'मैत्री'

मैत्र जीवाचे जडले जेथे
गळाले अह्मचे नाते तेथे
मैत्र जीवाचे फुलले जेथे
संपली तुझी माझी दरी तेथे
मैत्र जीवाचे वसले जेथे
अंतरीचे सूर जुळले तेथे
मैत्र जीवाचे भावले जेथे
मिटे तू तू मै मै ची रेषा तेथे
मैत्र जीवाचे जाणले जेथे
ओढ जीवीची लागतसे तेथे
मैत्र जीवाचे नांदते जेथे
स्वर्ग सुखाचा सडा पडे तेथे

मैत्री

एवढीशी वेल असते
पण सार्‍या झाडाला वेढते,
झाडालाही मग त्या
वेलीची सवय जडते,
दोघांचीही मैञी मग
वसंतात फ़ुलुन येते,
पण ग्रीष्माच्या तडाख्याने
वेल पार जळुन जाते,
झाड माञ संकटातुनही
ठामपणे तरुन जाते,
आपली मैञीही अशीच
नुकतीच फ़ुलु लागलेली,
वसंताच्या चाहुलीनं
आणखीनचं बहरु लागलेली,
पण, भिती वाटतेय रे जळण्याची,
मैञी फ़ुलण्याआधीच
चल ना दोघेही झाड होवु,
ग्रीष्म येण्याआधीच...

अविनाश

सुगंधी कट्टा:
हा आहे दौरा एका आठवाचा स्मृतीतल्या साठवाचा
वळणावळणानी उलगडतील चित्रांच्या लडी
तुम्हीसुद्धा सामील व्हा ह्या प्रवासात दोन घडी.
धुक्यात हरवलेल्या शोधताना वाटा जुन्या आठवणींचा सापडेल का पत्ता?
जिवाभावाच्या मित्रांचे सुटलेले धागे काळाबरोबर सरले मागे.
पण मग त्या सरलेल्या दिवसांचे काय?
प्रवाहात भेटलेल्या जीवालागांच काय?
काहीच नात उरलं नाही ?
कि बरेच दिवसात भूतकाळात डोकावलोच नाही?
आणखी एक विचारू तुम्हाला?
मला सांगा मित्रांना इतक्यात विसरलात काहो?
भान हरपलेले ते दिवस खरंच सांगा, कुठे विरले काहो?
कुठे गेल्या ह्या आठवणी? कसं वाढलं अंतर....