बदल
रात्र सरून दिवस उजाडला. सूर्याची किरणे हळूहळू धरतीवर पडू लागली. शेतकरी बाया बापडे भाकरी कोरड्यास बांधून घेऊन शेतीच्या कामासाठी गावकुसाबाहेर रवाना झाले. गावातली नोकरदार माणसं नोकरीचं ठिकाण जवळ करू लागली. संथ गतीने जनावरांनी गोठ्यातून बाहेर येऊन चाऱ्याच्या शोधार्थ आपला रस्ता धरला. घराघरात बायांची स्वयंपाकाची लगबग सुरू होती. लहान मुलं मुली शाळेचा रस्ता कापत होती. गावात तशी सर्वांचीच धावाधाव सुरू होती. एकटा लख्या बिचारा अजूनही अंथरुणात लोळत पडला होता. त्याला ना स्वतःची काळजी ना समाजाची.
कुणी कुणाचे नाही
रात्री खूप वेळ संगणकावर काम केल्याने थकलो होतो. सकाळची वेळ. नुकताच झोपेतून जागा झालो होतो. घरात नेहमीप्रमाणे रेडिओवर जुनी गाणी लागलेली होती. वातावरणामुळे खरखर असली तरी गाण्याचे बोल स्पष्ट ऐकू येत होते. जिव्हाळा या चित्रपटातील सुधीर फडके यांनी गायलेले ते गीत होते. अंथरुणावर पडूनच मी गाणे ऐकत होतो. ग.दि. माडगूळकरांनी लिहलेले व सुधीर फडकेनी गायलेले गीत माझ्या मनास खूपच भावले. गीताचे बोल असे होते-
“लळा जिव्हाळा शब्दच खोटे, माश्या मासा खाई,
कुणी कुणाचे नाही राजा, कुणी कुणाचे नाही.
पिसे, तनसडी, काड्या जमवी चिमणी बांधी कोटे
व्यथा एका चिमणीची
सकाळची वेळ. गच्चीत फेऱ्या मारून व्यायाम करून खुर्चीवर विश्रांती घेत बसलो होतो. तेवढ्यात गच्चीच्या भोवताली चिमण्यांचा चिवचिवाट कानी पडला. त्यातील एक चिमणी माझ्या बाजूला येऊन बसली. मी एकटक तिच्याकडे पहात होतो. मला जाणवले की तिला काहीतरी मला सांगायचंय. माझ्याशी संवाद साधायचाय. मलाही जरा आश्चर्यच वाटले.
वळू
वळू हा शब्द जरी उच्चारला तरी माणस एकमेकांकडे टकमका पाहायला लागतात. काय दिवसभर नुसता वळूसारखा बसून रहातोयस असे एखाद्याला गमतीने जरी म्हटले तरी त्याचा रागाचा पारा 100 च्या पुढे जातो. थोडक्यात काय तर वळूची उपमा दिलेली फारशी कोणाला आवडत नाही. वळू हा कोणत्याच कामाचा उपयोगी नसतो. अवाढव्य, बशा बैल म्हणून त्याच्याकडे पाहिले जाते. वळू म्हणजे जंगली बैलच की.
शिक्षक म्हणून सोसताना
मी आहे समाज शिक्षक
मला आहे राष्ट्र शिल्पकार
मी पाळतो आदर्श तत्वे
मी स्वछता अभियान घटक
मी कुटुंब नियोजन घटक
निवडणूक कामात सतत मग्न
मी आहे मुलाचा आचारी वाढपी
मी ठेवतो शासनाच्या सर्व नोंदी
चोवीस तास मी आहे सेवेकरी
मी करतो मतदारांची नोंदणी
संचालक घेतात दरवर्षी खंडणी
प्रशिक्षणाची कटकट जन्मोजन्मी
ऑनलाईन माहितीची नवीन खेळी
बदलती धोरण अन गावचं राजकारण
पेन्शन बंद धोरण अन बायकोची कटकट
अति लोभाचे फळ
राघव नावाचा एक गरीब कोळी गावापासून काही अंतरावर असलेल्या नदीकाठी रहात होता. त्याचे घर अगदी साधे होते. नदीत मासे पकडायचे व ते गावात नेऊन विकायचे हा त्याचा उद्योग होता. या व्यवसायावर तो स्वतःची व पत्नीची उपजीविका करीत असे. त्याची पत्नी धूर्त होती. तिला गरिबीत राहणे पसंत नव्हते. तिच्या अपेक्षा खूप मोठ्या होत्या.
