लेखन

आज काल माझ्या आयुष्यात काही तरी वेगळ घडतय. वेगळ म्हणजे नक्की काय ते अस सुसंगत पणे नाही सांगता येणार पण तरीही एक प्रयत्न करतो. आता हेच बघा ना मी कोण हे सांगायच्या आधीच तूम्हाला दूसरच काहीतरी सांगायला सुरूवात केली.

"आयुष्यात कधी मला काही झालं ना तर डायरेक्ट मरायला आवडेल मला.... उगाच च्यायला हातपाय निकामी झाल्यावर जगण्यात काय अर्थ आहे?" मी हॉस्टेलमधे एकदा तरातरा बोलले होते. "दुसर्‍यावर आपलाभार कधी होता कामा नये.." हे माझं तत्वज्ञान.

सरता सरेना वैशाख
उन्ह, वाढता वाढता वाढे
वितळलेला डांबरी रस्ता
त्यावरून मृगजळ वाहे..

मृगाची फसवी चाहूल
बळिराज वरती पाहे,
फुटलेल्या कृष्ण ढगातून
लालबुंद सुर्य झळाळे..

घागरीतला चिंब वाळा
मुळामुळातून गंधाळे,

नमस्कार मंडळी!
इथे लिहिताना किमान १० शब्दांचं बंधन आहे हे माहिती नव्हतं. झाले वाटतं१० !

नवं काही खरडेपर्यंत ह्या जुन्या लिंक्स......
http://www.maayboli.com/hitguj/messages/119403/110324.html?1149576006
http://www.maayboli.com/hitguj/messages/119403/114694.html?1155578556
http://www.maayboli.com/hitguj/messages/119403/116638.html?1158570190

आठवड्यामागचा शनिवार अगदी मस्तच उगवला!! शुक्रवारी रात्री राणीच्या देशातल्या हापिसमधून कोणी कोणताही सर्वर मोडला म्हणून फोन केला नाही, की हे सॉफ्टवेअर मोडलय, ते सॉफ्टवेअर चालत नाही म्हणून तक्रार केली नाही... सुखेनैव झोप झाली आणि दुपारी सगळे मायबोलीकर एकत्र भेटलो. खाणे, गप्पा यांत वेळ कसा निघून गेला काही कळलंदेखील नाही. मजा आली!

माझी एक खुप जुनी कविता परत एकदा नविन मायबोलीवर..
Thursday, March 01, 2001 - 02:12 pm

जळ्ळं मेलं लक्षण ते..

चकाट्या पिटण्यात मित्रांबरोबर
तुमचं जिवन सार्थकी लागते
चला जरा माझ्याबरोबर म्हंटल
तर नाक ते लगेच चढते
असेल लागत वेळ थोडा

लहानपणापासूनच वृक्षवेलींबद्दल मला जरा जास्तच माया. आजोळी, पणजोळी भरपूर झाडं. पणजोळी तर घरामागे छोटीशी आमराईच. एक भली थोरली विहीर देखील. भर दुपारी उन्हाच्या झळा मारतात, तेह्वा आमराईत जाऊन बसणे म्हणजे निव्वळ स्वर्गसुख!! एखादं पुस्तक घ्यावं अन कोणत्याही झाडाखाली बसून वाचत दिवस घालवावा! कोणी सोबत खेळायला नसलं तरी चालायचं अश्या वेळी. सख्ख्या नाही, पण सख्खे मामाही करणार नाहीत अशी माया करणार्‍या मामांबरोबर आणि घरच्या गडीमाणसांबरोबर आंबे पाडायला जायचे. पणजोळी पतवंडांचे कौतुक चालायचेच. गडी माणसेही आम्हांला अगदी लहानपणापासून पाहिलेली अशी होती.

पांढर्‍याशुभ्र कोर्‍या कागदांपेक्षा त्या हॅन्डमेड पिवळसर रंगाच्या कागदांबद्दलचं माझं फॅसिनेशन खूप आधीपासूनचं.
त्यांचं ते फिक्कटसर खडबडीत अंग पाहिल्यावर त्यावरुन बोटं फ़िरवण्याचा मोह आवरता येत नाही.

आज सक्काळी सक्काळी 'एक प्रतिष्ठित वर्तमानपत्र' वाचताना एका बातमीने लक्ष वेधून घेतलं. अगदी 'मुख्य पानावरचीच, ठळक' बातम्यांमधली बातमी!! आणि सक्काळीच असली बातमी वाचून मला धन्य, थक्क, आश्चर्यचकीत आणि तत्सम जे काही असतं ते सगळच व्हायला झालं!! ही ती बातमी, तुमच्याही वाचनासाठी.....