थेंबांत उन्हाच्या रेषा
थेंबांत उन्हाच्या रेषा
पाचूत मिरवल्या वाटा
रंगाची उधळण होता
स्वप्नात बिलोरी लाटा
जरतारी हिरवी शिखरे
ठिबकता थेंब हळुवार
बिंबातून झळके सोने
मऊ वाटेवर अलवार
किणकिणती घंटा दूर
मंजूळ सुरावट रानी
वार्‍यावर हलके गीत
वेळूतून पाऊस गाणी
भवताल स्वप्नसे भासे
नंदनवन अवनी सारी
सुख मावेना ह्रदयात
आकाशी घेत भरारी
लहान असताना प्राणी खूप आवडायचे. त्यांचा इनोसन्स बघून "किती मस्त लाईफ आहे यार यांचं" असं वाटायचं.
शाळा नाही, होमवर्क नाही, अभ्यास नाही, कसलंच टेन्शन नाही. त्यावेळी पुन्हा जन्म घेता आला तर एखाद्या प्राण्याचाच असावा असं वाटायचं.
शाळेत एकदा मॅडमनी गोष्ट सांगितली कि ढगाला वाटत असतं पर्वत ताकदवान, मग पर्वत व्हावं. या गोष्टीत मग प्रत्येक प्राण्याला शक्तीवान प्राण्याची कशी भीती असते हे कळालं.
.
सुरुवातीला "आम्ही कशाला, आम्ही कशाला - " इथून सुरवात होऊन “आम्हीसुद्धा दिडक्याच मोजल्या आहेत ना ? - मग ज्युनिअर ऋन्मेश चा बाप पहिल्या रांगेत आणि आम्ही मागे, हे का? त्याला पावणेदोनशे चाहते, म्हणून?" असा पारा चढत गेला.
"अरे जा !! - टीपापाकराच्या पायाशी त्या वाडेकराच्या बच्याला बसायला सांगतोस काय- "
