गूढकथा

राजेशला मात्र एका वेगळ्याच विचाराने ग्रासलं होतं. आज वर्गांत आलेल्या त्या नवीन मुलीबद्दल त्याला एक प्रकारचं कुतूहल वाटत होतं. अजून तो वृषालीला भेटलाही नव्हता पण तिला पाहताच त्याच्या मनात नक्कीच काहीतरी वेगळी भावना जागी झाली होती. हे प्रेम होतं का? हे त्यालाही कळात नव्हतं. पण ज्या व्यक्तीला आज आपण पहिल्यांदाच पाहिलं, जिच्याशी आपली अजून नीट ओळख देखील नाही तिच्याबद्दल आपल्या मनात प्रेमभावना कशा निर्माण होतील? याविषयी संदीपशी बोलावं असही राजेशला वाटलं पण संदीपला प्रेमाबद्दल विचारणं म्हणजे एखाद्या भिकाऱ्याला श्रीमंतीविषयी विचारण्यासारखं होतं.

सकाळी आठ वाजता राजेश स्वारगेटला पोहोचला. ऑटोने तो घरी आला. दरवाजाला कुलूप नव्हतं म्हणजेच रवी परत आला होता. राजेशने बेल वाजवली पण दरवाजा उघडला नाही. त्याने पुन्हा बेल वाजवली पण पुन्हा तेच. तिसऱ्या बेलनंतर मात्र दरवाजा उघडला. समोर रवी डोळे चोळत उभा होता. त्याच्याकडे पाहूनच कळत होतं की त्याची झोपमोड झाली आहे. “अरे राजेश! काय माणूस आहेस राव तू. तुला एवढे फोन केले तर तुझा फोन स्वीच ऑफ. अन एक फोन करता येत नाही होयरे तुला. मला वाटलं काय गचकला की काय हा.” एवढे बोलून रवी मोठयाने हसू लागला. “मला आत तर येउदे पहिलं. सांगतो की सगळं.” राजेश रवीला म्हणाला व घरात गेला.

राजेशला सकाळी जाग आली तेव्हा त्याला फार आश्चर्य वाटलं. कारण तो त्याच्या घरी बेडवर नव्हता तर स्वारगेट बसस्थानकाच्या एका बाकावर होता. ‘यावेळी आपण इथे कसे आणि का झोपलो होतो?’ राजेशला प्रश्ण पडला. तो बाकावरून उठला. त्याने खिशाला हात लावला पण खिशात पाकिट नव्हतं. मोबाईल सुद्धा नव्हता. खिशात फक्त एक शंभराची नोट होती. राजेश बसने घरी पोहोचला. त्याच्याकडे घराची चावीसुद्धा नव्हती. पण दारात ठेवलेल्या झाडाच्या कुंडीखाली ठेवलेल्या जादाच्या चावीने राजेशने दरवाजा उघडला. राजेशचं डोकं फार दुखत होतं. त्यामुळे तो कॉलेजलाही गेला नाही. कीतीही विचार केला तरी कोडं सुटत नव्हतं.

अमावस्येची रात्र! ऑफिस मधून सगळे लवकर घरी गेले होते. माझे काम मात्र अजून पूर्ण व्हायचे होते. मी एकटाच फाईलवर रिमार्क लिहित बसलो होतो. घड्याळाच्या मोठा काट्याने १२ वर येत ९ वर असलेल्या छोट्या काट्याशी काटकोन केला. उशीर झाला होता. पण मला चिंता नव्हती. तसाही मी अंधश्रध्दाळू नाही. त्यामुळे, अमावास्येला घरी लवकर जाऊन झोपायचे असते, असे कोणी कितीही सांगितले तरी ते मी ऐकत नाही. शेवटी काम महत्त्वाचे! आणि त्यात मी खवीस, चेटकीण, हडळ, भूत, मुंजा वगैरेला तर अजिबातच घाबरत नाही. त्यामुळे हातात मंतरलेला गंडा बांधणे वगैरे असले काही नखरे नसतात माझे. या उलट माझे घाबरट कलिग्ज्!

