गम

असंभव जगण्याला, चुचकारते आहे मरण.
पारध्याच्या वेधाने, चित्कारते आहे हरण.

अरे कुठे गेले ते पांडव सारे,लढवैय्ये?
पैशावरती बळाचे येथे,होते आहे हरण.

येऊ नको रे हरिश्चंद्रा,वध होईल तुझा.
सत्तेला ही सत्व येथे जाते आहे शरण.

रक्ताळलेले गिधाड,भयभीत होऊन कलकलले,
दयावान बुध्दाचेही,रचले, जाते आहे सरण.

आसवांवर तुझ्या अता विश्वास तरी कसा ठेऊ?
इथे सैतान ही अंभंगाचे गाते आहे चरण.

कोणी हसून गेले, कोणी रडून गेले,
झगडले जया पोटी, ते सारे इथेच सोडून गेले.

परवाच्याच त्या मैफलीत, सारे भिडू ते होते दंग,
वादळ ऊठल्या कवालीचे ते, गाणे आज विरून गेले.

कोण नाही बंदी येथे? सारेच प्यादे बांधलेले.
तु ही एक त्यातलाच, जन्म त्यांचे सांगून गेले.

जो तो त्याच्या जिवनाचा, असे एक कर्मभोगी.
तरी प्रतिक्षा का त्याची, जे हातून या सुटून गेले.

कोणी हसून गेले जरी का, तुला कशास चिंता?
दैव त्याचे तया भाळी, कर्म आहे लिहून गेले.

कशास ही आता, तु न रडावे, न झगडावे.
आहे तेच जाणावे, दैव आपुले, दान सुखाचे टाकून गेले.

कळलेच नाही मजला, हा काय खेळ झाला,
र्‍हुदयास मोगर्‍याचा, बेधुंद गंध आला.

झिडकारूनी मी थकलो, दु:खाच्या सावटाला,
कळलेच नाही मजला, पावलो कसा सुखाला.

शब्दांच्या पालखीला, घेऊनी दुत आला,
बेफाम वेदनांच्या, झाल्या कित्येक गझला.

माझ्या अबोल ओठी, गंधर्व स्वर आला,
धुंदीत मुक्त जगावे, सांगून आज गेला.

कळलेच नाही मजला, हा काय खेळ झाला,
अंधार काळजाचा, दैदिप्य चंद्र झाला.

उजळुन आज आले, माझ्या दश-दिशेला,
शब्दांचे चांदणे हे, भेटे मला चातकाला.

कळलेच नाही मजला, हा काय खेळ झाला,
अवचित या जगाचा, संबंध साफ तुटला.

माझाच एकटा मी, मांडुन खेळ बसला,
अन र्‍हुदयास मोगर्‍याचा, बेधुंद गंध आला.

आलीस घेऊनी येथे, तू काळजाच्या वेदनेला,
मागे खुळ्या बघ्यांचा, जथ्थाच एक आला.

फाटके नशिब होते, झिजण्यात जन्म गेला,
रक्ताचे पेरले थेंब, परी नाही वसंत फुलला

दु:खात ही हसावे, गिळुनी दु:ख हुंदक्याला,
शिकवलेस तू ही, गा तुझ्या जीवनाला.

निर्मळ जलाची धारा, नाते तुझे नी माझे,
पाठी खुळ्या जगाने, भलताच अर्थ केला.

आंदण मी दिले जे, माझे तुला आभाळ,
अफवेस आज त्यांना, अपवाद एक झाला.

तुझ्या नी माझ्या भोवती, नजरेची बंदीशाळा,
छेडण्यास मुक्त त्यांना, हा भलताच छंद झाला.

तुझ्या माझ्या श्वासांची गझल एकच होऊ दे,
शब्द सुरांच्या वळीवात मला आज न्हाऊ दे.

नव्या प्रितीची नवी रित आम जगात वाढू दे,
दान देणार्‍या दैवाचे ही मला पांग फेडू दे.

शब्दांच्या या झुल्यावरून आभाळ कवेत घेऊ दे,
सुर्यासमान कणा कणाने अग्नीकुंडात जळु दे.

गझल धुंद मी असा, मज स्वरासंगे जाऊ दे,
साखळलेल्या दु:खाला ही प्रवाहात वाहू दे.

भलत्या-सलत्या स्वप्नांची ही मुळं आज शोधू दे,
दु:खावरचा दवा अशी, गझल एकच होऊ दे.

.

काय सांगु देवा तुला, आज इथे आक्रित घडले,
माणसांच्या या जगात, माणुस शोधण्याचे भलतेच हे काम आले.

प्रत्यकाच्या काळजाला हात घालुन, निरखुन पाहीले,
पण सारेच कसे कोण जाणें, माळावरचे दगड निघले.

चेहर्‍यावरती नकाब चढवून, काळोखचे फकीर आले,
दैवाचेच दुत म्हणुन, रक्त पिऊन निघून गेले.

काय सांगू देवा तुला, आज इथे आक्रित घडले,
जिंकण्यासाठी जागो-जाग दुताचे ही डाव पडले.

आडाणीच लेकरू तुझे, कोल्ह्याहून हुशार झाले,
हसणाराचे काळीज चोरून अंधारात पशार झाले.

सत्यासाठी मेले त्यांना, अमरतेचे इनाम दिले,
मांसासाठी भांडणारे लांड्गेच कसे मागे उरले.

काय सांगू देवा तुला, ईथे कुणासाठी कोण मेले,

कोण जाणें, अपराध माझा असा काय झाला,
आयुष्यातून, नजर पाडून चंद्र वेडा निघून गेला.

वाटेवरती आज डोळे, र्‍हुदयाचा ही दिवा झाला.
परतीच्या ना खूणा उमठल्या,भरतीचा मग पाऊस आला.

दर्याचा ही सुना किणारा ओळखुण गेला, माझा अबोला,
मलाच पुसती सागर लाटा, ए॓कलीच का या घडीला?

झाडे- वेली, पान-फुले सारेच येथे जाणुन मजला,
जाई तिकडे खाणा-खुणा अन प्रेमाच्या त्या नि:शब्द गझला.

दुष्काळाचा गाव आमचा, वेशीवरती मरण टांगले.
तहानलेलेच जीव तरी जगण्यासाठी मुठीत बांधले.

पाण्याच्या या थेंबापायी जगणे येथे मरण झाले,
हिजड्यांच्या का राजकारणात पावसाळे ही सामिल झाले?

पांढरपेशी पुढार्‍यांच्या शब्दावाटेच सुकाळ आले,
तसे मेघांचे ही हत्ती निळे, मुकाटपणे झुलून गेले.

आठवता आठवत नाही हे कुण्या जन्माचे पाप झाले,
टोपीवाले माकड देखिल इथे आमचे बाप झाले.

मजकूर संपादीतः
येथे फक्त स्वत:च्या मराठीत लिहिलेल्या कलाकृती/ लेखन सादर कराव्यात.

मुखवट्यांच्या आड

हिजड्यांच आपलं बर असतं,
त्यांना राजकारण नसतं.........!

.......पण राजकारणात एवढं काय असतं ?

तिथे टोपीवाल्या कोल्ह्यांच गाव असतं,
ऊसाच भेन्ड त्यांनी खायच आणि ते..
तुम्ही आम्ही निस्तरायच असतं.