बहिणीच्या नव्या जागेत गेलो तेव्हा भिंतीवर एक छान 'कक्कु क्लॉक' दिसले पण ते बंद होते. अधिक विचारणा केल्यावर ते बिघडल्याचे बहीण म्हणाली. ते चालत नाही आणि त्यामुळे त्यातली चिमणी ओरडत नाही तरीपण छान दिसतेय म्हणून ठेवलंय शो-पीस सारखे.
घड्याळ होतेच ते छान, नजर खेचून घेणारे. तिने जर्मनीतून 'ब्लॅक फॉरेस्ट' भागातून खास आणले होते. हे ठिकाण अशा घड्याळांसाठी प्रसिद्ध आहे. पण इथे दुरूस्त करायला द्यायला ती घाबरत होती. एकदा एका दुकानात दिले पण त्याने आणखीनच बिघडवून परत दिले. त्यामुळे ते आता शो-पीस म्हणून ठेवायचे असे बहिणीने ठरवून टाकले होते.
गर्लफ्रेण्डच्या बहिणीने परदेशातून आणलेले एक ब्राण्डेड घड्याळ गेले दोनेक वर्षे मी वापरतोय. मागे कधीतरी ते अचानक बंद पडले. काय कसे चालू करावे हे नाक्यावरच्या देशी घड्याळजीला समजू न आल्याने, हातात तसेच ते बंद अवस्थेतच मिरवत आहे. काय करणार, एक दिवस न घालायचे ठरवले तर दिवसभर हाताचा एक अवयवच गळून पडला आहे असे वाटत होते. त्यामुळे लगेच दुसरया दिवशीपासून पुन्हा घालायला सुरुवात केली. चालू व्हायचे तेव्हा होईल. तोपर्यंत बंद असले म्हणून काय झाले, ब्रेसलेट सारखा दागिना समजूनच घालू. बायकाही लग्नानंतर गळ्यात मंगळसूत्र घालतात. भले ते शोभत असो वा नसो. त्याचा तरी काय उपयोग असतो.
असं वाटतं, बंद पडलेल्या घड्याळासारखं आयुष्य कायमचं थांबून जावं!
धावणार्‍या काट्यांसारखे एकमेकांसोबत क्वचित,
पण एकमेकांमागे नेहमीच आपण फिरत असतो...
जरा दम घ्यावा म्हटलं तर तिसरा लाल काटा
जणू क्षणांची जमावबंदी असल्याप्रमाणे पळवत असतो...
सगळे व्याप, ताप, भोग, रोग,
जखमा, औषधं, रंगत, संगत,
याच फिरण्यामध्ये बसवायचं असतं!
आणि वेळ चुकली की दरवेळी न बोलता
घड्याळ पुन्हा वेळेप्रमाणे लावायचं असतं!
कमवलेला पैसा आणि जमवलेली माणसं
मात्र संकटांचे गजर होतानांच नेमके हरवतात - काटे निखळावेत तसे!
काटे जोडणं सोपं असतं, नाती कशी जोडणार पुन्हा?
मी केलेले मॅथेमॅटिकल वॉल क्लॉक.. काटे जुन्या घड्याळाचे वापरले. बाकी पेपर्,कार्डबोर्ड, वॉटरकलर्स..
जुनीच कविता. २००६ मधे 'आतल्यासहित माणूस' हा कवितांचा नाट्याविष्कार असा प्रयोग मी दिग्दर्शित केला होता. मायबोलीवर मला भेटलेल्या काही कवींच्या(बेटी, हेम्स, परागकण, पेशवा, शुमा, क्षिप्रा, गिरीराज, दिपक) आणि माझ्याही काही कवितांचा समावेश या प्रयोगात होता. २००५ मधे लिहिलेली ही खालची माझी कविता या प्रयोगात वापरली होती.
---------------------------------------------------------------------------------
क्षण क्षण ठिबकतो घड्याळातून
मातीत मिळतो.
शोधू पहाता सापडत नाही.
खरंतर प्रत्येक क्षणाचीच मागणी असते
सोन्याच्या अक्षरांची.
एखादाच ते भाग्य घेऊन येतो.
बाकीचे लिहितात
