निसर्ग

कालचा गुडीपाडवा परत बाजारात झेंडुची फ़ुले यायला कारणीभूत झाला.

माझ्या मित्रमैत्रिणीप्रमाणेच वृक्षही माझे सवंगडीच आहेत.

दिलवाले दुल्हनिया ले जायेंगे चे पोस्टर मला अजुन आठवतेय. शाहरुख आणि काजोल च्या मागे पिवळीजर्द फ़ुले फ़ुललेले, मोहरीचे शेत दाखवलेय. त्या सिनेमाचा आनंदी मूड, त्या दृष्यात छान पकडला होता.

समुद्राकाठचे खारे वारे आणि मतलई वारे सर्वच प्रकारची झाडे वाढु देत नाहीत. सुरुची म्हणजेच कजुरिना सारखी विरळ पानांचीच ( खरे तर ती पाने नसतात, देठच असतात ) झाडे तिथे वाढू शकतात.

या मार्केटिंगवाल्यांचे मला खुप नवल वाटते. कुठल्या वस्तुचे ते मार्केटिंग करु शकतील सांगता येत नाही.

अगदी मुंबईत नाही पण जरा बाहेरच्या समुद्रकिनार्‍यावर गेलो कि हि मर्यादावेल दिसणारच.

झाड दिसलं कि त्याचा फोटो काढायचा. त्याचं नाव शोधायचं. उपयोग शोधून काढायचे. कुणी सांगितलेत हे उद्योग. कुणीच नाही. पण मी करतो. स्वतःच्या समाधानासाठी.

तिवरांच्या जंगलात जास्त करुन दिसणारे एक झाड म्हणजे कमो.
मुळांचे गुंतागुंतीचे जाळे आणि वर पानाचा तितकाच गच्च पसारा. झाड वर्षभर हिरवेगार असते.

मुंबईतील तिवरांची जंगले आता किती वर्षं टिकतील याची शंकाच आहे. अजुनतरी ईस्टर्न एक्स्प्रेस हायवेच्या बाजुला ती थोडीफ़ार आहेत. वाशी खाडीच्या पुलच्या बाजुलाहि ती आहेत. विमानातून उतरताना तरी हा हिरवा टापू नजरेत भरतो.

मारुति चितमपल्लींच्या लेखनात नेहमी महारुख या झाडाचा उल्लेख येतो. एकदम भव्य असे हे झाड आपले नाव सार्थक करते असे त्यांचे म्हणणे.