हे मी केलेले स्वैर भाषांतर आहे.
महाभारतात कर्णाने भगवान श्रीकृष्णांना विचारले -
"माझा जन्म होता क्षणी माझ्या आईने मला सोडले. मी अनौरस मूल म्हणून जन्माला आलो. हा काय माझा दोष आहे?"
"मी क्षत्रिय नसल्यामुळे मला द्रोणाचार्यांकडून शिक्षण घेता आले नाही.
याच्या उलट, मी कुंतीपुत्र म्हणजे क्षत्रिय असल्याचे कळल्यावर, परशुरामांनी मला शाप दिला. म्हणे "त्यांनी मला जे काही शिकवलं, ते मला आयत्या वेळेला आठवणार नाही."
"एकदा एका गायीला चुकून माझा बाण लागला. खरंतर त्यात माझा काहीच दोष नव्हता. पण तरीही त्या गाईच्या धन्याचा शाप मला झेलायला लागलाच."
आज सकाळी रामानंद सागर यांची निर्मिती असलेली रामायण मालिका डी डी नॅशनल वर पाहिली. तशी ती नेटवर उपलब्ध आहे. परंतु आता मोठ्या प्रमाणावर लोकांना बघायला मिळेल व टीव्हीवर अधिक चांगलं वाटतं बघताना. सुखद गोष्ट म्हणजे जाहिराती नव्हत्या. शिवाय पुनःप्रत्ययाचा आनंद मिळाला. जेव्हा ही मालिका दूरदर्शनवर प्रसारित होत असे, तेव्हा आमच्या शेजाऱ्यांकडे दूरचित्रवाणी संच नसल्याने त्यांच्यापैकी काहीजण आमच्याकडे येत मालिका बघायला. दर रविवारी सकाळी प्रसारण होई. आमच्याकडे रंगीत संच नसल्याने माझ्या मनात अजूनही कृष्णधवल रामायणाचीच स्मृती आहे. आता कदाचित बदल होईल त्यामधे.
निरंजन हा माझ्या अत्यंत आवडत्या शब्दापैकी एक शब्द. लहानपणी ना.सि.फडके यांची निरंजन नावाची कादंबरी वाचली होती. काय होते त्या कादंबरीत आता आठवत सुद्धा नाही. पण या शब्दाने मात्र मनावर गारूड केलं.
निरंजन या शब्दाचा अर्थ आहे अत्यंत पवित्र, निष्कपट आणि कुठलेच किल्मीष नसलेले .पण मला त्याच्या नादाची भूरळ पडली. या शब्दाचा नाद मला देवळाच्या गंभीर घंटानादा सारखा वाटायला लागला. शांत अशी आत्म्याला स्पर्श करणारी जाणीवच जणू ती. हाच शब्द माझे अवघे प्रणव झाला.
माझ्या मनाचा अध्यात्मिक ओढा मला अश्याच जागा, वस्तू, लोक, चित्रे, नैसर्गिक सौंदर्य आणि शांतीमय वातावरणाकडे कायम ओढत असतो.
स्वामीच गुराखी
*************
घेतल्या वाचून
देसी दोन्ही हाती
चालविसी वृती
स्वामी राया ॥
कुठल्या जन्माचे
असावे हे फळ
स्वामी देई बळ
जगण्यास ॥
फार काही मज
घडली न सेवा
संकटात धावा
फक्त केला ॥
भजन पुजन
किर्तन नर्तन
घडले कधी न
यज्ञ याग ॥
एक स्वामी भक्त
दिधलास दोस्त
रुजविले आत
प्रिती बीज ॥
घडविली यात्रा
कधी प्रेम बळे
धरुनिया नेले
तुच सवे ॥
स्वामीच गुराखी
माझा तो असून
रक्षितो दुरून
मज सदा ॥
रूद्राभिषेक विधी,त्याचे महत्व ,रूद्राभिषेकाचे प्रकार ,स्त्रिला हा विधी करता येतो का,पुजा विधी ब्राम्हनाकडूनच करून घ्यायची की स्वतःसुध्दा करू शकतो, किती वेळ लागतो इ.माहीती हवी आहे.
जालिंदर नाथ
**********
वैराग्य अग्निच
जगी प्रगटला
धरेवर आला
जालिंदर||
काय सांगू त्यांच्या
वैराग्याची कथा
क्षणी राजसत्ता
लाथाडली ||
संसार समस्त
जाणुनिया व्यर्थ
जाहला प्रबुद्ध
अंतर्यामी||
निर्जर वनात
निर्भय होऊन
निजाचे कल्याण
शोधतसे||
असुनी मदन
जाहला संपूर्ण
वैराग्य संपन्न
अग्नीसवे||
स्वयम् अग्नीदेवे
तयाला वाहिले
दत्तपदा नेले
शिष्यत्वास ||
दत्तकृपा पूर्ण
जाहला सज्ञान
कृतार्थ जीवन
सारे केले ||
दत्त कृपाळू
***********
दत्त कृपाळू कृपाळू
जणू मूर्तिमंत छळू
दत्त मायाळू मायाळू
लावी ह्रदयासी जाळू
दत्त आधारू आधारू
देतो धक्काची उतारू
दत्त वेल्हाळ वेल्हाळ
जणू उरावरी काळ
दत्त सोयरा सोयरा
गळा बांधतसे दोरा
दत्त विक्रांते सोडला
येत दत्ताने गिळला
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com
अमृतानुभव, पद्य भावानुवाद अध्याय २, सद्गुरू स्तवन, ओव्या ५६ ते ६०
*******************************************************************
॥ कैसा आपणया आपण । दोंविण सोइरेपण ।
हा यहूनि विलक्षण । नाहींना नोहे ॥ २-५६ ॥
५६
शिवल्या वाचून
परंतु द्वैताला
गुरू शिष्या खेळा
मांडियेले ॥१२५॥
आहे नाही सोस
नच दोन भाव
ऐसा हा स्वभाव
विलक्षण ॥१२६ ॥
जग आघवें पोटीं माये । गगनायेव्हढे होऊनि ठाये ।
तेचि निशी साहे । नाहींपणाची ॥ २-५७ ॥
57
वृत्तीवर वाहे
**
जेधवा मजला
दिसते मी आहे
वृत्तीवर वाहे
निरंतर
आहे पणाची या
कथा काळजाची
कुठल्या गावाची
विसरतो
मी च्या मुळातून
त्रिभुवनी जातो
नच कळू येतो
वाटलेला
बधीरून जाता
सुक्ष्म संवेदना
कळून फुटेना
होते काही
भेदक डोळ्यांनी
पाहती ते मला
गिळून वृतीला
थोपावती
जन्माचा सोहळा
कळतो जन्माला
डोळे पाहण्याला
फुटतात
श्री स्वामी स्वरुपानंद
**
अज्ञान तिमिरी
हरवला अहं
विसरूनी सोहं
स्वरूपाला
पावसी प्रगटे
ज्ञानाचा प्रकाश
अंधाराचा नाश
करावया
मुर्ध्निआकाशात
करतसे वास
ज्ञानियांचा अंश
नाथ योगी
स्वरूपा जाणून
वाटतो जगाला
हंसारुढ झाला
स्वामी माझा
स्वरुप आनंद
आस या जगास
विक्रांत मनास
खुणावते
तयाचा तो दिप
तेवतो सतत
घालतोय साद
शोधकर्त्या
