गम

तुझ्यासाठी भोगतो दुरावं मी किती
सांग तुझ्या प्रेमात झुरावं मी किती.

सांगतेस नड तुझी रोज एक नवी
दिसामाजी दिस गेले उरावं मी किती.

आठवांत रोज तुझ्या मुरावं मी किती
जगण्यात माझ्या तरी नुरावं मी किती.

काय बये प्रेम तुझं सोंगाड्याच्या गती
तुझा हात म्हणुन फूल चुरावं मी किती.

कासवाची चाल तुला लावू कशी गती?
तुझ्यासाठी आणू आता पुरावं मी किती?

छेडीतो सतार, इंद्राचा गंधार
झुले मेघमल्हार, देऊन हूंकार.

ओथंबले मेघ, कोसळल्या धारा,
ओलावली माती, गंधाळला वारा.

खळाळले पाणी, ओसंडला पुर
धुंदावल्या कळ्या, नाचु लागे मोर.

उसवले मन, आठवला पुर
उलगल्या गाठी, सुठे गुंतलेले दोर.

गजबजले पार, मनातले घर
उघडता दार, गेली उडून पाखरं.

---------------------------------------------
पुर्व प्रसिध्दी :- दिवाळी अंक ' प्रतिभा' २००८
---------------------------------------------

लेखणीच्या या तलवारीने झुंजायाला शिकलो मी.
नशिबाशी या भांडायाला कधीच नाही थकलो मी.

जगण्याच्या या जुगारात ही किती भेटले छक्के-पंजे
ठगांच्या त्या कुट नितीला कधीच नाही चकलो मी.

आजही पडल्या उघडया येथे तू दिलेल्या जख्मा
आळ येऊनी अपराधाचे कधीच नाही लपलो मी.

एकाकी मज पाहून कधी आली वादळे अंगावरती
तक्त मोडले जिद्दीचे ना कधीच नाही खचलो मी.

एकच होते गुपित माझे आज सांगतो तुला,
जगूण मरणे भोगताना खुल्या दिलाने हसलो मी.

चालताना पाठी तुझ्या रुणूझुणू नाद ते,
काय सांगू तुला सखी नवल आज ते,
तुझ्या पैंजणात माझी गझल वाजते.

गडणीला साजणी तू काय लाजते?
खोल जरा मनातले तुझ्या राज ते,
तुझ्या पैंजणात माझी गझल वाजते.

चंद्रमौळी म्हणेल तो स्वर्गलोक तुला,
इंद्राणीची चाल तुला गजब साधते.
तुझ्या पैंजणात माझी गझल वाजते.

काय सांगू अदा तिची घायाळल्या वाटा,
शृंगाराचे साज तिचे नखरेबाज ते,
तुझ्या पैंजणात माझी गझल वाजते.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -.-.-.-.-
वाचक मित्रांना नम्र विनंती :- याच शिर्षकाची माझी एक गझल- गझल विभागात आहे. दोनीमधील तुलनात्मक प्रतिक्रीया द्यावी.

काय सांगू तुला सखी नवल आज ते,
तुझ्या पैंजणात माझी गझल वाजते.

तहानलेल्या उन्हामध्ये पावसाची सर,
अमृताची धार जणू सुजल पाजते.

दुर गेले सूर तुझ्या पायांसवे तरी,
धावतात भास मजल दरमजल आज ते.

जीवाशी या खेळतात खेळ रांगडा,
रुणूझुणू सूर तुझे दगलबाज ते.

जुने ग तू टाक आता नवे ऋतू आले,
शृंगाराचे तुझ्या सखी बदल साज ते.

जुन्या दिसाचे गोड गाणे आज घडीला उरले नाही.
नात्यांमधले प्रेम ही आता अडीनडीला उरले नाही.

जिकडे तिकडे उजाड झाले, हे लाल- तांबडे रान.
झाडावरती पान ही आता पानझडीला उरले नाही.

भातुकलीच्या खेळामधले कुठे हरवले रुसवे फुगवें?
बालपणीचे सौख्य ही आता सवंगडीला उरले नाही.

काळासंगे मने आतुनी माळावाणी भकास झाली.
कोसळावे काही आत,असेही आता पडझडीला उरले नाही.

दु:ख घेउनी जो तो पळतो आप-आपुल्या सौख्यापाठी
डोळ्यामधले पाणी आता रडारडीला उरले नाही.

तुला वाटले मी शूर होतो.
दु:खापासुनी मी दुर होतो.

असले जरी हे शाबुत खांदे,
दैवाचा, घोडा कुणास फितूर होतो?

जिंकला नाही मी आखाडा,
तरी खलांना, भयाचा मी पुर होतो.

तुला वाटले सुखाचा मी सूर होतो.
शब्दाविना तसा मी निसूर होतो.

तु मागतेस दान चांदण्यांचे.
तेंव्हाच कसा चंद्र, निष्ठूर होतो?

कधी माझ्याचवरचा राग ही,
तुझ्या रूपाचा चांदणी नूर होतो.

दु:खाशी लढणारा नि:शस्त्र मी विर होतो.
अन् तुला वाटले अजिंक्य मी शूर होतो.

स्वप्नातल्या त्या मुलूखाचा मी वजीर होतो.
शाश्वताच्या जगापासूनी मी दूर होतो.

मंद पावसाचा
रुणुझुणू ताल,
नाद पैंजणाचा
तुझे मित बोल.

मनास ही माझ्या
पडे कशी भुल,
तुझ्या लोचनात
किती जावे खोल.

आभाळात माझ्या
चांदण्याची झुल,
लख्ख त्यात तू ही
एक चंद्र फुल.

स्पर्श चंदनाचा
भाव ते मलुल,
श्वास गंधकाचा
सांडतो विपुल.

वेडावले मन
फिरे गोल गोल,
जशी पाखराला
पडे रानभुल.

माझ्यासंगे देव बोलला नाही,
नियतीने तराजू तोलला नाही.

धरावी कोणती वाट आता,
फकीर एकही बोलला नाही.

आत्मपिडा ही घेऊन चाललो.
तुला हुंदका पेलला नाही.

आयुषा दे,हवे तेवढे घाव आता,
मी अजुन आत्मा सोलला नाही.

फुंकून पुंगी गेले,कित्येक गारूडी,
मनाचा भुजंग या डोलला नाही.

सांभाळ नशिबा, तू स्वतःला,
जख्मांचा हिशेब मी ही सोडला नाही.

इथे कधी कुणीच नसतं कुणाचं.
तरी असतं धाग्याला धागा जोडुन जगायचं

कधी कुठेच नसतं काही स्वतःच.
तरी का हरवलं काही माझं म्हणुन रडायच?

जन्मापासून असतं अखेर म्रुत्युकडेच चालायच.
तरी आयुष्य हे सजवायास पुन्हा पुन्हा झटायच.

आसवांना घालून बांध असतं थोडं हसायचं
आयुष्यभर स्वतःला, स्वत:च असत फसवयच.