रात्र
आकांत
पेटली दिव्याची वात जाहली रात कधीची काळी
कानात गुंजते दूर अशी बेसूर कुणाची हाळी
पेरून थेंब डोळ्यात झोंबते रात रिकाम्या पोटी
हुंदके दाबुनी खोल जराशी ओल लागते ओठी...
झोपड्यात खुरटे श्वास खुळा विश्वास झोपला आहे
मोडक्या छतावर घास कुण्या देवास ठेवला आहे
आलीत वादळे जरी मनाने तरी दडपली भीती
घेऊन तनी आभाळ मनाचा जाळ पसरली माती....
सळसळ होता वार्यात थांबली रातकिड्यांची नांदी
ढेकळामधे रंगते कधी भंगते नभाची मेंदी
अंधार दाटला फ़ार वादळे गार धावली रानी
डोळ्यात असा आकांत नदीतुन शांत चालले पाणी.....
तळपेल सुर्य अंबरी कधी भूवरी तेज सांडावे
नाहीच मिळाला भाव रडीचे डाव तिथे मांडावे
ती आणि मी - सुख म्हणजे आणखी काय असते.. (८)
रात्र
एक काळोखाचा आविष्कार...
रात्र तस पाहायला गेल तर एक संपलेला दिवस...
पण ती खर तर एका नव्या दिवसाची सुरुवात असते..
काही रात्री कुणाच्या आठवणीत बुडालेल्या...तर काही मदहोश करून टाकणाऱ्या...
काहींना आवडतं रात्रीत बुडून जायला...त्यातलाच मी एक....
दिवसापेक्षा मी खर तर रात्रीची वाट पाहत असतो... दिवसभराच्या धकाधकीतून एक रात्रच आपली असते जी आपली हक्काची वाटते...
ना कुणाला प्रश्न विचारण...कि ना कुणाला उत्तर देण...
काळोख असा एन्जोय करावा असा...
आपल्याशी संवाद साधण्याची अचूक अशी वेळ...
आपण काय केल... काय करणार आहोत...साऱ्या प्रश्नांची उत्तर मिळतील तुम्हाला...
नको रे दिवा
नको रे दिवा
नको रे दिवा
तू मालवू असा
उजेड का नकोसा
उलघाल मनाची होई
लाज आली अशी
थोडी वेडी पिशी
जरा थांबलीस का
वेळ निघूनी जाई
मोहरून येई जवळी
स्पर्श घेई करूनी
का उगाच अंगी
काटा फुलूनी येई
चढली ही रात्र
थकले रे गात्र
चिंब यौवन मात्र
तुझ्या हाती येई
नको रे तू असा
नको करू राजसा
हातामधे तुझ्या
नकळत का हात जाई
नको रे तू असा
नको करू राजसा
हात हातामधे
नकळत का जाई