रायगड वारी… ( अंतिम भाग ) !!!
रायगड ! पहिल्या पायरीलाच तुला नमन… नव्हे, वाकून नमस्कार !!! इथे आल्यावर मला नेहमी वाटतं ती रायगड माझ्याकडे पाठ करून उभा आहे, गर्विष्ठपणे. पण त्याचंही बरोबर आहे. का करू नये गर्व ? माझ्या राजांचा एकटाच तर साक्षीदार आहे. कित्त्येक क्षण अनुभवले याने राजांसोबत, काय काय नाही पाहिलं याने, काय काय नाही सोसलं याने. याला बोलता आलं असतं तर विचारलं असतं सांग माझा राजा कसा होता…
काही दिवसांपूर्वी आलेल्या 'रॉकस्टार'ने तरुणाईला पुन्हा आपल्या तालावर नाचवलं. खरे तर रणबीर कपूर हा प्राणी फारसा आवडत नसल्याने मी चित्रपट पाहायचा नाही असेच ठरवले होते. पण खुप जणांकडून चित्रपटातील गाण्यांबद्दल ऐकल्यामुळे राहवले नाही आणि शेवटी एक दिवस मुहुर्त लागला. प्रामाणिकपणे सांगायचं झालं तर रणबीरने अभिनय बरा केलाय. त्याबद्दल त्याला अवार्ड्सही मिळाली. पण मला खुणावलं होतं ते त्यातल्या एका गाण्याने...
"कतेया करू..कतेया करू... कतेया करु...तेरी रू !."
अतिशय सुंदर शब्दरचना आणि हर्षदीप कौरचा मधाळ आवाज, सपना अवस्थीचा नशीला सुर... !
गेल्या महिन्यात श्रीशैलला
जाण्याचा योग आला. वाटेत कोणत्यातरी गावी आम्ही थांबलेलो (गावाचं नाव लक्षात नाहीय
आता. 
) जिथे गाडी थांबवलेली होती, तिथेच शेजारी काही मुर्ती दिसल्या.
"अरेऽ मधुऽऽ, उऽठ. ८ वाजलेत. आजपासुन ऑफिस आहे नाऽऽ?"
"काय हे ! लग्नाच्या ८ व्या दिवशी सक्काळ सकाळी ८ वाजता कोणी उठतं का? ते ही ऑफिसला जाण्यासाठी ?" इति अस्मादीक.
"ए कोट्या काय करतोयस? आ‌ई येतील इतक्यात ओरडत. उऽऽठ ना रे. बघ, नाष्टा सुद्धा तयार आहे आणि आजपासुन तुझा डब्बा मी करणारे..."
"ओऽह शिट्ट !"
"ओऽऽ.... ठिक आहे मग. उद्यापासुन तुझ्या आ‌ईच्याच हातचा डबा घे‌उन जा. मी नाही बनवणार.." असं फणकारुन ती रागाने पाय आपटत वळून बाहेर जाणार इतक्यात मी तिचा हात धरुन मागे ओढले.
"एऽ लाडाबा‌ई, रागावलीस..?"
