणाचं काय?" अचानक १५-२० माणसं एकत्र आली आणि वेळ छानच जात होता. फक्त स्वयंपाकघरात जाऊन खुडबुडायचा कंटाळा आला होता.

कधी भेटणार तो मला? कधी संपणार ही वाट?
कित्ती दिवस चालतोय. किती रात्री जागून काढल्या.
त्याच्या येण्याकडे डोळे लावून वाट बघत बसलोय.
डोळे थकून थकून गेले.
अश्रूचीच एक सर.. एक सर झरझरत बरसली.
पण त्याचा पाऊस अजून कसा नाही आला?

दुपारचे बारा वाजले होते. मी खिडकीतून बाहेर बघितलं - एकाबाजूला अथांग असा प्रशांत महासागर पसरला होता. दुसऱ्या बाजूला गजबजलेलं सँटा मोनिका अाणि लॅास एंजेलिस. सूर्याची किरणे निळ्याशार सागरपटलावर चमचम करत होती.