मराठी भाषा दिवस (२०११)

मराठी भाषा दिवस २०१४ च्या निमित्ताने जपानी बालसाहित्यातील एका गोड कथेचा मराठी अनुवाद सादर करीत आहे

手袋を買いに
新美南吉
(published in 09/ 1943 )

हातमोजे

- नीइमी नानकीची (अनुवाद - स्वप्नाली मठकर)

एका जंगलातल्या बिळात एक कोल्हीण आणि तिचं लहानसं पिल्लू रहात होतं. उत्तरेकडून येणारे बोचरे वारे या जंगलात देखील येऊन पोचले होते. अशा कडक हिवाळ्यात एके दिवशी सकाळी पहिल्यांदाच कोल्ह्याच पिल्लू बिळातून हळुचकन बाहेर पडलं.
"आई ग्गऽ " बाहेर आल्या आल्या डोळे गच्च बंद करत पिल्लाने तक्रार केली तशी कोल्हीण धावत पिल्लाजवळ गेली आणि पहायला लागली.

गेले काही दिवस सुरु असलेल्या 'मराठी भाषा दिवस' उपक्रमांचा आनंद मायबोलीकरांनी घेतला. यात सहभागी झालेल्या आणि उपक्रम यशस्वी होण्यास हातभार लावलेल्या सर्व मायबोलीकरांचे आभार. आज उपक्रमातील स्पर्धांचे निकाल जाहीर करत आहोत.

परीक्षकांचे मनोगत-

मायबोली आयडी: _नील_
मुलाचे नावः ओम
वयः ३.५ वर्षे

http://www.youtube.com/watch?v=eD77K9i5g-U

मायबोली आयडी: _नील_
मुलाचे नावः ओम
वयः ३.५ वर्षे

http://www.youtube.com/watch?v=gYp5aLCzE-0

मायबोली आयडी: _नील_
मुलाचे नावः ओम
वयः ३.५ वर्षे

http://www.youtube.com/watch?v=KKiOmWouPCA

मूळ भाषा : हिंदी
मूळ कवितेचे शीर्षक : साधो ये मुरदों का गाँव
रचनाकार : संत कबीर

कविता अनुवाद : अरुंधती कुलकर्णी
मायबोली आयडी : अरुंधती कुलकर्णी

साधो, हे मुडद्यांचे गाव

साधो, हे मुडद्यांचे गाव
साधो, हे मुडद्यांचे गाव
पीर मरे पैगंबरही जो मरे
मरती जिवंत योगी
राजा मरे प्रजाही मरणशील
मरती वैद्य अन् रोगी
चंद्रही मरतो मरेल सूर्यही
मरते धरणी अन् आकाश
चौदा भुवनीचे प्रतिपालही मरती
त्यांची काय ती आशा!
नऊही मरती दशही मरती
मरती सहज अठ्ठ्याऐंशी
तेहतीस कोटी देवता मरती
काळाची ही सरशी
नाम अनाम अनंत कायम
दूजे तत्त्व ना होई
कबीर म्हणे ऐक हे साधो
ना भटकत मरणी जाई

मायबोली आयडी: डुआय

कवी ई. ई. कमिंग्ज म्हणाला होता,
"The Symbol of all Art is the Prism. The goal is to break up the white light of objective realism into the secret glories it contains."

"वास्तवाच्या प्रकाशात दडलेल्या दैदिप्यमान रंगच्छटा दृग्गोचर करते ती कला!"

मूळ कथा - द लास्ट लीफ
लेखक - ओ. हेन्री
भाषा - इंग्रजी.

शेवटचं पान..

वॉशिंग्टन स्क्वेअरच्या पश्चिमेला असलेल्या भागात गुंतागुंतीच्या रस्त्यांमुळे विचित्र आकाराच्या जागा तयार झाल्या होत्या. एखादा रस्ता स्वतःलाच एक-दोन वेळा छेदत होता. एका कलाकाराच्या मनात या रस्त्याबद्दल एक फायदेशीर शक्यता लक्षात आली. समजा कोणी रंग, कागद, कॅनव्हासची किंमत वसूल करायला इथून मार्ग काढत आलाच तर त्याची स्वतःशीच भेट होऊन एकही पैसा वसूल न होता परत जावे लागेल.