मनीष लोकल मधून उतरला . कसाबसा स्टेशन मधून बाहेर पडला . आज लोकलला भरपूर गर्दी होती , बसायला बिलकुल जागा मिळाली नाही . उभं राहून राहून पाय दुखू लागले होते .रिक्षाने जाऊया का ? हा विचार त्याच्या मनात आला आणि रिक्षा स्टँडच्या बाजूला असलेली भली मोठी रांग बघून त्याने तो झटकून टाकला. त्याचं घर स्टेशनपासून तसं काही लांब नव्हतं , रोज तो चालतच घरी जायचा , पण आज कंटाळा आल्याने त्याने रिक्षाने जायचा विचार केला होता . चला लेफ्ट - राईट करा .... मनात म्हणत तो पाय ओढत चालू लागला .

तिच्या ग्लासातील गडद सोनसळी-तपकिरी द्रव हळूहळू घशातून खाली उतरला. ती नीट, कडवट चव ओसरल्यावर एक छान ऊब छातीखाली जाणवायला लागली. पसरत पसरत ऊब घशातून गालापर्यंत येऊन तिच्या गोबऱ्या गालांवर थबकली. डोके हलकेच तरंगल्याची जाणीव झाली आणि त्यात तिचे मन, विचार अलगद डुंबायला लागले. मागच्या गुबगुबीत सोफा कुशनवर मान टाकून ती तो क्षण रोजच्याप्रमाणे परत एकदा अनुभवू लागली. स्वतःशीच हसत तिने हात उंचावून हातातल्या ग्लासात नजर टाकली.

जगात दोन डोळ्यांनी जे दिसत असतं, त्याही पलिकडे बरंचसं लपलं असतं; आणि जे घडत असतं, त्याचे छुपे पैलू नि कंगोरे अज्ञातच असतात.
प्यादा. याच मुद्द्याभोवती फिरणारी कथा. जिला भय, रहस्याचे आयाम देण्याचा प्रयत्न मी केला आहे. आपणांस ही कथा आवडेल, अशी मी आशा करते.

□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□

"काय कटकटए !
ओह्....प्लीज उघड बॅग..... फाॅर गाॅड्स सेक आणि हा बाॅक्स ....... निघ की.. हेल विथ यू.!"

" अरे राजा, असं नसतं रे! तू असा, तरी तुला त्यांनी जिवापाड जपलं बघ. तुझी आईच करंटी, माझ्या पोराचा केसानं गळा कापेल वाटलं नव्हतं. तिनेच काहीतरी केलं असणार. पण तुझ्याबद्दल तुझ्या आई-बाबांच्या मनात खूप जीव होता! रुसू नको असा... खा बघू! मला म्हातारीला छळू नको हां! हा एक घास .... हां!
म्हातारपणात काय मेलं ध्यान नशिबी आलंय"

भाग - १

ते स्वप्न पडल्यापासून गेले दोन तीन दिवस जरा घाबरलो होतो. चूपचाप शाळा, अभ्यास, ट्युशन, जेवण शेड्युल गोल गोल सुरू होतं. आताही त्या पिवळ्या बंगल्यासमोरून जात होतो पण आत बघायचा धीर होत नव्हता. पण.. गेल्या दोन तीन दिवसांपासून तिकडे जाण्याची मनाला ओढ लागली आहे. तिथे कुणाला तरी माझी गरज आहे असं सारखं वाटतंय. तिथली झाडं, वाऱ्यावर झुलणाऱ्या डहाळ्या, उडणारी पानं या सगळ्यात काहीतरी एक रहस्य नक्की लपलेलं आहे..

ह्या गूढकथेचा एक भाग मी आधी नेकलेस या नावाने आधी प्रकाशित केला होता. पण आता डायरी या नावाने संपूर्ण कथा टाकतोय

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------