गम

तुझं खरं की माझं खरं
मनाचा भुंगा जीवाला या
असं रोज कुरतडत राहतो.

सत्याचं -असत्याचं मनात
जुंपतं रोज तुंबळ... अन-
कुणीतरी अज्ञात रक्षस
सुखलेल्या या जख्मांना
पुन्हा फ़ोडत राहतो.

कसं ! जगावं तरी कसं?
बाहेरच्या या जगात
नाही कुणालाच कळत
असा मी का चिडत राहतो.

कुण्या जन्माच हे पाप,
कि, जगण्याचा हा शाप?
कुणी नसताना ही माझा मी
मलाच, का कुडत राहतो?

कोण जिव्हाळ ओढीने
कुठे हा मेघ धावतो?
वेथेत पिंज पिंजूनी
निरव थेंब सांडतो.

शितचंद्र ओल ती
धरेत खोल साचते
एकलेच कोण ते
बनात फूल वेचते?

स्मृतीत आज चांदणें
मंद मंद हासते
उर्मिलेस का तरी,
सुने सुने भासते?

काय दाटले उरी
धुंद धावते पदी
कंप पावते जळी
सैर बावरी नदी.

* * *

तुझे असणे वाटते मज उत्तरायण
तुझे नसणे वाटते मज दक्षिनायण.

रोज दिसतो घोकता तुझा अध्याय
रोज करतो तेच ते मी पारायण.

काय तुझ्या नजरेत जादु वाल्मिकी
क्षणात सारे घडले हे रामायण.

उगा रुसणे अन उगाचच ते हसणे
तुझे कळले मला ना गुढ प्रेमायण.

गेला निघूनी.. येतो म्हणुनी चंद्र
अन दारी आला अदित्य नारायण.

फ़सवूण आज गेले, सारेच पावसाळे
भोगावयास आले, नुसतेच हे उन्हाळे.

मेल्यावरीच येतो पाऊस आसवांचा
जगण्यात सांग कोठे लपतात हे जिव्हाळे?

वाकून चाल तू ही, लढण्यास जिंदगीशी
पाण्याखाली विनम्र झुकती जसे लव्हाळे.

नेकीने चालतो ही, सत्याची वाट अवघी
माझाच जीव मजला तरी पुन्हा न्यहाळे

जाता बुडूनी सांज पोटात सागराच्या
माझे अबोल गाणे पाण्यावरी खळाळे.

तू म्हणतेस मज, की, चित्तचोर मी
लोक म्हणती मज, असे बंडखोर मी.

दिसलो जरी असा, निर्विकार मी
असतो खोल आत, भावविभोर मी.

नाही दिप येथे, तुझ्या स्वागताला
काळजास केले, ही चंद्रकोर मी.

हास दु:खा उगाच, हास तुही आता
तुजसवे लावतो, पुन्हा एक जोर मी.

नको उगा बोलू, काही ही भलते
झाडाहून कसा, होईन थोर मी?

जरी तुझ्यासाठी, झालो मी बुजुर्ग
मनात एक उनाड, दडविले पोर मी.

लहानांसाठी कधी मने, करुन फ़ूलांची लहान व्हावे
उपकाराचे हात देऊन, मरणा अंती महान व्हावे.

सुख दु:खाची करुन वारी, गाणे येईल तुमच्या दारी
मंतरलेल्या शब्दांसाठी, कधी गाण्याची तहान व्हावे.

झाडाला कधी नसते दु:ख, काळजाला सांगून द्यावे
अन्यायात कधी दुर्बलांच्या तलवारीची सहाण व्हावे.

सांग कथा ती प्रत्यकाला, जय नावाच्या पराजयाची
लढणार्‍यास ही मौनाची भाषा त्यांची आव्हान व्हावे.

ना देता आले सुख कधी, तरी द्यावे असे दिलासे की,
आनंदाच्या अश्रूमध्ये सवंगड्याचे नहाण व्हावे.

--------------------------------------------------
कठिण शब्द येता :-----
..........................

मन
---
अव्याहत वाहणारा काळ
असतो बंदिस्त इथे.

इथेच होतात स्फ़ोट,
भ्रम आणि विभ्रमांचे
उध्वस्त होतात स्वप्नातली गावं इथे.

गाडली जातात अगाध,
सुख दु:खाची पर्वं
याच स्मृतींच्या सांद्र दरीत.

इथेच उठतात पिशाच्च होऊन
मेलेले दिवस, काळोखाच्या खाईत

आणि आयुष्याशी पुन्हा
खेळु लागतात डाव.
गिळू पहातात सत्व सारं
मनाला मनाचाच लागत नाही ठाव.

.... ऑर्फ़िअस (११-जुलै-२०१२)

पुढच्याला मागे खेचनारे आम्ही
विजेत्यांचे नांगे ठेचनारे आम्ही

नाही कुठेच आमच्या हक्काचा बाग
दुसर्‍याचीच फ़ूले वेचनारे आम्ही.

बुध्दीने काढतो निर्बुध्दांची सोंगे
अध्यात्माला दूर फ़ेकनारे आम्ही.

आम्हासाठी आणेल घबाड त्याच्या
सरणावरी हात शेकनारे आम्ही.

अंगात आमच्या बाणा कर्तव्याचा
दुबळ्यांची बोटे चेपनारे आम्ही.

का पाऊस वेडा गातो
दु:खाचे रिमझिम गाणे
कि मजला ए॓कू येते
ते गीत अनामिक मोने.

सजनीच्या कंठ सुरांचे
गुंफिले भाव तराणे
आभाळ आसवांसम ते
निळाईतूनी झरणे.

थेंबात गोठली येथे
मेघांची हुरहूर सारी
का रडते आभाळ्माया
माझ्याच येऊनी दारी?

छेडीत येई वारा
गवताच्या हिरव्या तारा
शोधीत मानसीचा
व्याकूळला किणारा.

भिजताना चिंब तरू हे
का झडती पानोंपानी?
रिघती मनात माझ्या
का हुरहूर पाऊस गाणी?

नाते तुझे नि माझे नाही खरोखरीचे
धर्माचे कर्म वेडे मानू बरोबरीचे.

येणे ही एकट्याचे जाणे ही एकट्याचे
गीतेत ज्ञान आहे सावळ्या श्रीहरीचे

येथे कुणी न बंधू सखा कुणी ना आता
नात्यात वैर झाले सार्‍या घरोघरीचे.

माझ्या तुझ्यात आता पडली कशास छाया?
कि, अंतर सांगते ती आता दरी दरीचे.

ओळख काय सांगू कसली तुला कुणाची,
काहीच नाव नसते स्वप्नातल्या परीचे.

कसा सोडवू गुंता माझ्या तुझ्या मनाचा?
झाले किती प्रयत्न माझ्या परोपरीचे.

विसरून दु:ख थोडे गझलेत या रमावे
घ्यावे भरुन प्याले माझ्या सुधाकरीचे.