स्वानंद

अवती भोवती कोणीच नाही, अभाव आपल्या माणसांचा ,
अनोळखी इथले चंद्र तारे, अज्ञात गंध वार्‍याचा,

रणरणत्या ऊन्हामध्ये सावली पुढे मागे धावत असते,
हताश माझ्या मनाला, तुझ्या आठवणींचीच साथ मिळते

जमतात आभाळात काळे ढग, पाऊस काही डोकावत नाही,
त्रासलेल्या इथल्या मातीचा सुगंध कही दरवळत नाही

हे भकास जीवन सोडून, वाटते तुझ्याकडे परत यावे,
तुझ्या माझ्या श्वासातले अंतर आता कमी करावे

तेव्हाच नव्या उमेदीने नवीन आभाळ शोधू शकेन
तुझा हात हातात घेऊन ऊंच झेप घेऊ शकेन...

बदलून

असा रंग तो जीवनाला चढू द्या ,
तुम्ही आज बेरंग सारे सरू द्या ||

कसे होत नाही नवे बीज मोठे ,
जुना गंध मातीस आता सुटू द्या ||

कुठूनी मनी घोर झाली निराशा ,
नव्याने पुन्हा आज हासू फुलू द्या ||

कधी भावना अंतरी रोखल्याही,
पुढे वाट ती आसवांना मिळू द्या ||

जरी होत होते उदासीन गाणे ,
नवी चाल देऊनिया ते खुलू द्या ||

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

असा रंग तो जीवनाला चढू द्या ,
तुम्ही आज बेरंग सारे सरू द्या ||

कसे होत नाही नवे बीज मोठे ,
जुना गंध मातीस आता सुटू द्या ||

धरी ती अबोला मला राहवेना,
जसे गूढ आभाळ ते पाहवेना ||

मिटूनी तिचे ओठ ती का रुसावी?
गुन्हा काय झाला मला ही कळेना ||

पहाटे विझूनी दिवा रात गेली,
कसे हासवावे मला ही जमेना ||

जरी लोचनी राग होता तरी ही,
तिचा तो दुरावा मला मानवेना ||

धरी कान माझे जरी चूक नाही,
तशी ती खुलावी मला सांगवेना ||

तुला वाहिली मी फुले आज काही,
झुलू देत नाही हवा ती जराही ||

जशी दूर गेली सखे आज तू ही,
तशी या जिवाची न पर्वा मलाही ||

तिचे श्वास होते खरे प्राण माझे,
तिच्यावाचुनी झोंबतो गारवाही ||

कसा शोध घेऊ, कुणा साद घालू,
न येई तिची हाक आता तिलाही ||

मनी शेवटाची न इच्छा मलाही,
जरी ती कथा पूर्ण झालीच नही ||

तांबड्या घटांनीच व्यापले होते
ते सौंदर्य नभाचे खुलले होते

तो अथांग सागर, सुरेख किनारा
ते लोभस रूप मनी उतरले होते

स्वच्छंदी सागर मनमौजी लाटा
आज मनाचे रंग बदलले होते

मी ही त्या क्षणी जरी बुडून गेलो
चांदणे शशीचे तरंगले होते

जशी विरघळत होती संध्याछाया
तसे माझे 'मी' पण हरवले होते

जशी सांज दु :खापरी श्वेत होती
तशी भावनांच्या वेदनेत होती

सखे भावनांचा तुला ठाव नाही
तरी का मनाचे वेध घेत होती

तुझी साथ नाही तरी आस होती
तुझी आस ती आसरा देत होती

कधी तू मनाला हाक देत होती
कधी आसवांना दूर नेत होती

कधी संथ झाले जरी श्वास माझे
पुन्हा भेटण्याची वेळ येत होती