अमृतानुभव, पद्य भावानुवाद अध्याय २, सद्गुरू स्तवन, ओव्या ५६ ते ६०

अमृतानुभव, पद्य भावानुवाद अध्याय २, सद्गुरू स्तवन, ओव्या ५६ ते ६०
*******************************************************************

॥ कैसा आपणया आपण । दोंविण सोइरेपण ।
हा यहूनि विलक्षण । नाहींना नोहे ॥ २-५६ ॥

५६
शिवल्या वाचून
परंतु द्वैताला
गुरू शिष्या खेळा
मांडियेले ॥१२५॥

आहे नाही सोस
नच दोन भाव
ऐसा हा स्वभाव
विलक्षण ॥१२६ ॥

जग आघवें पोटीं माये । गगनायेव्हढे होऊनि ठाये ।
तेचि निशी साहे । नाहींपणाची ॥ २-५७ ॥

57

होवून अफाट
जग घेई पोटी
गणना एवढी
व्याप्ती ज्याची ॥१२७ ॥

परि तोची असे
नाही निशे मध्ये
नसणे अवघे
पांघरून॥१२८॥

कां पूर्णते तरि आधारु । सिंधु जैसा दुर्भरु ।
तैसा विरुद्धेयां पाहुणेरु । याच्या घरीं ॥ २-५८ ॥

५८
पूर्ण अपूर्णता
जैसी सिंधू पोटी
भरती ओहोटी
होऊनिया॥१२९॥

तैसे तया ठायी
विरुद्ध पाहुणे
असणे नसणे
दिसू येते॥१३०॥

तेजा तमातें कांहीं । परस्परें निकें नाहीं ।
परि सूर्याच्या ठायीं । सूर्यचि असे ॥ २-५९ ॥

५९

तेज आणि तम
यांचे नाही नाते
एक नाही तिथे
दुजे असे॥१३१॥

सूर्य नच जाणे
तोही भेदभाव
संपूर्ण अभाव
प्रकाशाची॥१३२॥

येक म्हणतां भेदें । तें कीं नानात्वें नांदे ? ।
विरुद्धें आपणया विरुद्धें । होती काइ ? ॥ २-६० ॥

६०
एक म्हणताच
भेद जन्मा येतो
एक पणा होतो
व्यर्थ तिथे ॥१३३॥

म्हणून गुरूला
एक विशेषण
निरर्थ दिसून
येत असे ॥१३४॥

आपणा वेगळे
कैसे हो आपण
अवघे बोलणं
अर्थशून्य॥१३५॥

© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://amrutaanubhav.blogspot.com/